Leon de Winter is gestoord

Driek (DriekOplopers)

Even met de Valeriuskliniek gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer De Winter in de buurt?”

De mevrouw van de patiëntenadministratie bevestigde mij dat Leon inderdaad in een dwangbuis het psychiatrisch ziekenhuis was binnengebracht en verbond mij door met de zwaar beveiligde verpleegafdeling. Volgestopt met medicamenten van psychotische aard stond de gemankeerde flutschrijver mij te woord. “Ha Leon, je bent wel weer heel erg in de war, is het niet?” De Jiddische mafkees murmelde dat hij geen idee had, waar ik op doelde. Tijd voor enige uitleg: “Dus jij vindt dat Justitie er slechts op uit is, die Badr Hari aan te wijzen als een smerige dader, in plaats van uit te zoeken wat er nu echt aan de hand is? Jij vindt dat iemand die in het onderzoek naar de moordpogingen van Hari als getuige is gehoord en op het politiebureau een getuigenverklaring heeft ondertekend, niet kan weten dat diegene dus een getuige is?” Ik hoorde een schreeuw uit mijn telefoonhoorn komen. De heer De Winter bleek nog een spuit vol kalmerende middelen in zijn vette reet geprikt te hebben gekregen. Na enige tijd antwoordde De Winter dat het Openbaar Ministerie inderdaad met een vuile hetze bezig was. Tijd voor de logische vervolgvraag: “Die Hari mocht toch niet in horecazaken komen? Hij had toch afgelopen zondag én maandag in restaurants zitten vreten? Is dat dan de schuld van het Openbaar Ministerie?” De Winter hakkelde iets over dat als je niet in een restaurant mag komen, je dus niet kunt weten dat je dan ook niet in een restaurant mag komen omdat je niet weet of een zaak met een bordje ‘Restaurant’ naast de ingang wel als zodanig een restaurant is dat valt onder het restaurantverbod. En dat Badr Hari een voorbeeld is voor de allochtone jeugd die iets wil bereiken in het leven. Daarna werd de heer De Winter de mond gesnoerd door een psychiatrisch verpleegkundige. Hij mocht zich niet verder opwinden omdat Leon anders nooit meer zou bijkomen van de psychose waarin hij al maanden was gevangen. Het was al triest genoeg dat de regering bezig was, de gesubsidieerde dagbesteding voor idioten af te schaffen. Dan kon De Winter zijn column in de Volkskrant straks ook wel vergeten. Ik word sowieso een beetje vrolijk van dat Amsterdam-Zuid. Naast een enorme oververtegenwoordiging van te rijk omhooggevallen klootjesvolk en een enorm aantal veel te dure winkels en restaurantjes, is Amsterdam-Zuid de enige wijk in ons land met een eigen gekkenhuis. Het Valeriusplein is nooit ver weg. Een soort Prozac-oase in de grote stad.

Niet dat je alleen maar van Prozac in een goed humeur raakt, trouwens. Cocaïne doet het wat dat betreft ook heel aardig. Daar weten ze in Volendam alles van. Daar snuiven ze zo enorm veel van die troep dat het daar altijd waait. En de urine van de Volendammers is niet geel, maar wit. Als een Volendammer zijn plee doortrekt, barst er gejuich los in het IJsselmeer. De vrolijkste palingen vind je daar voor de kust. En op de dijk hebben ze bij de visboeren het bordje ‘Gerookte Paling’ inmiddels vervangen. Daar staat nu ‘Doorgesnoven Paling’. Wel triest. De ouders van een BNN-presentatrice wonen in Volendam. BNN-meisje besteedt aandacht aan de enorme drugsconsumptie in dat dorp, en nu liggen de ruiten van haar ouders dus aan diggelen. Klootjesvolk. En dan die Nick en Simon. Die maken reclame voor de Nederlandse Spoorwegen. Ik dacht altijd dat de dienstregeling ’s winters in de soep liep door de stuifsneeuw. Fout dus. Moet zijn: snuifsneeuw. En zeg nooit tegen een Volendammer dat ‘ie last heeft van roos. Dat is geen roos. Dat komt van het knoeien met zijn lijntje. De cocaïne zit werkelijk overal, bij die gasten. Ik zag pas bij de Provinciale Weg zo’n loods van Rijkswaterstaat. Ik dacht dat daar strooizout in lag opgeslagen, aan die berg wit poeder te zien. Fout. En dan die Annie Schilder. Die maakte toch reclame voor die afslankpillen? Ha, dat dacht u maar. Niets van waar. Gewoon een uitgemergelde junk. Echt, die cocaïne is pure troep.

Net als de koffie van Starbucks. Ook rotzooi. Wat dat betreft heb ik diep medelijden met Rotterdam. Daar zijn ze al heel lang bezig om een station te bouwen. Een lelijk, protserig ding, dat als een soort omgekeerde puntzak omhoogsteekt. En wat is daar geopend om de klanten te voorzien van lekkere koffie tijdens het eindeloos wachten op hun vertraagde trein? Een CoffeeCompany? Nee, was het maar waar. Die arme Rotterdamse reizigers moeten zich zien te redden met veel minder. Met een Starbucks…