Zoektocht

MauriceJJG

mauriceJJG_columniconHet begon met een deuntje tussen de oren. Eerder fragmenten van het deuntje. En ik kon de zanger voor de geest halen: petje en ringbaardje. In de volksmond een pratende [piep].
Zo snel als het deuntje kwam, zo snel werd het weer weggedrukt door andere geluiden buiten mij om. Maar toch bleef het ergens irriteren dat ik niet gelijk op zijn naam kon komen, of het liedje kon neuriën/zingen om de oplossing te vinden wie hij was.

Zaterdag, toen ik richting een vergadering fietste, was het deuntje er weer. Vraag me niet waarom, wellicht het slechte weer, maar het was er. Wederom die fragmenten. Het was net voorbij begraafplaats Vredehof aan de Haarlemmerweg. Het neuriën begon. Ergens, ver in een lade van de grijze brij die hersenen heten, lag het antwoord verscholen. De zanger zat op een stoel en hij zong iets met 'everything '. Zover was ik al gekomen. Mmmm. Mmmm. Mmmm.. Everything.
De stem van de zanger – ook al was het mijn eigen – zong iets met everything, dus wellicht heette het liedje wel zo. Bij de kruising Van Hallstraat/ Haarlemmerweg stak ik, tevreden over het tot nu toe behaalde resultaat, over en reed het Westerpark binnen. Een enorm bord vertelde mij dat Kane er speelde. 'Alweer?', dacht ik nog, 'Vorige week waren ze toch ook?'
Het Westerpark is in 15 jaar wel verbeterd. Leuker! Ben blij dat ik er weer in de buurt woon.
Mijn speurtocht naar de zanger hield op en een nummer van Kane nam het over. Zo'n nummer dat ik eerst twintig keer moet beluisteren om ook maar één zin te onthouden. 'Was the heart of everything (It's just the way that I want it)' (No Surrender, Kane).
Verder kwam ik niet. En dat bleef ik half zingen/fluiten/neuriën tot aan de voordeur van waar ik moest zijn.

De vergadering verliep zoals deze vaak verloopt en ik ging er weer met frisse zin vandaan. Het miezerde buiten nog steeds. Gelukkig had ik vanaf dat ik van huis was gegaan een regenbroek aangehouden, want deze kwam weer van pas. Thuis moest de zanger en het nummer gevonden worden. Pas dan zou ik het kunnen laten rusten. Hij was gitarist, droeg een blauw petje en had een ringbaardje. En het woord 'everything' was een superbelangrijk stukje van de puzzel. Ik schoof mijn petje voor mijn ogen en fietste terug zoals ik was gekomen. Spaarndammerstraat, Zaandijkstraat zo het Westerpark over, het fietspad langs de Haarlemmerweg weer in richting de augurkenfabriek.
De zanger was gitarist in een hardrockband en ik weet nog dat ik me destijds had afgevraagd waarom hij solo ging. Maar welke band had hij verlaten? Destijds wist ik het wel. Overal moest ik radio horen. Op het werk en thuis. Als ik geen radio hoorde, floot ik op de fiets of trachtte zelf te zingen. En telkens was er wel een nummer dat bleef hangen en zich bleef herhalen terwijl er al lang andere muziek te horen was.
Waar ben ik die voorliefde voor radio kwijtgeraakt?

Thuis ontdeed ik mij van mijn schoenen zodat de regenbroek ook eindelijk uit kon. Uit de koelkast trok ik een pak sinaasappelsap vandaan en uit een keukenkastje een glas. Mijn zoektocht op het web kon beginnen.
“Gitarist met blauwe pet” leverde gelijk 4,7 miljoen hits op. Ik drukte op afbeeldingen. Nog erger. Plaatjes met petjes. Ook foto's van hardrockbands bekeek ik. Niet te vinden. Die gast was toch geen One Day Fly????
Als iemand het moest weten, dan was het wel Miranda op Facebook.
“Ik zoek een gitarist van een band met een blauw petje, een ringbaardje met een liedje waar het woord 'everything' in voor komt."
Zij ging voor me nadenken terwijl ik een peuk rolde en een slok van mijn sap nam.
– “AC/DC. Angus Young verkleed als een schooljongen”, antwoordde ze me vrij snel.
“Dat is te oud. Iemand uit de jaren '90/2000”. In ieder geval vóór 2001. Om persoonlijke redenen weet ik dat héél zeker. En volgens het zoeken door de lijst met plaatjes viel Metallica ook af. De top 1000 liedjes die ik doorlas bracht ook geen soelaas, of ik las er overheen.
We kletsten nog wat door en op een gegeven moment stopten we, zij ging offline.

Ineens zag ik een bekende kop! En daar paste een naam bij: David Howell Evans. Gitarist bij U2. The Edge genoemd. Adrenaline spoot door mijn aderen en ik typte alle gegevens in het chatscherm van Miranda zodat ik het niet zou vergeten. Het liedje vond ik niet die avond. Het was 00.42 uur en ik was op.
Bij de bekende zoekmachine voor clips kreeg ik bij David Howell Evens: 268 resultaten, The Edge: 949.000 resultaten.
Eerst maar slapen. 's Morgens ben ik vaak frisser dan heel laat in de avond.
Uiteindelijk. Zondagochtend 11.42 had ik het nummer ook gevonden. Zomaar ineens. Onder het genot van een mok koffie.
Wellicht werd Apollo, o.a. God van de muziek, mij een beetje zat zoals Louis van Gaal dat heeft bij journalisten: “Ben jij nou zo dom en ik zo slim?”

Resumerend:
The Edge
Het nummer: Numb (dus totaal niets met “Everything”)
Jaar : 1993

Hopelijk blijf ik voorlopig gevrijwaard van deuntjes die ik niet kan plaatsen. Het zal wel niet. Muziek komt altijd op de meest bizarre plekken tot me. Of ik weet het gelijk of het wordt een nieuwe queeste.