SMERIGE VERKRACHTER

Op internet ben ik zo vindbaar en herkenbaar als de tering. Googel mijn voor- en achternaam en je vindt onderhand mijn complete carrière, mijn schrijfsels, mijn muziek, en alle overige onzin die ik inmiddels het net op heb geknald. Inclusief foto's, familiebanden en nog een hele reeks oudere en nieuwere mailadressen en telefoonnummers. En tja ... waarom zou ik dat ook willen veranderen? Ik kan het de wereld toch niet aandoen het contact met mij te onthouden?

Wat mij betreft is het vooral een bewuste keuze om niet al te geheimzinnig te doen met mijn virtuele alter ego. Voor mijn werk maak ik vrij uitgebreid gebruik van digitaal netwerken. Tegelijkertijd blijf ik de ambitie houden om met schrijven en een beetje muziek maken nog een paar centen bij te verdienen. Door slim gebruik te maken van alle netwerken, bespaar je jezelf een kapitaal aan advertentie,- telefoon- en reiskosten. Het is dan echter wel handig als je herkenbaar in die netwerken acteert.

Nu ben ik dan natuurlijk wel een jongetje. Het is ongelooflijk, maar ik word niet platgebeld, gemaild of gestalkt door hordes dames. Ik snap goed dat meisjes daar weer een stukje voorzichtiger in moeten zijn. Met een geile foto en wat persoonlijke gegevens heb je zo een smeerpijp voor je school of bedrijf staan. Als agent van de vroegere AIVD ben ik al heel wat dames naar hun huis gevolgd. Zo lastig is dat echt niet.

Alles bij elkaar heb ik er toch voor weten te zorgen dat ik niet in al te idiote situaties op internet ben verschenen. Nergens ben ik in mijn blote reet of kotsend boven een plantenbak te zien. Bij mijn weten heb ik nog nooit in een pornovideo gespeeld. Zelfs mijn avontuurtjes in Volendam zijn nooit op beeld of schrift vastgelegd en verspreid. Nou ja. Annie Schilder zou zich dan óók kapot schamen.

Dit sluit niet uit dat dit zorgvuldig door mijzelf geregisseerde beeld zomaar overhoop kan worden gegooid. Slechts één van mijn vele puur toevallige scharrels hoeft maar een willekeurige, door mijzelf geplaatste foto te verspreiden met het onderschrift 'SMERIGE VERKRACHTER' en ik ben de lul. Als het een beetje booming wil worden op Twitter en Facebook, ziet niemand meer die woest aantrekkelijke, kundige, grappige, aardige kerel, die zo leuk kan zingen en een aardig stukje kan schrijven. Nee, ze zien dan alleen nog een 'SMERIGE VERKRACHTER'!

Zo werkt dat namelijk op internet. Een foto van jou met je kat op schoot wordt meestal alleen door je familie bekeken en 'leuk gevonden'. Tien jaar oude foto's kunnen nog wat andere prettige reacties scoren. Maar een totaal willekeurige en nietszeggende foto, met een zware beschuldiging als onderschrift, gaat meteen de hele wereld - of minimaal heel Nederland - over. Waar ik met al mijn netwerken alle mogelijke moeite doe om aandacht te genereren, is één zo'n berichtje voldoende om voorlopig niet meer met goed fatsoen de straat op te kunnen.

Dit is wel de werkwijze van menig amateurrechercheur en overijverige, zelfbenoemde, virtuele burgerwacht in Nederland. Door de politie verspreide beelden gaan al verrekte hard op Facebook, maar als men ook maar een vermoeden heeft dat men een verdachte denkt te kennen, wordt zijn kop al net zo hard verspreid.

Waarheidsvinding? Nee. Digitaal lynchen zou ik het willen noemen. Nog voor een rechter ook maar een uitspraak heeft kunnen doen, ben je voor de rest van je leven mooi de lul.

Maar wees gerust. Ik zal u mijn prettige en herkenbare verschijning op internet nóóit onthouden. Wie het gore lef heeft mij valselijk te beschuldigen, pak ik gewoon terug. Iets met seks met varkens, aubergines en wasknijpers op tepels, of zo.

Mijn zieke geest gaat echt wel dat gruwelijke stapje verder!