Verjaren

MauriceJJG

mauriceJJG_columniconAchteraf, ja. Achteraf had ik het gewoon anders moeten doen. Maar gedane zaken nemen geen keer en spijt moet er ook niet zijn. Heeft geen zin. Volgend jaar anders.

Verjaardag (Wiki):
De verjaardag is de dag waarop men zijn of haar geboorte viert. Dit heeft betrekking op mensen, maar het vieren van een verjaardag kan ook betrekking hebben op bijvoorbeeld de oprichting van een bedrijf of vereniging. Men spreekt dan vaak van een jubileum of een lustrum. Er zijn mensen die de verjaardag van hun huisdier vieren.

Een week voor m'n verjaardag was het zover: “Héjjjjj! Volgende week ben je jarig!”, zei Saiko enthousiast opkijkend van haar agenda. Er fonkelde iets in haar pretogen. Mijn maag draaide spontaan een slag. Het besef van de naderende dag der verjaring was door haar dichterbij dan gewenst. Een diepe zucht ontsnapte tussen mijn lippen. “Ga je het nog vieren?”, vroeg ze nieuwsgierig. “Neen”, antwoordde ik, “Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!” Ik probeerde het zo dramatisch mogelijk te laten klinken.
“Maar je vierde 17 februari wel je eerste sobriety jaar. Je vond het geweldig, had getrakteerd en was blij dat je het wel had gevierd.” Hier had ze een punt. Het was de behager in mij die dat had georganiseerd. Welk zinnig mens viert nu een jaar zonder alcohol? Is het soms een verdienste dat je een heel jaar niet je lichaam en geest naar de kloten helpt? Nee. Het was bittere noodzaak. Maar ik moest trakteren omdat er voor mijn gevoel op gerekend zou worden. Men had immers een jaar lang de ups en downs moeten aanhoren. Natuurlijk onzin. Er wordt helemaal niets verwacht, alleen ik beeld me dat maar in. De complimenten die dag streelden mijn ego en het voelde net zo lekker aan als een dure aankoop. Het duurde ook niet langer dan een paar minuten, zoals vrijwel met alles wat een lekker gevoel geeft. Als een klein kind met enig besef van wat gaande was genoot ik ervan. Ik! Het voelde lekker vreemd. Gevoelens. Bloednerveus was ik die avond.
Saiko sloeg haar agenda dicht en stopte deze in haar schoudertas.
“Ik heb vanaf mijn 27ste mijn verjaardag niet meer gevierd”, zei ik ernstig kijkend terwijl ik nadacht of dat wel klopte. Telefonisch had ik de laatste keer afgezegd. Ineens had ik geen zin meer in. Ieder jaar was hetzelfde. Een kringgesprek met extra's vond ik het al jaren. Moederlief vond het leuk om er wel iets aan te doen en daar deed ik het dan ook voor als goedmaker voor de zwarte zijde van mijn bestaan. Zij had bier en lekkers in huis en daar maakte ik dan weer gebruik van. Schaamteloos gedrag vind ik dat nu.

En dit jaar.
Uit het niets.
Alsof het onderling was bekonkeld.
Drie dagen achtereen het verjaren vieren.
De dag voor m'n verjaardag thuis met Saiko, op mijn verjaardag op het werk en vrijdagavond bij Zuslief. Zij had zelfs ballonnen en slingers opgehangen, een appeltaart gebakken, hapjes op tafel en ik kreeg cadeaus. Ik had niet eens door dat die slingers en ballonnen voor mij waren bestemd, kun je nagaan hoe ik er mee bezig was. We, Moederlief en ik, zouden op visite komen, gezellig, meer niet. “Die heb ik voor jou opgehangen”, zei Zuslief omdat ik helemaal niet reageerde op haar goede bedoelingen. Even voelde ik me een botte lul. Dat ik dat niet eens doorhad!

Jarige kinderen worden op school toegezongen en mogen trakteren. Ook bij volwassenen op het werk komt dat voor. 's Middags worden er kinderen thuis uitgenodigd (Wiki)
Ik kan me maar één verjaardag herinneren op de lagere school dat ik mocht trakteren. Op een stoel staan en de klas inkijken terwijl iedereen zong, inclusief de lerares die er zelf het meest van genoot. Het waren sinaasappelen die ik van tafeltje naar tafeltje bracht. Toen vond ik het al niets; net als spreekbeurten. De jaren erna was er steevast geen geld voor volgens mijn stiefvader, en vriendjes kwamen al helemaal niet over de vloer. Stel dat een onverlaat zijn antiek zou beschadigen! Het werd alleen gevierd met het gezin, de buren en opa en oma. Na het overhandigen moesten we de volwassenen met rust laten. Die voerden dan gesprekken die niet voor onze oren bestemd waren: “Ga maar buiten spelen”. En 's avonds was het gewoon op tijd naar bed.
Later, op het werk, hield ik het stil. Lukte niet altijd maar kan me zelfs gezellige verjaardagen herinneren met collega's. Na mijn beslissing om het niet te vieren, lukte het mij om die 28ste maart uit ieders agenda te wissen. Wel deed Moederlief ieder jaar iets. Paar schoenen of pakjes tabak maar geen uitbundig gevier. We konden er samen om lachen.

Het vieren van een jaar erbij met als knalfuif de dood.
Het klinkt zwartgallig en is ook zo bedoeld, want zo dacht ik erover. Sinds 17 februari van dit jaar begin ik echter beetje bij beetje dingen te ervaren/ voelen. Uit het niets komen er flarden van vroeger voorbij als er iets “speciaals” is. Dingen die verstopt lagen in de lades van mijn bovenkamer. Niet dat ik ervan in paniek raak, maar er rijzen dan wel vragen wat ik er dan mee moet. Schijnbaar vragen ze om oplossingen. Ik had ze daar toch niet voor niets weggestopt. Oud gedrag vervang ik niet zomaar met nieuw gedrag. Dat vergt tijd. Soms gaat dat snel, soms langzaam. Als ik er maar iets mee doe. Wat dat betreft blijft het leven een grote leerschool.
Dit jaar werd ik dus getrakteerd. Moest schijnbaar van iets of iemand een pets tegen het hoofd krijgen met als teken: “Kijk! Dit beteken jij voor hen. Zie je dat dan zelf niet eens? Doe jij eens fijn je ogen open.”
De boodschap werd pas zaterdag duidelijk toen ik alle cadeautjes vastlegde met mijn mobieltje en de foto vergroot op de laptop bekeek. Het waren verdorie allemaal verzorgingsproducten waar je je lekker bij gaat voelen. Bad- en douchegel, scheercrème, scheermes, deo en een douchehandschoen met massagekant. Positief. Wees-eens-wat-liever-voor-jezelf cadeaus. Van collega's een lieve kaart, een mooie plant, mokkakoekjes en een vage worst in een oranje doos. De laatste scheen heel lekker te zijn, dus dat merk ik vanzelf wel als de tijd daar is om op te eten.

En dit alles besefte ik pas toen de druk van de ketel was en de rust in huis was wedergekeerd. Voor de dood (verjaren) vrees ik niet, soms kijk ik er nog steeds naar uit, maar probeer iedere dag wel iets positiefs te doen of te vinden en zal nu het verjaren ook met andere ogen gaan bekijken. Dit dankzij de mensen die het goed met me voor hebben. Verwacht echter geen knalfuiven, want zo ben ik in het diepst van mijn wezen niet. Want wie het kleine niet eert....Juist!