Wie 'the fuck' ben ik dan?
Ik heb wat aangeklooid met mijn zielenleven! De toekomst zal het nog uit moeten wijzen, maar als ik ergens een foute keuze heb gemaakt, kan ik over een kleine dertig jaar zomaar gaan branden in de hel. En naar verluidt stopt die verrekte ellende niet zomaar!
Oké. Mijn laatste gok was atheïsme. Als dit een goede gok is, zit ik safe. Nog een paar jaar tobben, waarna ik perfect wormenvoer word. Ik heb dan ook besloten me niet te laten cremeren. Naast atheïst ben ik ook dierenvriend.
Als klein kind zat ik op een katholieke school. Niet streng hoor. De leuke verhalen, liedjes en natuurlijk de feestjes die erbij horen. Mijn eerste échte fiets bij de Heilige Communie. Mijn eerste horloge bij het Heilig Vormsel. Alleen was ik nogal een schijterd. Ik nam dat gedoe allemaal veel te serieus. Ik was echt als de dood om niet te geloven.
Dit werd echter snel opgelost door de pubertijd. Ik wilde toch niet zo'n kerkend mietje zijn?
Daarna een periode van grote belangstelling voor allerhande vage zaken. Oosterse religies. Belangstelling voor boeddhisme. Experimenteren met wichelroedes en zo'n Ouija Board. In diezelfde tijd begon ik me overigens ook wel aardig te ontplooien als vechtersbaasje en stevig feestbeest. Ik wilde mijn belangstelling graag breed ontplooien. Ik onderzocht alles en probeerde ook alles uit. Soms wat te fanatiek. Ik zie mezelf nog - klein kereltje dat ik was en ben - als hooligan en in m'n eentje op een horde Den Haag supporters afstormen!
Als jong volwassene mijn volgende fanatieke experiment: evangelisch christendom. EO-style!
Ik was een typische prooi. Onzeker en depressief. Als Jehova's getuigen voor mijn neus hadden gestaan, was ik ook voor de bijl gegaan. Wellicht had ook een imam wel een potje bij me kunnen breken.
Maar goed. Het werd dus een evangelische gemeente. Ik ben er getrouwd. Ik heb in die tijd mijn zoons geboren zien worden. Na zo'n zes jaar er weer uitgestapt. Gescheiden. En tenslotte opnieuw een ongelovige ketter geworden.
Hoe kan ik de rest samenvatten? Domme dingen gedaan. Stom met geld omgegaan. Verslaafd en dakloos geweest. In therapie gegaan. Trauma's verwerkt. Nog meer domme dingen gedaan. Maar de laatste bijna zeven jaar gaat het eigenlijk vooral gewoon verrekte lekker. Stabiel. Geen excessen. Ouder en wijzer geworden. Alleen af en toe nog een grote bek als columnist.
Dan blijft de vraag hoe een ander dan nu tegen me aan moet kijken. Ben ik voor hen een katholieke eikel? Een boeddhistisch mietje? Vage zweefteef? Vechtersbaasje? Christelijke huisvader? Zuipschuit? Een zwerver? Nietsnut? Psychisch stevig van het paadje? Met een wat positievere blik zou je nog bewondering uit kunnen spreken over het overwinnen van een aantal zaken.
Nou. Laat al die stempeltjes maar achterwege. Ik ben het allemaal geweest en vele hoedanigheden heb ik naadloos gecombineerd. Ik heb er alleen een pesthekel aan om beoordeeld te worden op waar ik vandaan kom. Op wat het leven me door de strot heeft geduwd. Op mensen en omgevingen die mij hebben gevormd. Op de slimme en domme keuzes die ik heb gemaakt.
Ik ben Thako en wens graag beoordeeld te worden op wie ik nu ben. Ook als ik nu iets stoms doe.
Natuurlijk kunnen mensen mij dan gewoon een eikel vinden. Dan is er één troost. Als ik een verkeerde keuze heb gemaakt, ga ik alsnog eeuwig branden in de hel. De kans blijft tenslotte aanwezig dat ik voor het eeuwige leven toch naar die imam had moeten luisteren.
