RPG Zomer: Final Fantasy IX

Ik moet iets bekennen: ik speel al jaren Final Fantasy-games maar ik heb nog geen enkel spel uitgespeeld. In de afgelopen jaren heb ik op verscheidene systemen een game uit de reeks gespeeld: van PlayStation tot mobiele telefoons en van Nintendo DS tot PlayStation Vita. Praktisch elke game heb ik wel eens gestart, maar er kwam altijd wel een punt waarop ik toch niet verder kon of wilde. In april van dit jaar besloot ik dat het genoeg was. Ik startte mijn Vita op, kocht iuit de PlayStation Store en besloot geen enkel ander spel te spelen totdat ik de endcredits voorbij zag rollen. Ik kan nu met trots zeggen: ik heb mijn eerste Final Fantasy-game uitgespeeld!

Ik kan ook niet echt uitleggen waarom ik de games niet uitspeelde. Er zijn een aantal versies die ik gewoonweg niet interessant vond. Ik ga nu waarschijnlijk een boel zieltjes tegen me krijgen, maar Final Fantasy VII kon me gewoon niet bekoren. Misschien was ik te jong toentertijd, misschien vond ik de personages niet interessant. Het enige dat ik weet is dat ik de game niet interessant vond. Dat wil overigens niet zeggen dat ik de game nooit meer ga spelen, maar hij staat niet hoog op het lijstje voorlopig.

Daarnaast ben ik ook een paar keer gestopt omdat er toevallig een ander spel uitkwam dat ik graag wilde spelen. In de tijd dat ik Final Fantasy VIII speelde, wees een jeugdvriend mij erop dat ik Metal Gear Solid eens moest spelen. Het spel was toen al lang en breed uit, maar 15-jarige Kn0x had er toen nog niet van gehoord. De disc ging in de PlayStation en is er toen lange tijd niet meer uitgekomen. Toen ik weer terug wilde naar Final Fantasy VIII, was ik het verhaal kwijt en had ik geen zin meer om weer helemaal opnieuw te beginnen.

De laatste Final Fantasy die ik niet heb uitgespeeld was Final Fantasy XIII. Er kwam een jaar geleden een update uit voor PlayStation 3, waardoor mijn disc niet meer werkte. Ik heb nog geprobeerd om contact op te nemen met zowel Sony als Square, maar die wezen naar elkaar waardoor ik geen steek verder kwam. Nu, een jaar later, heb ik het spel overigens alsnog aan de praat gekregen en dat is de volgende uit de reeks die ik uit ga spelen.

I miss the 90's
Laat ik kort het verhaal uitleggen voor de mensen die de 90's niet hebben meegemaakt. Je speelt het spel met Zidan (ik besloot niet om hem Zidane te noemen, want dat is een voetbalheld uit Frankrijk). Zidan is onderdeel van een bende op weg om prinses Garnet te kidnappen. Als ze op het punt staan om de prinses mee te nemen, komen ze erachter dat ze vrijwillig wil meegaan. Ze is het beu om bij haar moeder te zitten. Ze komen er al snel achter dat de koningin niet zo heel koosjer is; ze is verscheidene steden van de aardbodem aan het vegen. De taak van Zidan is natuurlijk om de koningin hierin tegen te houden. 

Samen met Garnet gaan ze op pad en ze komen op weg naar de endcredits een hele reeks aan personages tegen. Personages die goed lijken, maar slecht zijn. Personages die slecht lijken, maar toch behulpzaam zijn. Personages die totaal geen nut hebben en personages die het hele verhaal op zijn kop zetten. 

Music, maestro!
Als je een spel als Final Fantasy IX na al die jaren weer oppakt, merk je al snel één ding: de game is nog steeds geweldig. De game kwam in 2000 voor het eerst uit, een dikke twaalf jaar geleden. Ondanks dat blijft de game geweldig, omdat deze niet afhankelijk is van de graphics. Integendeel, een groot deel van de kracht van dit spel ligt in de sfeer. Sfeer die weer afhankelijk is van een aantal factoren, waaronder de muziek, verhaallijn en personages. Op deze punten doen ze praktisch niets verkeerd.

Ik zal niet dieper ingaan op de personages en verhaallijn. Het enige dat ik er over kwijt wil, is dat deze ook briljant zijn. Wél wil ik even de muziek nog een keer toelichten. Volgens Wikipedia (ja ik moest even Googlen) was Final Fantasy IX de laatste uit de reeks waarin de muziek van één persoon afkwam: Nobuo Uematsu. Ik ken de beste man niet, maar hij verdient een fucking standbeeld. Praktisch elk deuntje dat je kent van Final Fantasy komt van deze man af. Hij weet precies de juiste snaar te raken (pun intended) om de sfeer compleet om te draaien. Als je even een goede flow te pakken hebt, wordt de muziek plots iets grimmiger en weet je dat er iets groots gaan gebeuren. Je begint wat langzamer te lopen, je kijkt je inventory even na en zorgt dat je een savepoint bereikt. Binnen notime staat er een überbaas voor je neus, waarin de muziek nog meer opgezweept wordt. 

Daarnaast krijgt hij het ook steeds weer voor elkaar om de emotie van de personages over te brengen naar jezelf. Als personages blij zijn, wordt de muziek iets blijer en zit je zelf met een glimlach achter de televisie (of Vita in dit geval). Als een personage verdrietig is, word je zelf iets stiller en begin je rustiger te ademen. Mijn vriendin zei dat ze aan mijn houding kon zien wat de algehele sfeer van dat moment was. Als ik in een belangrijk gevecht zat, begon ik sneller te ademen en keek ik ontzettend geconcentreerd. Als er iets gebeurde dat onwerkelijk leek (Cleyra anyone?) zat ik kennelijk met grote ogen en open mond te kijken naar mijn scherm. Het heeft natuurlijk grotendeels te maken met onder andere de verhaallijn, maar de muziek speelt zo'n ontzettend belangrijke rol hierin. Dikke +1 voor deze held.

Nobuo Uematsu

Vivi?!
Uiteindelijk kom je dan, na vele uren spelen, op een punt terecht dat je het spel hebt uitgespeeld. Met een verslagen gevoel zat ik met mijn Vita op bed. Is dit het al? Nu al afgelopen? Niet dat het spel kort duurt, maar je wilt niet dat het avontuur stopt. Je wilt doorgaan, nog meer avonturen beleven. Gedurende het hele spel had ik praktisch dezelfde line-up waar dit mogelijk was: Zidan, Dagger (Garnet) en Vivi. Het vierde personage wisselde nog wel eens af, maar de eerste drie waren altijd hetzelfde. Ik kon gewoon geen afscheid van ze nemen, vooral van Vivi. Ik weet niet waarom, maar ik vind Vivi een geweldenaar. Het jongetje die iedereen tevreden wil houden en altijd beleefd blijft. Hem zal ik het meeste gaan missen.

Maar goed, je weet dat een avontuur zal eindigen. De volgende in de reeks is Final Fantasy XIII. Deze ben ik al drie keer opnieuw begonnen in een periode van drie jaar, maar dit keer heb ik besloten om hem helemaal uit te spelen. Voorlopig werkt het spel nogal tegen. Ik heb een kleine vijftien uur gespeeld, maar het blijft zo lineair als de pest. Ik verwacht dat dit snel verandert, zodat ik weer kan roamen over de aardbol.