Ik ken bijna niemand

Het voetgangerslicht springt op groen maar ik blijf rustig wachten tot de begrafenisstoet gepasseerd is. Raar. In de voorste auto zie ik de kist met een enorm bloemstuk bovenop. In de volgauto’s vang ik een glimp op van een behuild gezicht. De vrouw met de betraande ogen zal een jaar of zestig zijn. Gaat ze haar moeder begraven? Of haar man? Misschien wel een zus, of haar eigen kind. In ieder geval heeft de persoon in de kist zijn of haar sporen achtergelaten. Herinneringen. Misschien was het wel een heel vriendelijk iemand met wie ik het heel goed had kunnen vinden. Maar dat is nu niet aan de orde. Deze persoon heeft een leven geleid. Daar was ik niet bij.

Ik heb vaak van dit soort gedachten. Als ik door het drukke Amsterdam loop en al die toeristen zie -die om een of andere reden altijd omhoog kijken- vraag ik me ook af waar ze vandaan komen. Hoe hun leven er normaal gesproken uitziet. En dan bedenk ik me dat er op dit moment overal mensen door een stad lopen. In Parijs zal het nu ook zo druk zijn. Of in Londen. In elke stad op de wereld lopen en rijden nu mensen rond. En ieder heeft zijn eigen verhaal.

Afgelopen week hebben wij onze kerstdagen bij familie doorgebracht. Het was warm, fijn en gezellig. Een ontspannen sfeer. Alles kon, alles mocht. Spelletjes doen, een boek lezen, wat praten, gourmetten, laat naar bed en uitslapen, kortom, het waren heerlijke dagen, die voorbij gevlogen zijn. Terwijl het toch voor dit gezin de eerste kerst was zonder hun echtgenoot en vader. Daar werd ook open over gepraat, maar niet constant. Het drukte geen stempel op deze dagen. Mijn lief en ik gingen dan ook gisteravond met een zeer voldaan gevoel huiswaarts. In de trein zat een gezin dat ook kerst had gevierd bij familie. Luidkeels werd er nagepraat. Of meer geroddeld eigenlijk. Ik erger me aan deze luidruchtige mensen en probeer me ervoor af te sluiten.

Iedereen kijkt met een ander gevoel terug op de kerst. Ik dus met een heel tevreden gevoel, maar op dit moment liggen de ziekenhuizen net als anders vol met patiënten. Sommige daarvan mogen misschien volgende week weer naar huis en hebben net de pech dat ze met kerst in het ziekenhuis zijn beland. Er zijn er ook die weten dat dit waarschijnlijk hun laatste kerst zal zijn. Hoe zullen mensen die in de gevangenis zitten zich nu hebben gevoeld? Als je al tien jaar gevangen zit, zal het waarschijnlijk anders voelen dan wanneer dit je eerste kerst is dat je in de bak zit. Hoe ongelukkig moet je je dan voelen? Misschien kom je uit een fijn gezin en denk je met heimwee aan de gezelligheid thuis. Maar het is natuurlijk niet vanzelfsprekend dat men kerst overal hetzelfde viert. Sommige gezinnen zijn compleet ontspoord, men weet niet hoe je het gezellig moet maken. Of de gezinnen waar men ieder dubbeltje moet omkeren om nog rond te kunnen komen. Geldzorgen. Natuurlijk kan het ook gezellig zijn als je weinig geld hebt. Als er liefde is, dan is er gezelligheid.

Niet iedereen viert kerst. Het is cultuurgebonden, maar toch kan ik er vanuit gaan dat er ontzettend veel mensen kerst hebben gevierd. Net als wij. Ik hoef maar naar mijn facebookpagina te gaan en ik zie veel foto’s van tafels, rijk gevuld met eten. Ik lees berichtjes over gezelligheid en warmte. En dit zijn dan nog de mensen die ik ken. Zo’n driehonderd facebookvrienden heb ik, van wie een aantal heel actief. Sommigen plaatsen bijna niets op hun facebooksite. Hoeveel mensen ken ik eigenlijk? Het lijken er een hoop, als ik bedenk wie ik de komende tijd graag eens wil bezoeken. Ik wil graag naar mijn zusje. We spreken elkaar regelmatig, maar zij woont in Zwolle en ik in Amsterdam. Haar jongste dochter is ruim twee jaar en ik mis voor mijn gevoel te veel van haar ontwikkeling. Ook wil ik graag naar mijn vriendin die vlakbij Rotterdam woont. Maar ook dat komt er iedere keer niet van.

Toch, als je nagaat hoe veel mensen er zijn op de wereld, ken ik er eigenlijk maar een paar. Natuurlijk, door de jaren heen hebben veel mensen mijn pad gekruist. Sommige zijn een ander pad ingeslagen en er zijn er ook die nog steeds op mijn pad lopen. Af en toe kom ik ze tegen. Maar niet vaak genoeg.

Het is toch raar om te bedenken dat er mensen zijn die alles in het werk stellen om bijvoorbeeld misdaad te bestrijden terwijl er ook mensen zijn die hun best doen om de perfecte misdaad te plegen. Stel je nou eens voor dat niemand zou stelen. Dat we met onze vingers van de spullen zouden afblijven. Dat zou heel veel gevolgen hebben! De alarminstallaties konden weg, evenals alle sloten. Je zou je tas open kunnen laten om makkelijker bij je portemonnee te kunnen als je op de markt loopt. Eigenlijk is alles ingericht op mensen die slechte dingen willen doen. Ik kan er soms zomaar een poos over nadenken hoe onze planeet eruit zou zien als mensen alleen maar goede dingen van plan zouden zijn.

Zo veel mensen. En ik ken er maar een paar. Over een aantal jaren lig ik ook in zo’n kist. Ik hoop, dat het nog heel lang mag duren voordat het zover is, maar ooit zal het een feit zijn. Dan lig ik opgebaard in die kist met misschien ook wel een prachtig bloemstuk er bovenop. En als ik dan naar mijn laatste rustplaats word gebracht, zitten er ook mensen in de volgauto’s, met betraande wangen. Maar ook dat zullen er maar een paar zijn, want er zijn maar weinig mensen die mij gekend hebben.

Volgende week vieren we Oud en Nieuw. Ook zo’n moment om te evalueren. Wat heeft 2012 ons gebracht? Wat zal 2013 ons brengen? Veel mensen hebben een prachtig jaar beleefd. Veel mensen zijn blij dat ze dit jaar kunnen afsluiten en hopen volgend jaar op meer geluk, rust en harmonie. Deze column wordt gelezen door mensen die ik ken, zoals op mijn facebook, en ook door mensen die ik niet ken. Dat vind ik een fascinerend idee. Wie zijn die mensen die mijn columns lezen? En ook zij, die nooit hun mening schrijven onder mijn verhalen, wat vinden ze van mijn werk?

Het is een periode van terugblikken, evalueren en vooruit kijken. Een tikje melancholisch maakt zo’n decembermaand mij. En ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om mijn lezers al het goede toe te wensen voor het nieuwe jaar. Met een schone lei beginnen, hoe mooi is dat! Een heel gelukkig 2013 voor iedereen.