Zeg Rutte, kunnen wij even praten?

Nedero

Beste minister-president

Mag ik even met je praten? Kunnen jij en ik van mens tot mens eens samen zitten en elkaar in de ogen kijken? Ik zit namelijk met wat vragen die ik jou wil stellen. De laatste tijd ben je veel op tv en ik zie je altijd met je gulle lach en je kleine pretoogjes, maar ik vraag me af meneer de president, wat schuilt er achter die glimlach? Of eigenlijk wié schuilt er achter die glimlach? Dat je kan pianospelen en dat je van Aziatisch eten houdt weten we wel. Ik weet zelfs wat je favoriete kleur is, maar dat is allemaal oppervlakkig. Wie ben je echt meneer de minister-president?

Wie is er voor je als je thuiskomt na een dag hard werken, je hebt geen vrouw en woont ook niet meer bij je ouders. Voel jij je niet alleen als je thuiskomt of is er toch iemand die op je wacht? Met wie spreek je de dag door, als het je zwaar is gevallen? Of valt het je allemaal niet zo zwaar? Je zit tenslotte in je ivoren toren en staat ver van de ellende die we dagelijks meemaken onder de gewone bevolking.

Kan jij lekker slapen, terwijl ‘jouw’ volk in de nacht wakker ligt, omdat de hypotheek niet meer betaald kan worden? Alleenstaande moeders die moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Onze ouderen die het land dat jij regeert, hebben opgebouwd, liggen dagen achterelkaar in hun pyjama, simpelweg omdat er geen geld en tijd is om ze fatsoenlijk te verzorgen. Geld dat jij van de zorg hebt wegbezuinigd. Je beloofde in een interview met het Jeugdjournaal dat je nooit zou bezuinigen op onderwijs, want onderwijs is zo belangrijk. Maar nu blijkt het toch allemaal anders, of niet meneer de minister-president.

Dus vertel me nou eens, als je glimlacht voor de camera, huil je dan eigenlijk van binnen? En maak jij je ook net zo veel zorgen over wat er allemaal misgaat, zoals ik. Afgelopen vrijdag ben ik dertig geworden en ik ben voor het eerst in mijn leven werkloos. Mijn huurtoeslag moet ik gebruiken om eten te kopen en mijn zorgverzekering kan ik eigenlijk niet betalen. Een ww-uitkering krijg ik niet en de sociale dienst vindt dat ik moet werken. En weet je meneer de minister-president, dat vind ik ook! Ik wil dolgraag werken, maar er is bijna geen werk! Nu heb ik uit pure ellende gesolliciteerd bij een supermarkt, zwaar onder mijn niveau. Maar daar geven ze me een kans, in oktober mag ik beginnen. Dan kan ik misschien de huur ook weer betalen. Dat is wel een mooi cadeau voor mijn dertigste verjaardag, of niet meneer de minister-president?

Als kind had ik andere dromen over hoe het zou zijn als ik volwassen was, had jij ook andere dromen voor Nederland toen je minister-president werd? Groeit het je nu allemaal boven je hoofd, of denk je dat je het tij nog kunt keren? Denk je dat je het voor elkaar kunt krijgen dat er weer genoeg geld is voor de zorg van onze ouderen en minder bedeelden? Kunt u onze economie weer hoogtij laten vieren, de werkloosheid in de kiem smoren? Wat denkt u meneer de president, krijgt u het voor elkaar?

Zeg Rutte, praat eens eerlijk met me van mens tot mens. Laten we doen alsof jij niet meer bent dan ik. Is je lach een masker voor het verdriet, terwijl je toekijkt hoe het land dat jij regeert naar de klote gaat. En slaap jij wel lekker, terwijl wij wakker liggen? Vertel het me.