Met Femke Halsema op de foto

Even met Veurs Voorburg gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer van den Burgt in de buurt?”

De schooladminstratrice vroeg mij om een ogenblik geduld. Haar directeur was even bezig met het nakijken van een herexamen Nederlands. Ik gaf te kennen dat dat nou net het probleem was, en werd alsnog doorverbonden. “Ha, Paul! Ik wil je even sterkte wensen bij de ontslagronde die je moet gaan organiseren. Nooit leuk zoiets.” Verbaasd vroeg de geplaagde schooldirecteur mij, waarop ik doelde en of ik een beetje wilde voortmaken want hij werd niet graag uit zijn consternatie gehaald. Dus ik legde uit: “Er zullen zich echt heel erg weinig leerlingen op die school van je aanmelden, na die kapitale blunder van je. Dus je hebt een paar leraren over, na de zomer.” De Heer Van den Burght gaf te kennen dat een klein foutje geen aanleiding mocht geven voor een visuele cirkel. Ik schoot in de lach, en hinnikte: “Klein foutje? Advertentie in de krant. ‘Veurs Voorburg feliciteerd de onderstaande leerlingen met hun diploma.’ Dat is vrij lullig, dacht ik zo.” De falende schoolleider antwoordde dat zo’n foutje in VMBO-kringen echt slechts een kleinigheidje was. Ik vond dat een regelrechte belediging: “O, dus VMBO’ers hoeven ’t kofschip niet te kennen, havisten hebben wel sjoege van stam-plus-t en gymnasiasten drukken zich uit in een raar soort taaltje dat doorspekt is met bepalingen als quod non en nolens volens. Raar wereldbeeld.” Paul antwoordde met de stelling dat er op zijn school nu eenmaal aan meer zaken aandacht moest worden geschonken dan aan taal, zoals iedereen wel op zijn klompen kon natellen. Zoals aan veiligheid. Ik schamperde: “Ja, veiligheid. Staat ook op jullie website. Dat iedereen zich aan de afspraken moet houden voor de veiligheid. Afspraken als het verbod op meebrengen van steekwapens, werpmessen en machinepistolen zeker? Die school van jou is net zo veilig als een gemiddelde Syrische stad!”

Ach ja, Syrië. Waar Femke Halsema onlangs een bezoek aan bracht. Vluchtelingenkampje hier, vluchtelingenkampje daar. En altijd een fotograaf in de buurt, zodat er mooie foto’s van het bezoek konden worden gemaakt. Die Femke. Ze is tegenwoordig voorzitter van de Stichting Vluchteling. En dus jaagt ze iedereen weer in de gordijnen. Met opmerkingen dat hulporganisaties slechts projecten oppakken die flink  fotogeniek zijn. En dat hoort niet, zulke ijdeltuiterij, zei Femke, breed lachend naar de camera. Want het moet ook gaan om hulp die minder goed valt te fotograferen, aldus Halsema, die daarbij recht in de lens keek. Nee, die grote ego’s met die foto’s in de krant, die voegen weinig toe aan de hulp aan mensen in nood, zei Femke, vlak voordat ze zich in een zo charmant mogelijke pose voor de volgende cameralens posteerde. Ik word altijd heel erg lacherig van dat soort mensen. Altijd maar zo’n opgeheven vingertje naar een ander. Die Femke had best een columnist kunnen zijn, met dat betweterige, veroordelende, ongenuanceerde. Bah. Maar goed, voorlopig heeft Femke Halsema zich dus gestort op allerlei hulpeloze negertjes.

Negertjes. Ook in Rotterdam een hot item. En dan bedoel ik niet het zomercarnaval. Nee, in Rotterdam is een slavernijmonument onthuld. Een behoorlijk beeld. Het meet negen bij vijf meter. Persoonlijk vind ik dat wel een lollige verwijzing naar de werktijden van velen in ons land. 9 tot 5.  Maar dat zal wel een onbedoelde toevalligheid zijn geweest. Buitengewoon vrolijk werd ik van het Rotterdamse PvdA-raadslid Peggy Wijntuin, die de drijvende kracht achter de komst van het gedenkteken was. Zij hoopt dat het een levend monument wordt. Dat is volgens mij een nogal naïeve wens. Want sinds de afschaffing van de slavernij zit er weinig leven meer in. Meer een kwestie van stilzitten en wachten op de uitkering van de bijstand. En over leven gesproken: die zwartjes maken vandaag wel wat minder leven in ons land. Want het enige behoorlijke vliegtuig dat Suriname heeft, landt vandaag bij wijze van uitzondering niet in ons land. Het toestel is opgeëist door de moordende drugskoning Bouterse, die echter op doorreis naar China geen tussenlanding op Schiphol aandurft uit angst om te worden gearresteerd. De lafbek. Maar ik dwaal af. Nog even terug naar die mevrouw Wijntuin: “Belangrijker nog dan het verleden is dat we in de toekomst de kracht zien van diversiteit in deze stad.” Tsja. Diversiteit.

Diversiteit zat in Rotterdam. Scholieren die wel eindexamens stelen uit de kluis van een Achterlijk Islamitische Haatbaardenschool, en een kleine minderheid die dat niet heeft gedaan. Ouders van leerlingen en medewerkers van de islamitische scholengemeenschap Ibn Ghaldoun zijn op hun pik getrapt. Zal wel extra veel pijn doen, zo zonder velletje, maar dat terzijde. Ze zijn kwaad op onderwijswethouder Hugo de Jonge, die het imago van de school onnodig schade zou hebben toegebracht door vooruit te lopen op sluiting van de school. Bijna dertig examens achterovergedrukt door grove nalatigheid van de schoolleiding. In het verleden een vernietigend oordeel van de onderwijsinspectie over de kwaliteit van het onderwijs op de school. Een schuld van vele miljoenen en honderdduizenden euro's subsidiegeld besteed aan snoepreisjes naar Mekka in plaats van onderwijs. En dan kwaad zijn als de onderwijswethouder zegt dat het best een goed idee is om de school te sluiten. Dan ben je dus inderdaad een bij elkaar geraapt zootje achterlijke haatbaarden.

En het kan zo enorm veel leuker. Niks wekenlang vergaderen of we de tent sluiten. Kijk maar naar Oisterwijk. Tot groot verdriet van de barbecuewereld is daar een fabriek van aanmaakblokjes uitgebrand. Als een fakkel. Ik vind dat toch wel een mooi filosofisch dingetje. Brand in een fabriek van aanmaakblokjes. Aanmaakblokjes. Heel goede kwaliteit. Nu nog even achterhalen, welk merk daar werd gemaakt…