Doping hier, doping daar

Binnen nu en een jaar trekken alle grote sponsoren zich terug uit de wielrennerij wegens dezelfde Rabo-argumenten, is daarmee het grote geld ook verdwenen en kunnen de liefhebbers weer heel hard fietsen op bruinbrood met kaas. Want wat zijn we er toch allemaal ingetuind hè, bedrogen door die spuitsporters, onder leiding van Armstrong en zijn leger dat afhankelijk was van cortisonen en bloedzakken. Terwijl de scenes zich ontvouwen en de filmrechten op dit Godfather-achtig en tragisch epos vast al zijn verkocht (Charlie Sheen als Armstrong!), vraag ik me af waar er géén doping zou worden gebruikt.

Als er tussen de tijd dat ik uit bed kom en in de douche stap geen koffie door mijn slokdarm sijpelt, heb ik een enorme kutdag, om maar eens wat te noemen. Nu is het niet zo dat ik met cafeïne beter presteer, het is eerder zo dat ik zonder het zwarte goud helemaal niks doe. Wel eens goed naar voetbalgod Messi gekeken? Een menselijke baksteen met het hoofd van een hamster die als een ongrijpbare gek door elke defensie huppelt als een soppig stukje hotelzeep dat je met je wildgrijpende handen maar niet te pakken krijgt. Met die scheve pootjes van 'm klopt dat eigenlijk voor geen meter. En hoe kan het dat onze tennistrots vorige week vierkant van het veld werd gemept door een tegenstander waar hij eerder weinig moeite mee had? Analisten spreken dan van 'bovenmenselijke inspanning' of een 'ongelooflijk resultaat'. Geloof het dan ook niet, denk ik dan.

Als je zojuist bestelde pizza eruitziet als worteltjestaart en ook smaakt naar worteltjestaart, dan heb je grote kans dat het toch stiekem geen pizza is, maar worteltjestaart. Met andere woorden; Natuurlijk is er buiten het wielrennen ook een enorme behoefte aan doping! Wegens onze eigen behoefte aan helden, ontwijken we liever de duidelijke tekenen, vandaar ook dat we in Armstrong een fijne schandebok hebben gevonden en net doen alsof het aan hem ligt. De man had kanker. Eenieder die dacht dat je dan zeven keer de Tour kunt winnen is onnozel. Mooi woord is dat trouwens, onnozel.

Ook zoiets, loop eens op een vrijdagmiddag een willekeurig marketingbureau binnen dat nog een deadline of twee te halen heeft en kijk eens naar de vergaderzaal. Dat ziet eruit alsof zeven parkinsonpatiënten net een jaarvoorraad aan oliebollen met poedersuiker probeerden te eten. Die creativiteit, zoals elke onwaarschijnlijke prestatie die onder druk geleverd moet worden, moet eruit worden geperst. Want een baas, sponsor of grote fan heeft er geen boodschap aan dat je moe bent. Die wil dat je wint. En dat winnen, dat moet dan maar gestimuleerd worden met wat koffie, cocaïne of bloedzakjes. Zolang het kan knijpen we wel een oogje dicht.