Valentijnsdag en de dikke olifant van Juan Carlos

Neuskleuter

De clichéteksten schreeuwden me tegemoet: “Ik houd van jou, I love you, Ich liebe dich” en tig andere talen om de – nog een cliché – taal der liefde uit te drukken. Bloedrode kaarten, duizenden hartjes, talloze liefdesbekentenissen die meer zeggen over de prilheid van de relatie en de commerciële slachtofferrol van de verzender, dan over de liefde zelf. En dan de afbeeldingen van olifanten op die kaartjes! Mannen in Nederland, jullie kunnen heel veel fout doen op Valentijnsdag, maar stuur je vriend(in) nooit, maar dan ook NOOIT, een kaartje met een olifant erop. “Vind je me dik?!” Je kan het natuurlijk ook beschouwen als de ultieme relatieproef, maar zo wil je je Valentijnsdag niet beginnen.

Worden er nog wel Valentijnskaartjes verstuurd? Wat moeten de mensen op het sorteercentrum van de post de hele dag doen als ze geen gênante teksten meer kunnen lezen op Valentijnsdag? Waar moet het heen met de wereld? Het is veel makkelijker om iemands e-mailadres te achterhalen dan iemands fysieke adres, en waarom zou je drie euro uitgeven aan een eenmalige kaart aan die lompe gast die je je over vijf jaar niet eens meer herinnert, als de boodschap ook met een paar klikjes online kan worden verzonden? Het gaat in dit voorbeeld om een vrouw, want híj stuurt geen kaart tenzij het zijn onmiddellijke kansen vergroot om erop te mogen bij zijn nieuwbakken vriendin. Mijn vriend stuurt mij ook geen kaart. Daar heeft hij nu driemaal een kans voor gehad, maar hij is niet van de “valse romantiek”, zoals hij zichzelf er makkelijk mee van afmaakt. Dus heb ik het heft in eigen handen genomen.

Gelukkig is er voor de moderne vrouw een ouderwetse oplossing om weer kans te maken op een Valentijnskaart. Postcrossing! Sterker nog, met Postcrossing kan je het hele jaar door ansichtkaarten van volstrekt willekeurige mensen overal ter wereld ontvangen. Je meldt je aan bij de website, krijgt een willekeurig adres van iemand ter wereld en verstuurt je eerste kaart. En dan is het wachten, maar als die brievenbus eenmaal kleppert, dan zit er wel iets anders tussen de brieven van de Belastingdienst, zorgverzekeraars en glasvezelaanbieders. Een échte ansichtkaart met een echte postzegel erop van een ver land. Of Duitsland, want je kan niet alles hebben, natuurlijk.

Vriendlief komt zelf uit de tijd dat hij nog eerder van vakantie terug was dan de ansichtkaart die hij daarvandaan had verstuurd, en sinds hij zonder merkbare vertraging met mensen over de hele wereld Skypet voor zijn werk, kan er niets meer tegen internet op. De lieve schat. Maar ergens snapt zelfs hij mijn verslaving aan Postcrossing. Hoewel je met Google Streetview overal ter wereld zelf rond kan kijken en via Wikipedia alle toeristische hoogtepunten kan zien vanuit je luie stoel, blijft zo’n ansichtkaart authentiek. Het komt er écht vandaan. En het is geschreven door échte mensen.

Ann uit Taiwan bijvoorbeeld, schreef op haar met type-ex gecorrigeerde kaartje dat ze hoopt dat ze lekker weer krijgt als zij drie dagen vakantie heeft, terwijl het bij Sarah uit Illinois (VS) vroor. In het vreselijk afgelegen niemandsland in het Russische Tomsk hielden ze in december een bijeenkomst met allemaal Postcrossers, zodat Nikita, Vladisa, Natali en Shvetik samen op één kaartje hun kerstwensen konden schrijven. Maandag 5 november schreef iemand in San Francisco: “Tomorrow is Election Day. I’ll be glad when it’s over because I’m tired of the advertising. I need another recycling bin to haul it all away”. Anna uit Wit-Rusland vroeg zich af of Nederlanders altijd sandwiches eten. Ik houd van echte mensen.

Gisteren kwam ik terug van mijn werk. Vriendlief zat op de bank en keek me vreemd aan. In zijn hand lag een kaartje met een dikke olifant en heel veel rode hartjes. “Wie is Juan Carlos? En wat moet ‘ie van je?” Oeps! Ik wist zeker dat ik geen geheime liefde had, maar die naam zei mij ook niets. Totdat ik weer aan Postcrossing dacht. Best attent van die Juan, om mij een Valentijnskaartje te sturen. Alleen die olifant hè… Dat had dan weer niet gehoeven. Hij vind me toch niet dik?! Ik ben nu al niet meer in de stemming. En ik moet nog twee dagen tot Valentijnsdag…