Neuroot tot mijn dood

Ik ben echt een eikel. Als ik ga hardlopen, doe ik namelijk mijn mobieltje om mijn arm en eenmaal thuis laat ik via Facebook weten dat ik ben wezen hardlopen. Het is een beetje treurig.

Voor mezelf zet ik het er niet op. Het is puur om andere mensen te laten zien hoe sportief ik wel niet ben. En als het erop staat, ga ik meerdere keren per dag kijken of er iemand op gereageerd heeft. Likes zijn leuk, maar liever heb ik een echte reactie. Zoiets als: ‘Wauw Rick, jij kunt echt goed hardlopen.’ Gebeurt nooit. Mensen die foto’s van hun avondeten plaatsen, krijgen meer reacties. Zeer teleurstellend allemaal.

Bijna net zo teleurstellend als bij een kennis op de wc zitten en merken dat je niet op de verjaardagskalender staat. Want ik kijk toch altijd even. Dat moet. Ik heb besloten om voortaan een pen mee te nemen. Als ik er niet opsta, schrijf ik mezelf er gewoon bij. Mijn vrouw ook. Mijn kinderen. De hond. Onze trouwdatum. Met twee van die ringetjes erbij. Ik probeer wel het handschrift van de betreffende bewoner na te maken. Dan valt het misschien niet op.

Ik vraag me wel eens af of die gekkigheid ophoudt als ik ouder ben. Nu ga ik ‘s avonds naar bed en zet ik in de keuken de ontbijtspullen alvast klaar. Een leeg bakje voor de cornflakes met daarnaast een lepel. Een mok voor de Brinta met daarbij de suikerpot en een klein lepeltje. Erachter staan de voorraadbussen met flakies en pap. Als dat allemaal goed ligt, ga ik naar bed. Uiteraard nadat ik de wekker op 6.02 uur heb gezet. Want zes en twee is acht en acht is mijn geluksgetal. Dat was vroeger mijn rugnummer met basketbal.

Maar wat als het niet stopt? Wat als het erger wordt? Ik zie mezelf als tachtigjarige man achter een rollator eerst acht rondjes om het huis lopen voordat ik naar binnen ga. Mobieltje om de bovenarm en dan binnen op Facebook zetten: I just finished a 600 meter walk in 1:34:37. Average speed: 0.1 km/h. Calories burned: 2,5. En als ik doodga, moet het crematorium de dag voor de uitvaart al de kopjes en schoteltjes klaar zetten. Wil iemand daar op toezien? Dan heb ik rust.