Tic Tac Trein

Weet je wat ik leuk vind? Tijdens een bij voorkeur lange treinreis ga ik naast een meisje zitten in een volle coupé. Een gesprek begin ik niet, maar met een beetje geluk moet ze net zover als ik. Terwijl de trein onderweg steeds meer passagiers tevreden uit laat stappen en dientengevolge steeds meer zitplaatsen vrijkomen, blijf ik zitten. Het meisje kijkt met steelse blikken naar de lege bankjes, maar omdat ik bij het voetpad zit en zij dus langs me moet, blijft ze waar ze is. Ook ik pik de hint niet op. Integendeel; zelfs als de coupé, op ons na, helemaal leeg is, blijf ik waar ik ben. Nadat ik mij voldoende heb gelaafd aan de toenemende ongemakkelijkheid, zeg ik uiteindelijk “Pff... Druk he?”

Ach ja, de trein. Zolang je niet per Fyra hoeft, is het best vertoeven. Onderweg naar waar dan ook lees ik een krantje, maak hier en daar eens een aantekening van een hersenspinsel of verdiep mij in een boek. Vandaag zit ik naast een student. Hoe weet ik dat het een student is? Simpel, de beste jongen tikt op zijn laptop dingen die voortkomen uit zijn marketingboek. Hij is ook verkouden. Dit heb ik vast kunnen stellen doordat hij bij werkelijk elke ademteug zachtjes zijn neus ophaalt. Elke keer een klein neusslurpje, zodat niemand het hoort. Behalve ik natuurlijk. Na de zoveelste keer leg ik mijn krant ietwat opzichtig en met veel misbaar neer. Hij kijkt me verrast aan en ik zeg “Je moet je neus eens snuiten joh.” Vervolgens gaf ik hem ook een servet, want zo ben ik dan wel weer.

Later komt er tegenover mij een vrouw te zitten met haar twee kinderen. De oudste, misschien 10 jaar, heet Thijmen. Ouders die hun nageslacht opzettelijk Thijmen noemen, verdienen eigenlijk ook gewoon een klap met de vlakke hand in het gezicht. Ter correctie. Het joch is werkelijk waar loeiend irritant. Dat hoort dan bij de leeftijd, hoor ik die koe van een moeder al glimlachend zeggen. Pets! Nog een keer, nu met de achterkant van dezelfde vlakke hand. Thijmen en zijn zusje krijgen van mama elk een handjevol TicTac's. Ik vraag me af wat een kind met een handjevol TicTac's moet. Sinds wanneer is gewoon één TicTac niet genoeg? In gedachten bal ik de tot dan toe nog steeds vlakke hand in een vuist.

Ja, beste lezer, het was een lange en enerverende treinreis, want een aantal stoel verderop ging nu een meisje zitten. Opeens hoor ik een schel geluid. De ervaren reiziger weet al waarover ik het heb; het wicht luisterde muziek. Begrijp mij niet verkeerd, ook ik houd van muziek, maar ik val er anderen niet mee lastig. Ik keek langs een paar bankjes en zag het probleem al. Oordopjes. Is het echt teveel gevraagd om te investeren in een fatsoenlijke koptelefoon? Kost een tientje, isoleert stukken beter dan een voor telefoongesprekken bedoelde headset. Wat ging er mis in haar opvoeding dat ze haar schade aan het in het OV geldende fatsoen enorme schade berokkend niet beseft? In gedachten zie ik een SBS6 kijkende moeder en een vader die gevangen zit. Vol medelijden vraag ik of haar volume iets naar beneden kan. Overige reizigers kijken mij dankbaar aan, wanneer dit mogelijk blijkt.

Onlangs vroeg een vriendin aan mij of ik me beter voelde dan andere mensen. Soms wel, antwoordde ik oprecht, al kon ik niet uitleggen waarom precies. Een dag in de trein doet me echter weer beseffen dat ik bevoorrecht ben. Dan wel door natuurlijk talent, onverholen klasse of bijzonder scherpe analytische gaven. Een treinreis is dan ook aan een ieder te adviseren die aan zichzelf twijfelt. Kijk om je heen, observeer, verwonder je en stel vast dat je simpelweg een beter mens bent dan degene die naast je zit en quasi per ongeluk je sms'je meeleest. Of wat te denken van de moeder die haar kinderen niet in toom heeft? En zij die teveel tweederangs parfum dragen en muziek menen te moeten luisteren via de speaker van hun telefoon? De lijst is schier eindeloos, dus verheug jezelf.