Krankzinnige verdienmodellen

Het verdienmodel van banken en verzekeraars staat onder druk. Regeringen en de Europese Unie tolereren het niet meer dat banken te veel fantasie vertonen als het gaat om de bekende verdienmodellen. Regeringen en de Europese Unie willen de ethische aspecten terug om de klant te beschermen. En nu hebben ze het moeilijk, de banken. Grote ontslaggolven in financiële instellingen zijn het gevolg. Er vallen sowieso veel ontslagen in heel veel bedrijven. Maar de financiële dienstverleners zijn wat mij betreft de koplopers. 

Ik heb hierover wel een mening. Ook al omdat ik de afgelopen zevenentwintig jaar gewerkt heb bij een grote bank. Maar daarover zo meer. Zoals zo veel beursgenoteerde bedrijven proberen ze winsten te blijven maken voor de aandeelhouders. Maar het lijkt erop dat dit doorgeschoten is. Met betrekking tot verdienmodellen die de managergoeroes verzonnen hadden voor hun banken zijn ethische grenzen overschreden. Er zijn de laatste jaren producten gemaakt waar het verdienmodel voor de klant verzonnen bleek te zijn; het bracht de klant meer schade dan voordelen. Nu boeten ze ervoor door massale schadeloosstelling.

Normen werden bijgesteld bij een dikke sigaar en een goed glas whisky. Klanten werden massaal het slachtoffer van deze geldwolven. Was het nu zo dat de aandelen drastisch stegen? Nee niet echt; met dubbeltjes en kwartjes. Nu worden de winsten weer gezocht door werk uit te besteden aan lagelonenlanden met als gevolg grote werkloosheid in eigen land. Maar hé, zo lang er maar verdiend wordt. Deze lagelonenlanden zeggen de capaciteit in huis te hebben zowel in kennis als in andere middelen. Toch zijn er weer grote bedrijven die insourcen in plaats van outsourcen omdat verdienmodellen wel sluitend zijn, maar cultuurmodellen niet. Daar loopt het een beetje spaak. Poolse IT’ers zijn anders dan Nederlandse, ik zeg maar wat 

Mijn raad aan de financiële instellingen is: kom met eerlijke producten en win daar vertrouwen mee. Het klantvolume wordt het nieuwe verdienmodel.Tienduizenden banen verloren in de zorg. Zorg is nodig, zou je zeggen. Maar natuurlijk. Ik wil met jullie twee echte ervaringen van mij delen. De eerste is de tandarts. Ik heb bijna een (kies)implantaat. Voordat je deze hebt ben je tweeduizend euro verder. Ik heb een uitgebreide tandverzekering dus ik heb er niet zo veel last van. Maar hoe gaat dat nu in zijn werk? Kies trekken is het eerste en ook meest logische omdat deze onherstelbaar gebroken was. Naar de kaakchirurg. Foto’s, foto’s en mondhygiënistes en nog een keer foto’s en mondhygiënistes. Inmiddels dertig foto’s verder en een aantal bezoeken aan  mondhygiënistes verder, terwijl ik gewoon net als jullie twee keer per dag mijn tanden goed poets. Het vervolg: nog een keer controleren, waarschijnlijk foto’s en foto’s en misschien nog een keertje mondhygiënistes. Nee dus, dat ga ik niet doen, kom op zeg. Ik wacht de tandarts af. Die gaat verder passen en meten, meten en passen terwijl de maat volgens mij simpelweg vastligt op al die foto’s. Maar hé, wie ben ik? Een leek, juist. Weer die bezoeken straks bij de tandarts. Kom op zeg! Wordt wakker. Dit verdienmodel klopt van geen kanten! Het is te veel. 

Een week geleden bracht ik een bezoek aan de dokter omdat ik na vijfhonderd meter wandelen kortademig werd. Ik wist het wel; druk op werk, druk overal. Maar toch, een simpel bezoekje aan de dokter resulteerde al snel in een doorverwijzing naar de cardioloog. Weet ik veel, ik volg de professionals. Eerst nog bloed afnemen een dag ervoor. De cardioloog ondervroeg mij en zij maakte hartfilmpjes. Ze wilde mij voor alle zekerheid een nachtje houden. Weet ik veel, ik volg nog steeds de professionals. Een uur later lig ik aan de hartbewaking en ik vroeg mij heel kort af wat dit grapje allemaal zou kosten. Ze zochten naar bewijzen voor aderverkalking. Tijdens het tandenpoetsen en toiletbezoek mocht ik de monitor met de vele draden gewoon afkoppelen. Ze reageerden niet, ook niet toen ik dit ’s nachts een paar keer herhaalde. Ik keek heel even naar de platte lijn op de monitor. Dus zo zag het eruit als je dus echt het hoekje om gaat. Ik vroeg mij toen oprecht af waarom ik hier lag en niet naast mijn lief. Ik zag de twee nachtzusters gezellig met elkaar keuvelen. Ik liep met alle draden onder mijn T-shirt langs hun kantoor. Ze zagen mij niet eens.

De volgende dag werd er een echo gemaakt, leuk voor mij om mijn grote vriend, mijn hart ook eens van dichtbij te zien. Een echt werkpaard zo te zien, schril afstekend bij de eigenaar ervan. Daarna mocht ik fietsen zo lang ik kon. Na een minuut of tien op de zwaardere standen te hebben gefietst, stopte ik er maar mee voordat ik ging zweten. Als ik ergens een pesthekel aan heb dan is dat wel zweten tijdens inspanning. Zij vond het allang best. Ze stelde al direct vast dat mijn hart een echt werkpaard was. Dat wist ik al. Met een pak papier met de uitslagen van simpele slagen in piekjes en een heuse echo, zowel in beeld als geluid, stevende ik naar de cardioloog. Maar die was al een nieuwe patiënt aan het toestoppen. Ik moet over een paar weken weer naar haar toe en daar zullen we over iets praten waar zij geen professional in is: stress. Want dat is het, beste lezer: stress. Na zevenentwintig jaar zekerheid op naar de onzekerheid. Ik ga mijn dromen volgen en als mijn baas voor nog vier weken mij nu oprecht de tijd gaat geven, kan ik met minder stress toe en wordt de zorg in Nederland weer iets minder belast.

Punt is dat veel opnames en andere bezoeken aan dokters en specialisten niet hoeven. Maar dat de specialisten en de hele Nederlandse zorg erbij gebaat zijn een verdienmodel te hebben omdat we de ‘vlakke lijnen’ nooit zullen accepteren.