Geluksgevoel

Zaterdag van alles gedaan in het huis. Zelfs dat waar ik al tijden tegenaan loop te hikken: ramen lappen. Ineens kreeg ik de geest. Het ging zonder te mopperen totdat het sponsje waarmee de buitenkozijnen mee werd geschrobd van driehoog, wat eigenlijk vierhoog is, naar beneden viel.  Ik staarde het na. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid eer het de grond raakte. 'Stel dat jij dat bent?', dacht ik. Een rilling ging door mijn hele lijf. Het eindresultaat van mijn lappen mocht er wezen. Zondag werd ik wakker en besloot iets leuks voor mezelf te doen. Lekker langs de zee lopen.

“Daar sta je dan”. Bus 82 van 13:07 uur gemist richting IJmuiden. Even dacht ik aan het veel besproken Koningslied waar ik hier geen woord vuil aan ga maken. Wat ik ook zou zeggen, het zou nooit goed zijn.
Gelukkig stond ik er niet alleen. Een gezin stond stond een paar meter van me af. Het zoontje hield stoer een blauw emmertje met opdruk vast. Het meisje hield haar Barbie omgekeerd aan een been in de lucht. Gelukkig droeg deze Barbie kleren. Brave kinderen. Geen onvertogen woord kwam er over hun lippen. Ondertussen probeerde ik de krant te lezen die ik voor de reis had meegenomen. Op pagina vier van het Parool: “Koningslied: lauwe thee met zoetstof.” Jos Bloemkolk wond er geen doekjes om.
Gelukkig kwam de bus  op het juiste moment aan en liet ik het jonge gezin voor zodat ik een plekje kon kiezen waar ik verder kon lezen zonder gestoord te worden. De rit zou iets van vijfenveertig minuten duren. De bus trok op en ik dook weer in de krant. De rit naar IJmuiden had ik al eens eerder gemaakt. Coen Teulings op pagina 6: “We horen hier niet zo somber te zijn.” Op de foto een 54-jarige man die er in mijn ogen niet 54 jaar uitziet. En ik ben het vandaag met hem eens. Was ook niet van plan om dit uitje te laten verpesten door slecht nieuws. Het lijkt er soms op dat dat het enige nieuws is waar de krant mee gevuld is. Oké, een krant vullen met lieve kittens verkoopt ook niet.

Mijn gedachten dwaalden weg van de krant. Coen Teulings' interview werd dromerig kijken uit het raam van de rijdende bus. Als kind kon ik dat ook al goed. Tijdens de les uit het raam kijken en dan alles en iedereen om me heen laten verdwijnen. Hoeveel keer hadden wij in mijn jeugd eigenlijk doorgebracht aan het strand? Ik kwam niet verder dan twee keer. Eén keer dat ik 's nachts last had van door de zon verbrande benen en een keer dat ik bijna werd meegesleurd door de stroming omdat ik een tuinkabouter wilde redden uit zee. Het  lot houdt van spelletjes, want ik ben er nog. Zover ik weet geloofden mijn ouders mijn bijna verdrinkingsverhaal niet. Het beeld onderwater staat mij nog helder voor de geest. Wat ik als kind dacht weet ik niet meer. Wel wist ik dat, zonder actie ik dood zou gaan.
Liggen op het strand heb ik nooit iets gevonden, eten op het strand al helemaal niet. Wandelen daarentegen vond en vind ik heerlijk. Het is ook de enige plek waar ik doelloos uren kan lopen zonder me te vervelen. Bizar om dat moment nog steeds te kunnen voelen terwijl ik het typ.
Pas in IJmuiden zelf kwam ik weer in het hier en nu. De flashbacks van mijn jeugd achter me latend. Mijmeren over hoe het leven anders had gelopen indien bepaalde gebeurtenissen niet hadden plaatsgevonden, had eigenlijk geen zin. Het punt waar het nu is, is goed.
Vorig jaar was ik in IJmuiden met Zuslief en haar dochter. We aten daar saté v/d haas en dronken er Ice Tea bij. Aangezien die goed was bevallen, besloot ik die zaak nogmaals te bezoeken en hetzelfde te bestellen voordat ik langs de kustlijn zou gaan banjeren. De bestelling werd sneller opgenomen en afgeleverd dan de vorige keer. De smaak was wat ik er van verwachtte. Een mooi rapportcijfer in mijn boekje dus. Alleen het zitten op een kruk was wat minder. Maar ach. Het ging mij om het voedsel.

Het zand heerlijk tussen mijn tenen. De boulevard ver achter me. Voor mij de kustlijn. Her en der spelende/lopende/liggende mensen. Zelfs de meeuwen schenen er het beste van te maken. Hier een uur rondlopen zonder eigenlijk doel is als een week vakantie, maar dan zonder de stress vooraf, tijdens en na. Zo ervaar ik het.
Al een tijdje probeer ik te mediteren. Nu probeerde ik het ook door bewust te ademen en mijn hoofd leeg te maken tijdens het lopen. In ieder geval te trachten niet te blijven hangen in de dingen die me nog bezig hielden. Het lukte. Hoewel spelende honden het af en toe moeilijk maakte, wilde ik met ze mee rennen en het liefst ook in zee springen om me daarna als een gek uit te schudden. Het domme geluksgevoel van een paar honden snapte ik wel. Het was af te lezen in hun ogen. En ik. Ja. Ik was ook gelukkig. Vaak houd ik me voor gelukkig te zijn, maar dit voelde toch beter. Hier,  waar het water strekte tot aan de horizon. Geen rekeningen, geen afspraken, geen bereik met de telefoon (waarom weet ik niet, maar wel lekker), zonder dagelijks slecht nieuws. Dit plaatje en gevoel moest ik vasthouden voor mindere tijden.

Op de terugreis haalde ik nog even de PS uit mijn tas. Even Johannes lezen. Niet dat ik ooit in een door hem gerecenseerd restaurant heb gegeten, maar het hoort bij het weekendritueel. 9- voor een Koreaan. Positief Koreaans nieuws dus.
Instinctief wist ik dat we over de grens van mijn stad waren. En ik was blij er weer te zijn. Thuis stond nog één taak (buiten deze column) op mij te wachten. Een wokpan, een ovenschaal en ingrediënten. De zee maakt hongerig.
En ik ben hongerig naar een nieuw avontuur. Een nieuwe week wacht op me met nieuwe kansen en mogelijkheden. Als ik er maar niet op vooruitloop en het maar op mij af laat komen, komt het vanzelf op z'n pootjes terecht.

Met een beetje geluk dan.