brief van Premier Rutte
Lieve mama,
Sorry dat ik al een paar weken niet op bezoek ben geweest. Zoals u weet, ben ik hartstikke druk. Het valt nog niet mee, werken. De eerste paar jaar op het Binnenhof vielen nog wel mee, recessen duurden en duurden, de terrasjes waren top en tussendoor deden we maar wat. Maar nu mama; ik ben de hele dag bezig. Van half negen tot vijf moet ik gewoon vergaderen! Ik heb amper tijd voor een lekker lange lunch, een beetje winkelen aan de Denneweg of een potje patience.
En dat is nog niet het ergste, mam. Ik voel me zo leeg van binnen. Ik lach wel, maar ik ben niet blij. Het lijkt wel of ik het nooit goed doe. Ik had een lijstje met landsbelangen meegekregen van de jongens, maar dat is afgepakt. Ik weet gewoon niet meer uit mijn hoofd wat ik eerder had gezegd over de hypotheekrenteaftrek. De versoepeling van het ontslagrecht snap ik niet. Als ik langs de camera’s naar het torentje loop, steek ik mijn duim op en grimas wat, maar ik voel me zo naar. Ik zit nu in een kamer met Diederik die zegt dat hij een nieuw filmpje met zijn dochter opneemt als ik geen handtekening zet. Een filmpje waarin hij zegt dat Benthe geen boterhammen kan smeren omdat ik wil bezuinigen op de zorg. Ook dramt hij door over een generaal pardon voor kinderen. Hij zegt dat als ik geen “kinderloze kinderhater” wil zijn, ik gewoon teken. Ik doe dat dan maar. Diederik zegt ook allemaal nare woorden, zoals “coalitie”, “nivelleren” en “compromis”. Dat is toch gemeen, mama?
Zoals u gemerkt heeft, geef ik ook geen interviews meer. Alles wat ik zeg wordt namelijk uitgelegd als een belofte. Alsof artiesten die zingen over eeuwige trouw altijd gelijk hebben. Gisteren moest ik bijna huilen, ik was zo overstuur. Lodewijk en Ronald maakten een lange neus naar mij vanachter de plantenbak. Een uur later kreeg ik van Job een mailtje met een plaatje van Pinokkio.
Ow moeke, ik werk zo hard. Ik ben al tijden niet meer wezen stappen. De maandagen krijg ik nu bewust mee, waardoor de weken extra lang duren. De kans op een vriendin is zo ook nihil. Ik voel me zo alleen ‘s avonds en ik moet snel kinderen regelen, dat is beter voor mijn imago. Daarom denk ik erover om me in te schrijven op Relatieplanet. Met die foto van mij met die grijze stropdas, net als Christian Grey uit Vijftig Tinten. Ik heb al gekeken, de profielnaam RamboRut is nog vrij.
Mama, lieve mama. Misschien is deze brief een beetje onsamenhangend, maar ik ben zo moe van al die weken echt werken. Ook al dram ik alles er nu snel door, de eerstkomende tijd blijft het druk. Daarom kan ik niet zelf naar je komen, maar kan ik misschien wat prakjes krijgen? Ik stuur mijn chauffeur wel even om ze op te halen.