Ik ben een werkloze lambal
Ik werk alweer vanaf mijn zeventiende. Dat wil zeggen: officieel. Vanaf mijn vijftiende had ik al minder officiële bij- en vakantiebaantjes. Ik heb een paar jaar terug bewust een periode van tien maanden geen werk gehad omdat ik die tijd nodig had om de door mijzelf gecreëerde puinhopen weg te werken, maar verder heb ik eigenlijk nooit last gehad van crisissen. De meeste wisselingen van baan waren voor mij bewuste keuzes en waren steeds weer een stap vooruit. De ene keer wat spectaculairder dan de andere, maar een stap terug heb ik nooit hoeven zetten.
Er zijn in de arbeidsmarkt mindere tijden geweest. Alleen niet voor mij. Tot nu toe heb ik altijd de keuze gehad tussen verschillende opties. Voor iedere baan waar ik “ja” op heb gezegd, heb ik steeds minimaal één bedrijf teleur moeten stellen. Meestal meer.
Ben ik dan zo bijzonder? Natuurlijk! Of … nou nee. Ik ben techneut en ik heb commerciële capaciteiten. Daar is al jaren een groot gebrek aan, dus dat solliciteert makkelijk.
Maar dat is nu dus even anders. Mede door de crisis is het de laatste keer niet gelukt om genoeg zaken te creëren en heb ik mijn baan verloren. De laatste anderhalve maand heb ik de nodige pogingen gewaagd en goede gesprekken gehad en toch is daar nog geen nieuwe baan uitgerold. En dan besef ik dat ik nog het voorrecht heb gehad dat ik de nodige gesprekken heb gescoord. Ik ben zevenenveertig en realiseer me dat het inmiddels niet meer zo makkelijk gaat worden.
Het zijn andere tijden en ik ben niet meer de snelle jonge hond die ik ooit was.
Maar nu? Oké. Ik ga het na een maandje werkloos zijn echt niet opgeven. Ik blijf vrolijk verder zoeken hoor. Maar als je na zo'n langdurig productief leven ineens thuis zit en het enige probleem ook echt enkel die werkloosheid is, ga je over van alles nadenken. Wat wil ik verder? Hoe wil ik verder? Moet ik het wel blijven zoeken in die technisch, commerciële management-rol? Kan ik niet eens een keer iets compleet anders gaan doen?
Even praktisch blijven Thako! De erfenis van die periode waarin ik mijn puinhopen op moest ruimen is nog altijd een stevige schuld. Ik ben hard op weg om dat weg te werken en daarvoor is het prettig om mijn laatste salaris een beetje te handhaven. In ieder geval nog een jaartje of twee.
Maar wat kan er daarna allemaal wel niet gebeuren? Als ik heel eerlijk ben en me voorstel dat er dan weer werk zat is en ik een riant salaris voor elkaar kan krijgen, denk ik toch dat ik zeer waarschijnlijk gewoon op dezelfde voet verder ga. Van de andere kant kan ik toch ook eens de poging wagen om met schrijven of muziek maken een compleet andere richting in te gaan. Ik zou het gewoon eens compleet op mijn creatieve kant kunnen gooien. Na ruim dertig jaar bedrijfsleven, stress, carrière maken en achter de centen aanjagen, zou het eigenlijk best wel geinig zijn om nog een kleine twintig jaar echt alleen nog maar leuke dingen te doen.
Toch blijft dat leuk. Een beetje dromen. Wie weet lukt het nog ook. En dat is dan ook weer meteen het grote voordeel van eventjes niks hoeven doen. Er is weer ruimte voor dromen en ik heb tijd om er mee aan de slag te gaan. Geen afleiding door dat verdraaide werk. Als ik 's morgens wakker word start ik de dag gewoon met een uurtje muziek maken en halverwege de dag ga ik daar gewoon nog even mee door. Daar tussendoor draai ik nog een column in elkaar.
Maar hé! Terwijl ik nog even verder solliciteer, heb ik voor de liefhebbers nog een voorproefje op mijn dromen.