de wereld wacht op mij

Eveline (Karmanie)

In de veronderstelling dat geen mens meer fantasie heeft dan ik, wilde ik ooit uitvinder worden. Ik maakte met mijn naaimachine van een oude panty of sok stapels panty’s en maillots voor mijn Barbiepop. Ik schreef radiojingles die ik opnam op cassettebandjes en plakte die tussen talkshows met mezelf in de hoofdrol. Af en toe wisselde ik mijn stem af met een liedje van Roxette of Rick Astley, omdat ik toen nog dacht dat ik anderen daarmee een plezier deed. Ook bedacht ik de printknop op de televisie. Een bakje papier in het tv-toestel en op de afstandsbediening een knopje die een papieren afdruk maakte als je een gironummer, ome Karel, of hét jurkje waar je al die tijd naar op zoek was, op televisie zag. Dat leek me een superidee omdat ik zelf na iedere uitzending de helft vergeten was of het niet goed kon uitleggen. Ik stuurde meneer Philips een brief met mijn plan en alvast een eigen bedrijfslogo, maar antwoord kwam nooit. Mijn hoop vervloog en ik vulde dagboeken vol drama om mijn onopgemerkte talent.

En dan, zomaar ineens, glijdt vandaag, verpakt in een tijdschrift, de brochure van Temps L door mijn brievenbus. Het warenhuis voor uitvinders die ook stilgezwegen zijn door Mattel en Philips. Opgewonden zet ik een kop thee. Mijn vingers kleven bijna vast aan de pagina met twee bedrukte keukenrollen. Absorberend papier met ruitjes erop. “Papieren servetrollen” staat erbij, “twee voor 9,50 euro”. Dat ik daar nooit aan heb gedacht! Verderop staan servetkettingen: clips waarmee je in een restaurant je servet aan een kettinkje in je nek klemt. Geen vlekken op je kleren en het servet in de hele breedte lekker praktisch over je trui! Ik voel een steek in mijn maag. Jaloersmakend zijn pas de ontgiftende pleisters: inlegkruisjes die je onder je voeten plakt voor het slapengaan en voilá, de volgende ochtend zijn de gifstoffen uit het lichaam geabsorbeerd. ‘Heel gedurfd’ denk ik eerst, maar er staan duidelijke voor-en-na-foto’s op de website, zodat je precies ziet hoeveel vuil er uit je bloedbaan wordt gezogen. Dat komt door bamboe, staat er bij.

Temps L is sowieso erg vernieuwend. Ook met taal. Wanneer je niet thuis bent als “nieuwigheden” als je stokbroodlunchbox, teenwanten, stretchbare tuinslang of bananenkoelzak arriveren, “blijft het pakket beschikbaar in de depot”. Ik hoef de bestelbon “enkel nog in te vullen in functie van mijn wensen”.

Sip kijk ik voor me uit. Mijn thee is koud geworden. In gedachten bereken ik alle uren die ik heb verprutst met het schrijven van stukjes op FOK! terwijl ik nog zo veel had kunnen betekenen voor de wereld. Drie uur later sta ik op, de folder in snippers op de grond. Ik heb een besluit genomen. Ik volg mijn hart. Waar is mijn pen? Op een kladblok verschijnen de eerste ideeën, eerst nog onwennig en in dunne strepen, maar al rap teken ik grote pijlen en detailschetsen. Ik ontwerp een teenvliesmassageborstel. Een siliconen barbecuevorkverlenger. De Karmaniator, een giftige slakkenliksteen. Een contactlensweegschaal. Een opvouwbare eierwekker. Ik schud de meest fantastische uitvindingen uit mijn mouw. Mijn nieuwe leven is begonnen. Heeft iemand het adres van Temps L voor me?