Marc-Marie en Achmed in de partytent

Normaal doen. Een veel gebruikte term. We handelen graag vanuit een norm. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Men legt een gemiddeld gedrag vast, waar de rest aan moet voldoen.

Maar wát is normaal?

“Ik heb niks tegen buitenlanders. Zolang ze maar normaal doen.”
“Mijn beste vrienden zijn homo’s. Maar dat nichterige gedoe is nergens voor nodig.”
“Vrijheid van meningsuiting! Maar wel een normale mening graag.”
“Ze kan best leuk zingen. Maar ze moet wel normaal blijven doen.”

Dit is verwarrend. Men heeft namelijk ook de mond vol over uniciteit. Dicht bij jezelf blijven. Hoe uniek iedereen wel niet is. Vooral de eigen kinderen! Of ze zijn zwaar hoogbegaafd of ze hebben zwaar AD(H)D. Bij voorkeur beide. Maar zeker niet gemiddeld of normaal!

In de ene wijk is normaal trouwens een compleet ander begrip dan in de andere. Waar ze in die ene wijk met partytenten en bier in de voortuin zitten, staan in de andere wijk de achtertuinen vol met dezelfde Gamma-loungesets. Geen enkele poging overigens om eens een pisgele tipi in de voortuin of een Lidle-tuinset in de achtertuin te zetten.

Zet maar eens een willekeurig gezin vanuit die ene wijk in de andere en laat ze verder maar lekker normaal blijven doen. Dat gaat niet goed!

Dit geldt ook voor verschillende dorpen. Verschillende steden. Verschillende provincies. De verschillen zijn aanzienlijk. En dat in zo'n klein klotelandje, waar je elkaar amper kunt ontlopen! Je stapt van de ene wijk in de andere. Geen gemeente ligt verder dan een kwartier rijden van de volgende. In ruim drie uur zit je van Maastricht in Groningen. En ergens halverwege ligt Amsterdam waar men vindt dat heel Nederland abnormaal doet.

Dit wordt nog lastiger als je het over levensovertuigingen en ideologieën hebt. Natuurlijk heb ik het dan over verschillen in politieke kleur, religie en etniciteit. Waarbij sommigen menen dat de norm van de grootste groep leidend zou moeten zijn. Maar waar ooit het christelijk geloof leidend was, zijn nu juist de christenen de idioten die in sprookjes geloven. Bewogen zijn met je medemens was ooit prima, maar als je het nu uit gaat spreken en in de praktijk brengt behoor je ineens tot de "linkse kerk". Welke kerk?
Over die etniciteit? Het blijft lastig om een neger in een blanke te veranderen.

Feitelijk is die gangbare norm dus amper te benoemen en amper bereikbaar. De Amsterdammer heeft een andere norm dan de Zeeuw. In de Bijlmer ziet men de norm weer anders dan in de Amsterdamse grachtengordel.

Volgens sommigen is die norm van de meerderheid dan leidend. Maar dan zou ieder ander zichzelf moeten verloochenen om aan die ene norm te voldoen. Moeten meisjes van dertien in Hazelarenhoek neuken voor een Breezer, omdat dit nu eenmaal vaker voorkomt dan onthouding voor het huwelijk?

Je bent niet normaal als je niet binnen een specifiek kader past. Dan ben je raar. Dan ben je bedreigend. Dit komt er nogal eens op neer dat een zwangere vrouw met een hoofddoek als een grotere bedreiging wordt gezien dan een kale hooligan. Dat een homo in de ene en een moslim in de andere wijk niet gewenst zijn. In weer een volgende wijk zien ze beiden liever vertrekken:
"Geen Marc-Marie of Achmed onder mijn partytent!"

Die wens om anderen een wil op te leggen middels normaal gedrag blijft gebaseerd op angst. Angst voor het onbekende. Angst voor overheersing. Angst om de eigen identiteit kwijt te raken. En dan wordt het wel héél angstig om ineens een kerel in een soepjurk óf in een roze legging langs te zien lopen.

Gelijkheid in eigenheid. Zou dat de norm mogen zijn? Met als belangrijkste gemeenschappelijke norm dat je van elkaars spullen en elkaars lijf afblijft. Ik kan me niet voorstellen dat iemand daar angstig van kan worden.

Ik weet echter vrij zeker dat sommigen weer angstig worden van mijn mening.