Herfst. Hoe een seizoen haar onschuld verloor.

Laten we er niet omheen draaien, de herfst is toch wel Gods meest mislukte uitvinding ooit. Die beste alles-in-één figuur heeft een hoop dingen goed gedaan, maar een seizoen vol grijs en regen hoort daar niet bij. Vooral in Nederland niet, waar zo onderhand dit pleurisseizoen de maatstaf is voor het gehele jaar. Kunnen we nou dat broeikaseffect niet een klein beetje modificeren zodat we hier vier seizoenen zon mogen aanschouwen? “Daar word je ook niet vrolijk van, hoor.” hoor ik de doorsnee Nederlander, je moeder, je vader, minzaam mompelen. Voor die mensen heb ik nieuws. Jawel, 365 dagen zon maakt je ziels-, en in- en ingelukkig.

Voorlopig sla ik nog mijn sjaal om en vouw de kraag van mijn lederen jack omhoog. Ik bekijk mijzelf nog eens in de spiegel. Zonder buiten te zijn, zie ik ook in mijn ogen de blaadjes vallen. Mijn huid begint zijn licht koperen teint te verliezen. Mijn haar zit nergens naar, een oude afwasborstel, gedoopt in lauw frituurvet. Wat maakt het uit, een minuut in die snoeiharde wind en wie ziet het verschil? Ik niet. Wind, ook zoiets. Leuk voor als je surft en het water boven de 25 graden is. De gaten in mijn broek die zomers nog leuk leken, blijken nu vooral veel koude lucht door te laten. Het romantisch beeld, waar ik met mijn handen diep in de zakken van mijn jas door een van Indian Summer voorziene straat loop en vanonder mijn gebreide en toch stoere muts scheef kijk naar de mooie rode en gele tinten die stervende bomen ons gunnen? Vergeet het maar.

Hierna de winter, weer zo'n vergeten seizoen. Hoogtij dagen in de jaren tachtig. IJs. Sneeuw. Ik daarentegen, leerde schaatsen op een stuk strakgespannen plastic folie. Als je daar dan doorheen ging en de schaatsmeesters nieuw folie moesten spannen, hoorde je ze weleens mompelen; “Nee, dan de December van '63...” Natuurlijk kunnen we lekker snert eten in deze maanden, maar zoals ik nu met regelmaat terugdenk aan de tochtjes per boot met lekkere hapjes, drankjes en meisjes, dacht ik aldaar, zittend in de knallende zon, werkelijkwaar nooit en dan ook NOOIT aan een pan van worst voorziene snert. Fuck snert.

Dan, de lente. Herfst achterstevoren. Dat je een lammetje ziet en zelf ook zin krijgt om te ketsen. Voor de goede orde, dat is niet natuurlijk, dat is een beetje ziek. Disturbing noemen ze dat in goed Duits. In maart, gek genoeg en redelijk voorspelbaar, een hittegolf. Zweetseks. Leuk. Met een beetje positieve immigratie ook nog wat Zweedseks, nog leuker. Zag u 'm, dat woordgrapje? Dat is dus waartoe de herfst mij noopt. Platte Gerard Gordon humor. De herfst is kut. Zo uitmuntend, zo volkomen en zo elke grens ontberend kut, dat ik vandaag lekker een T-shirt draag. Mooi weer, besluit ik net, dwing je af. Alsjeblieft zon, verwarm mij, helemaal van binnen en maak mijn armen lekker bruin. Want als ik dan thuis ben, zie ik de zon nog een beetje in de spiegel.