Bankboeven

Onze bank heeft een pisvlek. Is onze eigen schuld. Als kinderen nog niet helemaal zindelijk zijn, moet je ze ook niet zonder luier op de bank laten slapen. Gelukkig is een nieuwe bank vrij eenvoudig te krijgen. Even liken en ze komen er maandag eentje bezorgen. Denk ik tenminste, want ik zie iedere dag op Facebook hoekbanken voorbij komen omdat mijn vrienden en vage kennissen die graag willen winnen.

Maar eerst van onze pisbank afkomen. Ook een fluitje van een cent. De overheid koopt graag banken die in de shit zitten. Die van ons heeft slechts een plasje over zich heen gehad. Door de bank genomen doen ze daar niet zo moeilijk over. Ik zie de persconferentie van Dijsselbloem helemaal voor me. ‘Goedemorgen, vandaag dinsdag 5 februari 2013 is de bank van Rick en Marloes volledig in handen gekomen van de Nederlandse Staat. Nader onderzoek wees uit dat deze stap onvermijdelijk was geworden. Uw spaargeld is veilig.’

Gekte op stokjes, maar het is natuurlijk triest gesteld met onze bankensector. Ik werk bij een woningcorporatie en dat durf ik nog net te vertellen op een verjaardag (heel zachtjes). Maar je zou moeten zeggen dat je bij een bank werkt. Ze schoppen je met pek en veren het huis uit. Bankier is een vies beroep geworden. Ik ken iemand die bij een bank werkt. Hij gaat al drie jaar niet meer naar verjaardagen toe. Als zijn beroep op andere gelegenheden ter sprake komt, zegt ie dat ie bij Seats and Sofa’s werkt. Banken. Hoeft ie maar half te liegen.

Waar is het toch misgegaan? Toen mijn zusje en ik nog jong waren, hadden we allebei een klein rood spaarpotje van de bank op de schouw staan. Als het tinnen potje zo vol was dat je het bijna niet meer kon tillen, gingen we met onze ouders naar de bank en kieperden we tientallen stuivers, dubbeltjes en kwartjes op de toonbank. De dame achter de balie telde alles geduldig en je kreeg netjes een briefje mee dat je twaalf gulden vijfenzeventig op je rekening had gestort. Prachtig. De bank. Daar was je geld in goede handen.

De eerste boevenstreken van banken ondervond mijn vader enkele jaren later. Hij was destijds niet zo van het pinnen en wilde honderd gulden opnemen. Binnen bij de balie, zoals altijd. Mocht niet. Hij moest buiten maar pinnen. ‘Maar ik sta nu toch hier, ik neem het al jaren bij u op.’ ‘Sorry meneer Evers, nieuwe regels. Geld opnemen bij mij mag alleen vanaf duizend gulden.’ Mijn vader bedacht zich geen moment en vroeg om elfhonderd gulden. De bankmevrouw gaf hem elf snippen en mijn vader pakte alleen het bovenste briefje op. ‘Deze neem ik mee. De rest wil ik graag weer storten op mijn eigen rekening. Goedemiddag.’ En weg was ie.

Banken zijn in de loop der jaren steeds vreemder gaan doen. ABN AMRO had al eerder hulp van de overheid nodig, de Rabobank is meer een bloedbank voor foute wielrenners en de ING is jarenlang vooral druk geweest met zoveel mogelijk bn’ers in oranje en blauwe leeuwenpakken hijsen. SNS Reaal was de vierde bank van ons land. Verzekeringspoot Reaal kennen we nog uit de jaren negentig. Pakkende spotjes met Rijk (leuke voornaam) de Gooijer. Reaal regelt het allemaal. Ja, dat hebben we gemerkt. Foutje, bedankt. De belastingbetaler lost het wel weer op.

Ik hou er nooit zo van als mensen zeggen: ‘vroeger was alles beter’. Maar toch klopt het soms. Wat zou ik graag met mijn kinderen naar de bank gaan. Mijn zoon heeft een spaarpot in de vorm van de auto, mijn dochter een lieveheersbeestje. Samen naar zo’n aardige mevrouw achter de balie. Hun kleine handjes stevig om het beschilderde aardewerk geklemd. Lekker muntjes tellen op de balie en dan een briefje mee naar huis krijgen met het gespaarde bedrag. Onderweg stoppen we voor een ijsje en krijg ik de vraag die ik niet wil beantwoorden: ‘Op de bank is ons geld veilig en kunnen boeven er niet bij hè pappa?’.