Stilte

In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Luc van Lier en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.

Sinterklaas 2002. Ik werkte in een asielzoekerscentrum. In een grote kring zaten we op Sint en Piet te wachten. Een bizar schouwspel aangezien de kinderen werkelijk geen idéé hadden wat ze te wachten stond. De meesten van hen waren slechts twee of drie jaar in Nederland. En laten we zeggen dat onze spruitjesactiviteiten niet tot hun 'core business' behoorde. Tot overmaat van ramp vond de dienstdoende activiteitenbegeleidster het een aardig idee om Sinterklaas liedjes te gaan zingen. Ik keek het arme grut aan en kon maar één ding bedenken; stoomboot, paard op het dak, nu hij het weer zo lelijk vindt, wat moeten jullie wel niet van ons denken? Ik ging even naar buiten om te kijken of Sinterklaas inmiddels niet stilletjes aan het asielzoekerscentrum voorbij was gereden. Het regende een beetje. Het regende eigenlijk altijd op deze plek. Ik had de afgelopen maanden maar weinig zon gezien. De enige spaarzame momenten waarop de lucht geklaard leek waren toen de kinderen na een fijne middag met de activiteitenbegeleiding alle ellende even leken te vergeten. En de ouders ook wanneer ze hun kroost lachend tegenmoet zagen komen. Er stopte een witte auto met piepende banden voor het centrum. Sinterklaas stapte ietwat lomp uit de auto. Piet was de bestuurder. "Sorry dat ik zo laat ben," mompelde Klaas. En toen iets duidelijker en enigszins dreigend, "..zeg, het zijn toch niet al te moeilijke namen die ik moet uitspreken hè? Ik bedoel, Achmed gaat nog wel maar eeeh". Ik stelde de bisschop op z'n gemak en rende met hem de zaal in waar nog steeds kinderen verward liedjes hoorden over stoomboten en lege, lege tonnen. Het werd al met al best een aardige avond. De kinderen kregen hun cadeautjes die we enkele dagen eerder hadden ingeslagen. Maar niemand griste het papier eraf om te kijken wat erin zat. Toen Sinterklaas werd uitgezwaaid lag de vloer nog steeds niet bezaaid met cadeaupapier. Pas toen iedereen weer op de kamer was werd er uitgepakt. In stilte.

Stilte. Daar zou Fred Teeven zich eens aan moeten wagen. Maar in plaats daarvan brult de grootste macho van het binnenhof over zaken waar hij geen verstand van heeft. Fred stapte ooit eens uit de VVD om zich te voegen tot Leefbaar Nederland. Toen deze partij uitelkaar viel mocht hij zonder al te veel problemen weer terug komen bij de VVD. Fred heeft geluk gehad en ook het gevoel gekend altijd een huis te hebben. Maar Fredje denkt nu dat iedere uitgeprocedeerde asielzoeker ook wel terug kan en wil hij illegaliteit daadwerkelijk bestraffen. En daar maakt hij een denkfout. Niet iedereen heeft dezelfde kansen. Het liberale dogma blijkt telkens weer niet te toetsen aan de realiteit. Het is opmerkelijk hoe een liberaal altijd vanaf een grote afstand precies de kansen van groepen mensen denkt te kunnen bepalen. Het clubblaadje van de VVD, Elsevier, bewierrookte het plan van Teeven. Want, zo stelden de journalisten, 'iedere asielzoeker kán terug. Slechts voor een handvol geldt dat het wat moeilijk zal worden.' Waarom komt een asielzoeker dan naar Nederland? Dan kunnen ze net zo goed blijven op de plek waar ze gemarteld worden of waar hun leven niet zeker is. Tijdens zo'n procedure moeten Nederlandse ambtenaren beslissen of het veilig genoeg is om terug te gaan. Van wat er ondergronds allemaal gaande is hebben ze geen notie. En in het ergste geval erkend een land de uitgeprocedeerde asielzoeker niet eens. In dat geval kan diegene straks geen kant meer op omdat ze nergens meer welkom zijn. Ook niet in het zogenaamde tolerante Nederland.

Ik begrijp ook wel dat we niet iedereen hier kunnen houden. Het probleem ligt dan ook veel meer in de onderlinge afspraken tussen landen in Europa over asielzoekers. Als we één Europa willen zijn, dan moet er ook één asielbeleid komen. Een flinke kluif, daar het hek al kilometers van de dam is. Maar om daar de ongelukkigen de dupe van te laten worden, is arrogant en inhumaan. Wat er in Amsterdam-Osdorp deze week gebeurde stemt me verdrietig, maar doet me ook goed. Krakers hebben de asielzoekers in huis genomen. De afgelopen jaren heeft deze groep idealisten het vaak moeilijk gehad. Ze worden uitgelachen door jonge hippe media en kennen weinig draagvlak meer in de samenleving. Maar heel soms, heel af en toe zie je nog dat anarchisme zin kan hebben.

Terug in het asielzoekerscentrum 2002. Een man uit Irak komt naar me toe. Ik informeer hoe het met hem gaat. Hij haalt z'n schouders op. Iedere dag weer probeert hij aan werk te komen. We hebben hem uitgelegd dat zoiets schier onmogelijk is wanneer je asielzoeker bent. Maar hij wil iets van z'n leven maken. Met een triest gezicht laat hij mij de foto's zien van zijn kinderen. "Gisteren waren ze hier, ik heb ze gehoord." Ik vraag met een brok in m'n keel waar ze nu dan zijn. "Ik weet het niet, maar gisterennacht heb ik ze gehoord. Ze komen. Echt." Ik omhels de man en loop daarna weer even naar buiten. Zijn twee kinderen zullen nooit komen.

Afgeslacht in hun eigen land.