Excuses

“Dames en heren, ons volgende station is station Zwolle. Dat is tevens de eindbestemming van deze trein. We komen aan op station Zwolle met vijf minuten vertraging. Wij vragen hiervoor uw excuses.” Oei, dat had ik niet verwacht. Ja, de vijf minuten vertraging wel: die hadden we afgelopen vrijdag halverwege al. Maar ik had niet in de gaten dat het mede mijn schuld was. Helaas stond ik op tijd, en die vijf minuten extra hielpen daar niet bij, dus ik kon niet even langs bij de machinist om mijn excuses aan te bieden. Dom. Gisteravond ging het echt mis.

Het was gisteren wel echt mijn schuld, dat kan niet anders. Geen excuses aanbieden als ze daar op vrijdag om vragen en dan op de woensdag daarop een domme gedachte niet afkloppen. Ik zat gisteravond in een lekker rustige trein, onderweg van Groningen naar Zwolle. Het was echt even genieten: ik dacht aan al die mensen die altijd zo klagen over de NS en dat ik nooit problemen heb in de trein. Afkloppen, lul. Maar ja, dat is achteraf. Na een uur in de kou en in onduidelijkheid op station Meppel.

Tot aan Meppel ging alles nog goed. Daarom zat ik ook zo te genieten. We stopten in Meppel, er stapten mensen uit, er stapten mensen in, niets aan de hand. “Dames en heren, wegens een seinstoring in Zwolle kunnen we niet verder. We gaan proberen bussen in te zetten, maar hoe lang dat gaat duren is nog onbekend.” Prima, dacht ik nog: ik zat lekker warm in de trein en wilde best even wachten. Ik stond dit keer ook niet op tijd. Maar een paar minuten later kwam het slechte nieuws: “Dames en heren, wij verzoeken u de trein te verlaten. Deze trein gaat terug naar Groningen.” Niets meer over bussen, gewoon uitstappen.

Gisteren was dus voor het eerst dat ik echt problemen had met de trein. Vijf minuten vertraging, tien minuten vertraging, vooruit, dat vind ik geen probleem. Maar ik had de verhalen de afgelopen jaren natuurlijk wel gehoord. Volle perrons, gratis koffie, NS-medewerkers die geen duidelijkheid kunnen verschaffen, u kent het vast ook wel. Een vol perron hadden we gisteren wel, maar voor de rest ontbrak alles. Geen gratis koffie. Geen NS-medewerker die geen duidelijkheid kon verschaffen. Sterker nog, er was geen NS-medewerker te bekennen.

Een uur heeft het uiteindelijk geduurd voordat we verder konden. Nu kan ik natuurlijk gaan zeiken op NS. Maar het was dus gewoon mijn eigen schuld. Ik had vrijdag mijn excuses moeten aanbieden en gisteren had ik mijn gedachte moeten afkloppen. Daarom bij dezen alsnog, aan NS en aan alle medereizigers: mijn excuses.