Matchfixing, nu ook bij u in de buurt!
Christiano Ronaldo, de man die volgens een documentaire een bal zelfs in het pikkedonker feilloos in een kruising van zijn keuze weet te krullen, kopte afgelopen weekend het leder langs zijn eigen keeper. Eigen doelpunt, nooit eerder gebeurd. De lichten in het stadion stonden gewoon aan en, dat stel ik me dan voor, het publiek viel stil. Voor maandag leek het op een ongelukje, nu kijk je er toch anders tegenaan. Want toen werd er door Interpol een enorm goksyndicaat opgerold, waarbij 425 professionals bij betrokken zijn. In het voetbal schijnt dit nog maar het topje van de ijsberg te zijn, dus wie zegt dat mooi-boy Ronaldo daar niet één van is?
Arjan Robben miste in 2012 een beslissende penalty in de Champions League-finale en schoot later in de WK-finale een bal tegen de kleine teen van de Spaanse goalkeeper. Kutjaar voor die jongen, zou je denken. Maar wie kan zeggen hoeveel er nu op zijn rekening staat? Van Robben geloof ik dat hij met een bal een vlieg op honderd meter van zijn vleugels kan beroven, dus hoe moelijk is een bal tegen een teen? Vorige week schreef ik over doping in de sport en hoe Messi met zijn Lord of the Rings-postuur doodleuk door elke verdediging lijkt te Nordic walken, maar in plaats van doping aan een hamster, kun je natuurlijk ook euro's aan een verdediger geven. Helemaal in Spanje, waar de knaken toch niet meer voor het oprapen liggen, kan dat nooit veel kosten.
Vertwijfeling alom dus. Wat is mijn sport nog waard? Zou het net zo wijdverspreid zijn als doping, dat iedereen ervan weet en de mensen die zich niet om laten kopen uitgelachen worden? In het voetbal, en dan vooral de eredivisie, is het al langer duidelijk dat het puur om de centen gaat. Clubliefde bestaat al lang niet meer, want welk talent is er tegenwoordig niet klaar voor een stap hogerop? Ja, een stap hoger op de belastingschaal, bewees bijvoorbeeld Maarten Stekelenburg door naar afglijclub AS Roma te verkassen. Wat is dan nog de stap om een balletje door te laten rollen in ruil voor een paar ton? Het is tenslotte maar een spelletje.
Twee jaar geleden werd mijn cluppie Ajax op Europees verband keihard in zijn nauwelijks ingevette anus genomen toen een stel Franse prutsers met het onwaarschijnlijke verschil van zes doelpunten wonnen van een stel Oost-Europese hobbyslagers, wiens scheerapparaat het nooit goed lijkt te doen. Geheime alcoholisten met een gokschuld bij één of ander wokpaleis. Het blijven immers Oost-Europeanen. Voor de wedstrijd komt er dan een Chinees binnen met een grote pot bami, “Helloo, maybe, today, loosing is good plan. Velly good plan. The Flench, they must make goal seven time and you no have no debts, yes?” Bij de Fransen loopt er op hetzelfde moment ook een Chinees binnen, in zijn handen een pan vol nasi. De sambal-bij is verrijkt met doping. Het woksyndicaat slaat weer toe!
Toch kijk ik nog elke week trouw naar al het voetbal op teevee. Ik weet ook wel dat ik mijzelf dan niet meer serieus kan nemen als kritisch denker. Hoe authentiek is een competitie immers nog wanneer de uitslag al een tijdje vaststaat? Zou ik meer onderzoek doen, zou ik vast meer kunnen weten en dan zou alle spanning helemaal wegvallen. Ik blijf liever wat minder op de hoogte, goedgelovigheid als reddingsboei. Het is namelijk de ijdele hoop waar ik me aan vastklamp, dat het balletje toch de andere kant oprolt. Dat de goeien alsnog winnen. Naïef natuurlijk, maar ja, in de ogen van de NSB'ers waren de verzetsstrijders dat ook en kijk eens wiens hoofden er uiteindelijk werden kaalgeschoren? Interpol heeft de bal in ieder geval vast een zetje in de goede richting gegeven.