Eén keer

Met een volle boodschappentas fiets ik richting het enige stoplicht op mijn route naar huis. Het boodschappen doen ging soepel: mijn vaste producten kon ik aan de hand van mijn lijstje in een logische en snelle volgorde in mijn mandje doen, waardoor ik na enkele minuten alweer buiten stond. Nu nog even de weg oversteken, een paar honderd meter rechtdoor fietsen en ik ben thuis. Het stoplicht staat op rood, dus ik moet het knopje indrukken. Dat doe ik altijd drie keer. Anderen vinden dat raar: wat kan er nou gebeuren als je maar één keer drukt? Ik besluit de proef op de som te nemen en het knopje slechts één keer in te drukken.

Ik heb meer van dat soort dwangmatige acties. Dwangmatig noem ik het zelf liever niet, want het is niet zo dat ik die dingen moet doen omdat anders mijn wereld vergaat. Hoop ik. Nee, ik doe het omdat ik me er prettig bij voel en soms ook omdat het in mijn hersenen als een volkomen logische en normale actie wordt gezien. Goed, drie keer op het knopje bij het stoplicht drukken zie zelfs ik niet als volkomen logisch en normaal. Voel ik me daar dan gewoon prettig bij? Ja, laat ik het zo maar noemen.

In de kroeg draai ik mijn bierviltje altijd zodanig dat het logo naar me toe staat. Hetzelfde doe ik met het bierglas dat er bovenop staat. Dat hoort zo, vind ik. Als ik in de horeca zou werken, vrees ik dat ik mijn tijd ook aan dergelijke details zou besteden. Afgelopen weekend zag ik een barvrouw twaalf bierviltjes klaarleggen, keurig met het logo naar de klanten toe. Bijna keurig, want een paar lagen nog net niet helemaal recht. Toen ze wegliep, heb ik haar daar maar even mee geholpen. Immers, als je het goed wilt doen, doe het dan ook helemaal goed.

Het vervelende is dat mijn vrienden en familie ook zien dat ik dingen recht leg. Of, zoals ik het liever noem: goed leg. Dat levert vervelende situaties op. Vaak als ik tegenwoordig in de kroeg mijn biertje oppak om een slok te nemen, wordt mijn viltje een kwartslag gedraaid, of zelfs op de kop gelegd. Ieder ander zou het biertje gewoon terugzetten en doen alsof er niets aan de hand is. Er is voor die persoon ook helemaal niets aan de hand. Maar ik leg geërgerd mijn viltje weer goed, wat uiteraard een aanleiding is om vaker dat soort acties uit te halen.

Om daar vanaf te zijn, wil ik best proberen om niet meer te letten op dat soort zaken. Een viltje scheef? Boeiend. Maar het lukt me nog niet echt. Dus besloot ik te oefenen bij het stoplicht. Ik drukte voor de verandering slechts één keer. Het licht sprong na enkele seconden gewoon op groen en ik kwam veilig thuis. Zie je wel, niets aan het handje. Maar de volgende dag was ik ziek. Eén keer het knopje indrukken. Eén keer, maar nooit weer.