Innerlijke storm

Iets haalde de trekker over en schoot het goed afgesloten vat open. Wat eruit stroomde was uren van doffe ellende waar schijnbaar geen ontkomen aan was. Wie te bellen? Ik kan nog zo veel handvatten hebben, op het moment dat het deurtje bij mij openstaat is er geen houden meer aan. Mijn zucht naar drank, waar ik 457 dagen van was verlost was heftiger dan ooit terug. Het voelde aan als een blijvertje dit keer. Reden kon ik niet bedenken, daar was ik ook niet mee bezig. Ik wilde weer zuipen.

Avondwinkel, Jan van Galenstraat, Amsterdam. Ik tikte het in en kwam uit op nummer 106. Nog geen 10-12 minuten lopen, met de fiets zelfs maar vier minuten. Inclusief douchen, omkleden, naar beneden lopen, fiets pakken zou er binnen vijfentwintig minuten twaalf halve liters bier in de koelkast kunnen liggen. Mijn mondhoeken trokken naar boven en vormde een demonische glimlach.
Avondwinkel, Bos en Lommerweg, Amsterdam. Hofwijckstraat 2 vertelde de zoekmachine mij. Afstand een paar minuten meer dan optie een. Maar onbekend maakt onbemind. De Wittenkade 96 dan? Iedere medewerker ken ik daar en...Nee. Risico dat bekenden mij zullen zien en dat de roddelmachine op gang komt was te groot. Als ik zou gaan drinken, dan moest het weer geheim blijven, had ik al besloten.

Wie kan ik bellen? Waarom zou ik hen lastigvallen met mijn 'petty thoughts' op eerste pinksterdag?
'Lamzak. Beetje pathetisch huilie huilie doen! Droplul! Slappe jas!' Bozig been ik naar de keuken met een mok in de hand. Het lepeltje rammelt mee met mijn passen. Nog maar een mok koffie. Eenmaal terug voor het scherm bekijk ik het kaartje nogmaals. Rond mijn middenrif knijpt het. Waarom zou ik het niet doen? Heb kind noch kraai om mij heen en val er voor de rest niemand lastig mee. En wat zou het? Heb daarna nog 24+ uur om te herstellen en gewoon weer het dagelijks leven op te pakken. Ik klap het scherm van mijn laptop naar beneden, graai naar de afstandsbediening en zap wat rond. Het geloof dendert de woonkamer binnen. Wijze woorden maar ik heb er totaal niets aan. Het knijpende gevoel in mijn binnenste houdt aan. Het stormt. Natuurlijk vergroot mijn denken het gevoel. De koffie sla ik in twee teugen naar binnen, sta op en haal nog een mok. Dit herhaalt zich tot de ketel leeg is.

Via WhatsApp krijg ik een paar foto's van een kennis binnen. Op de ene staat zij afgebeeld met twee familieleden uit 1995. De andere toont haar en haar pasgeboren nichtje die ze dit weekend voor het eerst bezocht heeft. Twee prachtige foto's. We sturen heen en weer wat berichten naar elkaar maar ik meld haar niets. Zij is zo verschrikkelijk blij. 's Avonds geeft iemand mij een link door van iemand met een weblog die ik MOET lezen. En ik zit spontaan te lachen bij de belevenissen van een voor mij onbekende dame met kind. Heb nog geen avondeten gehad en mijn lichaam vraagt er ook niet om. Ergens bespeur ik dat de storm in mij wat gaat liggen. Het zal wat worden als ik ga stoppen met roken.

01.37 uur: Eindelijk is het gevoel dat ik mezelf van de wereld wil zuipen weg. Reden nog steeds onbekend en boeit me ook niet meer. Zodra mijn ogen morgen opengaan zal ik nog eens nalezen wat ik heb geschreven. Opschrijven helpt. Dat er ergere dingen zijn, weet ik ook wel. Dag 458 heb ik gehaald, hoe egoïstisch dat ook moge klinken.