Kaart met gratis lachstuip

Laatste vakantiedag, maandag mag ik weer. Dan begint het laatste halfjaar werken, tot aan mijn pensioen. Het moge duidelijk zijn dat dit wat gemengde gevoelens met zich meebrengt. Vooropgesteld dat ik gezond blijf zal ik toch wat moeten vinden om mijn tijd en liefst ook mijn portemonnee te vullen. Er zijn wat opties op bijlesgebied, wiskunde geven kan altijd, maar iets leukers is welkom. Ik denk nog na.

Op mijn Whatsapp kwam de mededeling van onze oudste dochter dat ze vanmorgen in Leusden ging winkelen, dus we zouden daar samen kunnen gaan koffiedrinken. Goed idee meid, dat doen we. Vanmorgen parkeerden we dus ons autootje en kuierden naar De Buurman, onze vaste pleisterplaats voor het betere bruine sap. Onderweg kom je dan altijd langs een boekhandel, dat is de andere vaste pleisterplaats. Een boekhandel loop je niet voorbij. Buiten stonden wat standaarden met kaarten, ook al zo’n vast punt, want er is in onze grote clan altijd wel iets te vieren. Algauw schoot ik in de lach en wees mijn vrouw op de oorzaak ervan. Zij keek en lachte ook. Reden om naar meer kaarten van dezelfde serie te zoeken. Die waren ruimschoots aanwezig en allemaal hilarisch. En een goede aanzet voor een stukkie.

Thuis keek ik op Google, met als enige aanknopingspunt het woord Punch, want dat stond op de kaart. Ik had niet op de achterkant van de kaart gekeken, dus het werd een hele zoektocht, zonder echt resultaat. En dat kan Gramps dus niet hebben. In de middag kregen we twee kleinzonen op bezoek, want hun mam had late dienst. Ik heb de mannetjes in de auto geladen en ben weer naar Leusden gereden om zo’n kaart te kopen. Zij mochten er eentje uitzoeken die ze het leukst vonden. Tot mijn genoegen was dat juist degene die ik ook wilde gaan kopen.

De naam van de schilder is Marius van Dokkum. Deze man heeft als favoriete onderwerp de oude dag, maar dan volstrekt maf. Hij heeft een hele rij schilderijen gemaakt met totaal idiote taferelen, allemaal geweldig raak. De kaart die wij kochten was van een bocht in Thialf. In de binnenbocht komt opa pootje-over langsknallen, op klapschaatsen. Opa, een heel rijtje kilo’s te zwaar, in overhemd met wapperende stropdas, rode ijsmuts op, sigaar in zijn mond. In de buitenbocht, net achter hem maar even professioneel pootje-over, oma. Oma-jurk, steunkousen, knotje, geen ijsmuts. Tasje zwaaiend aan haar linkerarm, wandelstok achter haar rug in haar rechterhand. Achter de boarding een dolle menigte enthousiaste Friezen. Spandoek met Hup Beppe!. Hoe verzin je het! Het schilderij heeft natuurlijk een naam: rondje 80.

Ander plaatje. Oma achter de psalmenpomp, ouwe sloffen op de pedalen, voorovergebogen kippig turend naar de muziek. Opa met het liedboek voor zijn neus krakerig meegalmend. Maar meteen achter opa een hypermoderne, knalblauwe rollator. Zo zijn er hele rijen, zowat allemaal hilarisch, eventueel gebundeld als kalender. Die kalender wil ik per se hebben! Weer thuisgekomen dook ik weer het internet op, aangevuurd door de kleinzonen. Die wilden nog wel wat meer lachen. Ze zijn acht en tien jaar oud en bepaald goed voorzien van ons familiekenmerk: een zwak voor het maffe. Wist opa nog iemand die zulke malle dingen kon tekenen? O jawel, de eerste die me te binnenschiet is Jan Sanders. Die leefde van 1919 tot 2000 en werkte heel veel voor Sigma Coatings. Zijn kalenders werden tegen het nieuwjaar in het verre oosten gedrukt en daar massaal van de havenkade gejat. Hij tekende enorme platen, vaak met tientallen grappen erin verwerkt. Vaak ging zijn werk over situaties uit het zeemansleven. Totaal idioot van onderwerp, vol zwarte humor. Een aantal van zijn platen is niet echt geschikt voor de tere kinderziel, maar ik raad iedereen aan om het boek ’old sailors never die’ op de kop te tikken. Met name Thijs van tien werd er helemaal wild van. Hij bleef schateren. De dienstbaarheid van Sanders aan zijn opdrachtgever bleek in vrijwel iedere plaat: ergens staat de scheepsschilder in een verfpot te roeren met de bekende gestileerde S van Sigma Coatings duidelijk in beeld.

Serré is weer heel iets anders. Ook geweldig leuk, maar heel beperkt qua beeld. Altijd één onderwerp per plaatje, meestal sport. En volkomen absurd. Serré moet duidelijk niets van sport hebben, maar kan het geweldig mooi belachelijk maken. Hij heeft een plaat gemaakt van een marathonloper die als eerste over de meet komt. Mooi plaatje, alleen heeft hij zijn longen uit zijn mond voor zijn borstkas hangen. Een ander, heel bekend plaatje is van een bodybuilder die verbaasd naar zijn ontplofte biceps staart. Of die van de speerwerper die een touwtje heeft gespannen tussen zijn speer en zijn zere kies.

Kijk, dat is ook een taak van opa – zijn nazaten sturen in humor. Dat lukt, ze zijn allemaal een beetje maf, dus dat is een prima startpunt. Malle plaatjes, malle gedichten en snedige opmerkingen, je kunt me ervoor wakker maken. En een nieuwe kunstenaar op dat gebied kan meteen op mijn warme belangstelling rekenen. O ja, en Whatsapp is ook lollig, vooral als iedere deelnemer meer dan een beetje melig is. Platvloerse grappen, pijnlijke zaken, dat hoef ik niet zo. Een beetje vilein juist weer wel.