De lachcoach

Er zijn van die momenten dat je een hekel hebt aan jezelf. Deze week had ik zo’n momentje. Ik had natuurlijk gewoon weg moeten lopen. Niet stiekem, maar heel demonstratief. Tijdens haar zoveelste lulverhaal. Diagonaal door het midden van de zaal. Keihard de deur achter me dicht. Daaaag.

Ik deed het niet. Ik deed gewoon een uur lang mee met een workshop van een lachcoach. Een lachcoach? Ja. Een lachcoach. En ik ben niet gek geworden. De lachworkshop was het pauzeprogramma van een verder uitermate nuttige netwerkdag. Zoals je strontluiers en slapeloze nachten cadeau krijgt bij een baby. Je vraagt er niet om, je hoeft het niet, maar het zit er toch bij.

We begonnen met een stoelendans. Vijftig volwassenen op de klanken van Kabouter Plop. Ik wilde me meteen af laten gaan, maar steeds toen de muziek stopte, stond ik voor een lege stoel. Toch maar zitten. Na drie rondes werd ik zelfs fanatiek. Ik trok een stoel weg bij een zwangere vrouw die net wilde zitten. Ik kwam bij de laatste tien. Maar ineens. Het besef. Ik ben godverdomme 34 en sta zeer ongemakkelijk de kabouterdans te doen rondom een paar stoelen. Met veertig onbekende toeschouwers die me vol medelijden aankeken. Ik liet me af gaan en liep naar de kant. Van binnen huilde ik zachtjes.

De lachcoach kwam weer aan het woord. We moesten gekke bekken trekken naar de buurman. En daarna elkaar vertellen wat we gisteren gegeten hadden terwijl we onze tong opkrulden tussen tanden en onderlip. We deden het. Allemaal. Vijftig communicatieprofessionals. Niemand die opstond en zei: ‘Zeg lachcoach, weet je wat lachen is? Dat we jou hier uitkleden, met rauwe eieren bekogelen, door een grote bak paneermeel rollen en lekker een uurtje alleen laten met twaalf hongerige hyena’s. Komen we je straks weer ophalen.’ Iedereen dacht het. Maar niemand zei het.

Na een uur was de kwelling voorbij. Ik vroeg me af wanneer ik voor het laatst een uur lang zo weinig had gelachen en kwam uit bij een begrafenis. Het maakte de lachcoach niets uit. Ze vertrok haastig naar huis om een factuur te typen. WORD opstarten, nieuw document en tikken: lachworkshop, één sessie, vijftig personen. Bij het typen van het bedrag schiet ze steeds in de lach. Haar leukste moment van de dag. Ons moment kwam toen we het evaluatieformulier kregen. De vraag van de dag stond bovenaan. Wat vond u van de lachcoach? Ik zag iedereen gniffelend schrijven. Sommigen schreven iets met hyena’s. Ik schreef: zie rickevers.nl. Lachen.