Ik ga scheiden 42

De fysiotherapeut, die mij de eerste week thuis behandelde, zei dat ik snel weer de oude zou zijn. Dat was ook zo, al was ik vergeten wat dat oude ook al weer was, hoe het voelde de volle kracht in je benen te hebben. Het ging iedere dag een stukje beter. De kracht was nu al meer dan ik voor mijn operatie bezat. Ik had een afspraak met Marleen gemaakt om te weten te komen waar ik stond. Hoe zat het met de afwikkeling van de scheiding, en de afkoopsom? Ze begroette mij hartelijk. Ik kon nooit snel hoogte van haar krijgen. Wanneer ik met haar had afgesproken, leek ze zo koel, zo zakelijk. Terwijl ik wist dat ze ook met haar eigen gebroken huwelijk de grootste pijn had moeten doorstaan. In de wereld van advocaten was zij een begrip als het ging om scheidingszaken. Vooral wanneer de vrouw benadeeld werd, op welke manier dan ook, dan leek ze een tijger.

We waren met zijn allen beneden in de huiskamer. Na een paar slokken van haar koffie en wat small talk met Ilse en Markus ging ze over tot zaken. Markus en Ilse verdwenen naar boven. JW bleef bij mij.
“De uitbetaling van de vijftigduizend euro kan direct gebeuren op je eigen rekening. Of je kunt het in een verzekeringsbankspaarproduct vastzetten. Er zijn veel mogelijkheden. Ik ben ook benaderd door de advocaat van je ex Jan. Hij wil je met rust laten, hij vraagt of hij je nog eenmaal kan spreken, eventueel bij mij op kantoor. Het lijkt mij uitgesloten dat je dat doet op een door hem uitgekozen plek. Tenminste, dat raad ik je ten sterkste af. Ik denk dat hij op een compromis uit is. Dat maakte ik uit het gesprek met zijn advocaat op. Ik hoop het zo. Zal ik het voor je regelen? Wil je het eigenlijk wel?”
“Hij is de vader van mijn kinderen, ik zou niets liever willen dan dat hij een redelijk normale verhouding met hen zou hebben. Ik hoef hem niet meer te zien, maar hij zou een kans moeten krijgen het nog een keer met zijn kinderen te proberen. Ik denk dat Ilse daar echt wel behoefte aan heeft. Maar ik zal eerst met hem praten. Maak maar een afspraak bij jou op kantoor. Tenminste, ik zou het heel erg fijn vinden als je dat zou willen doen.”
“Natuurlijk Petra, het is een heel goede beslissing van je je kinderen de vrijheid te geven hun vader te blijven te ervaren zoals hij kan zijn. Ik denk dat de laatste weken en maanden geen goed beeld hebben gegeven van wat hij werkelijk kan zijn.”
“Ik weet het niet, Marleen. Hij heeft juist laten zien wat hij ook kan zijn, maar een liefhebbende en aandachtgevende vader is hij ook nooit geweest. Maar laten zij die ervaring met hem zelf opdoen. Ik wilde ze geen ervaringen aanpraten, vooral die van mijzelf niet.”
“Verstandig, ik zal het regelen.” 
Eigenlijk voelde ik walging en had er absoluut geen behoefte aan Jan te zien en te spreken. Ik deed het voor de kinderen, mij had hij een nacht te veel slapeloosheid bezorgd.

De grote kamer waar Marleen kantoor hield leek groter. Er stond een klein bankstel in de hoek. Ik liep naar binnen en keek Jan op zijn rug. Toen ik ging zitten, keek hij mij even kort aan. Nu pas viel mij zijn advocaat, die naast hem zat, op.
“Oké, Jan en Petra. Op verzoek van Jan nog één keer een gesprek waarin Petra heeft ingestemd. Wil een van jullie dat wij erbij blijven zitten? Of willen jullie dat alle twee?”
“Ik hoop dat ik Petra alleen kan spreken, als zij het ermee eens is”, zei Jan zacht.
“Het maakt mij niet uit, maar zodra je mij aanraakt, loop ik weg en zal jij mij in ieder geval nooit meer zien. Dit hier doe ik alleen voor mijn kinderen.”
“Dat is duidelijk”, zei hij weer bijna timide. Marleen en zijn advocaat gingen de kamer uit.
“Zullen we op dat bankje gaan zitten?” vroeg hij terwijl hij naar het bankje in de hoek van de kamer keek.
“Ik zit hier prima, Jan.” 
Zo’n hoek, zo’n bank, dat zou lastig vluchten zijn ten opzichte van de vrij hoge stoel waar ik nu op zat.
“Prima.” 
Hij draaide zijn stoel iets naar mij zodat hij mij beter aan kon kijken. 
“Allereerst excuses dat ik zo idioot tegen je gedaan heb, maar ik wist ook niet meer hoe ik je terug moest krijgen. Ik heb op mijn manier echt geprobeerd je terug te krijgen.”
“Hoe? Door een andere relatie aan te gaan? Zeker niet door geweld toe te passen?”
“Ik besef nu pas hoe fout dit is geweest. Ik besef ook dat ik je niet meer terugkrijg. Sterker nog: je bent alweer gelukkig, denk ik.” Ik hield ondertussen mijn hart vast en vroeg mij af welke kant het op zou gaan. Godzijdank was ik al een stuk sneller dan voor de operatie.
“Dat ben ik echt, gelukkig.”
“Oké, dat is mooi, want dan zijn de kinderen dat ook.” 
‘Zolang jij niet in de buurt komt wel, ja. Zodra jij eens een keer niet weggehaald wordt door de politie en alweer in de gevangenis belandt.’ Dacht ik.
“Ik denk dat de kinderen zich het best voelen wanneer wij op een normale manier met elkaar omgaan. Ik bedoel: alleen die omgang die nodig en functioneel is. Ik zou het nu echt niet aankunnen met jou gezellig te gaan eten ergens. Maar dat begrijp je denk ik wel.”
“Helemaal. Nogmaals mijn excuus. Ik wil absoluut niet meer opgesloten worden. Ik wil weer een baan en een leven gaan opbouwen. Een leven met de kinderen en wat er voor mij in de toekomst zal liggen. Ik wil in ieder geval niet te ver weg wonen. En ik hoop dat we een goede omgangsregeling kunnen treffen.” 
‘Zo normaal, zo evenwichtig ineens. Kan dit wel?’ Het schoot meerdere malen door mijn hoofd. Ik besloot toch nog iets uit mijn hart te flikkeren. Wellicht zou het helpen mijn hart wat rustiger te laten kloppen als ik Jan zag. Dat het niet uit mijn borst zou klappen van de stress iedere keer weer.