Orgies bij de oudjes

Jan (Bakoenin)

Robbie opende langzaam zijn rechteroog. Toen het beeld enigszins scherp was, opende hij ook zijn linkeroog. Jezus, wat een koppijn had hij. Het leek wel of er een stoomwals over hem heen was gereden. Hij keek rond. Hij lag voor de bank in zijn studentenkamertje. Overal om hem heen lagen lege flessen en zowaar ook nog een paar halfvolle. Of halflege natuurlijk. Zoals Robbie zich nu voelde, waren ze halfleeg. Hij moest ineens verschrikkelijk nodig, dus stond hij op en waggelde naar de wc. Daar bleek meteen dat het een goed idee was geweest om van de mogelijkheid gebruik te maken, een kamer in een verzorgingshuis te huren. De wc-pot was dan wel wat hoger dan normaal, maar er zat een steunstang aan de muur. Die was natuurlijk voor de oudjes om zich aan op te trekken, maar hij was ook erg handig voor een bezopen student. Nu kon Robbie tenminste nog enigszins recht in de pot mikken door zich aan die stang vast te houden.

Een uur later was Robbie enigszins tot leven gekomen. Gedoucht had hij niet. Geen zin in. Hij had alleen even een nat washandje over zijn gezicht gehaald en een luchtje opgedaan. Zijn verkreukelde vieze kleren had hij verruild voor schone.
Hij zat net op de bank na te denken hoe hij de ellende in zijn kamer ooit weer goed zou krijgen, toen er op de deur werd geklopt. Voor Robbie leek het trouwens alsof het verzorgingshuis werd afgebroken met een sloperskogel. Hij stond op, sleepte zich naar de deur en deed open. Voor de deur stonden buurvrouw Greet en buurvrouw Coby. Ze woonden op dezelfde etage als Robbie en behoorden met hun zevenenzeventig jaar tot de jonkies van het tehuis. Robbie en de andere studenten die kamers hadden gehuurd niet meegerekend natuurlijk.
‘Hoi, Rob.’ zei buurvrouw Greet. ‘We komen je even helpen met opruimen, hoor. En we hebben eierkoeken voor je meegenomen. Die helpen altijd goed tegen een kater. Eigenlijk kun je het beste rauwe eieren eten, maar daar krijg je tegenwoordig salmonellavergiftiging van. Dan kun je toch beter een kater hebben.’ Robbie wilde eigenlijk het liefst dat buurvrouw Greet gewoon haar bek hield. Hij hield zich echter in, want ze kwamen opruimen en dat was een goed plan van ze.

Een halfuur later zag het kamertje er weer redelijk toonbaar uit. De buurvrouwen hadden thee gezet en de eierkoeken gingen erin als koek. Robbie kwam een beetje bij. Hij zat net te bedenken of hij de buurvrouwen kon vragen de gaten in zijn geheugen over de afgelopen nacht wat op te vullen, toen buurvrouw Coby zelf al het woord nam.
‘Het was heel gezellig vannacht, Robbie. We hebben echt genoten. En wij niet alleen. Wel jammer van opa Teun trouwens.’ Coby keek even een beetje triest voor zich uit.
‘Opa Teun?’ Robbie kon zich helemaal geen opa Teun herinneren. Dat was ook het probleem. Hoe later de nacht in zijn gedachten, hoe meer wolkenvelden zijn geheugen binnendreven.
‘Ja, opa Teun. Hij zat de hele tijd te flirten met die studente psychologie. Myrthe heette ze, geloof ik. Ze hadden samen al een hele fles van dat sterke spul op. Ik weet niet precies meer hoe het heette, maar de naam leek op die van die PVV’er die zo gek is op dieren. Graus of zoiets. Nou, die studente nam opa Teun op een gegeven moment mee naar haar eigen kamertje om haar speeltjes te laten zien. Dat is tenminste wat ik ervan hoorde. Maar in plaats van een vibrator werd het een defibrillator.’ Weer keek Coby een beetje triest. Greet nam het van haar over.
‘Ja, wat wil je? De man was zesentachtig. Dan trek je dat niet meer natuurlijk. Aan de andere kant is er nu wel weer een kamertje vrij voor een student. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Wanneer is het volgende feestje, Robbie?’ Robbie werd ineens een beetje misselijk.
‘Is die man dan dood nu?’ vroeg hij ongerust.
‘Dat weet ik niet,’ antwoordde Greet, ‘maar de kamers kunnen nu eenmaal niet lang leegstaan. Dat kost te veel geld. En steeds meer ouderen willen op zichzelf blijven wonen.’ Greet keek even schuin naar Coby en gaf haar een knipoog. ‘Wat mij betreft is dat ook een goed idee. Er is een groot gebrek aan studentenkamers. De regering en de tehuizen vinden het een goed plan om die kamers te verhuren aan de studenten. Dus wie zijn wij dan om ze tegen te spreken? Het is nog nooit zo gezellig geweest in dit tehuis. Eindelijk heb ik weer eens een lekker jong ding getongd. En ik was niet de enige die het naar de zin had.’ Greet keek ineens heel dromerig en begon een beetje met haar benen over elkaar te schuiven. Robbie trok een vies gezicht.
‘Een lekker jong ding? Niet de enige? U wilt toch niet vertellen dat hier bejaarden met jonge meiden en kerels hebben zitten flikvlooien?’ Robbie moest er niet aan denken. Hij kon ook niet geloven dat die dingen waren gebeurd in zijn zwarte gaten van de afgelopen nacht. Greet keek schalks.
‘Jij bent zeker de helft kwijt van vannacht?’ lachte ze. ‘We hebben samen gedanst op de Gangnam Style. Ik heb er nog stijve heupen van. Coby zat op een gegeven moment ene Pieter Jan te ontgroenen achter de bank. Die had dat alleen zelf niet meer door. Je zult ons niet horen zeggen dat drank meer kapot maakt dan je lief is. Zelfs opa Arend was niet te houden. Hij zat met twee leuke studentenmeisjes van de eerste etage te praten. Ik kon niet horen over welk onderwerp het ging, maar ik zag wel dat hij een belangrijk punt wilde inbrengen. En bij zijn vriendin uit ‘Huize Hades’ heeft hij nog niet genoeg aan een kilo Viagra. Dat vertelde ze me laatst.’ Robbie wist niet wat hij hoorde. Hier moest hij even goed over nadenken. Toen schoot hem weer iets wat Greet had gezegd te binnen.
‘Dat kan ik me inderdaad niet allemaal meer herinneren. Maar u zei daarnet dat u een lekker jong ding had getongd. Dat kan ik me ook niet herinneren. Wie was dat dan?’ Greet keek hem even verbaasd aan. Dan barstte ze uit in lachen. Toen ze uitgelachen was, keek ze ondeugend naar Robbie.
‘Tja, wie was dat? Wie denk je zelf?’

In het lenteakkoord is afgesproken dat vanaf volgend jaar ouderen die dagelijkse zorg nodig hebben, maar nog redelijk zelfstandig zijn, thuis verzorgd moeten worden. Niet meer naar een verzorgingstehuis dus. De staatssecretaris denkt echter niet dat de kosten van de leegstand in die tehuizen de bezuinigingen ongedaan kunnen maken, want de tehuizen mogen zelf beslissen aan wie ze de kamers verhuren. Een aantal instellingen willen de lege kamers daarom aan studenten verhuren. Greet en Coby vinden het een puik plan.
Ik ben er ook wel voor. Zolang je dan in de televisieruimte maar geen ruzie krijgt of Omroep MAX op moet of BNN. Maar als er zulke feestjes zoals bij Robbie worden gehouden in die instellingen, kun je Nederland in Beweging naadloos combineren met Spuiten en Slikken.