Ik ga scheiden 34

Dick (Bornfree)

Het gedrag en de woorden van Ilse kregen steeds meer gewicht voor mij, totdat ze loodzwaar werden. Ze was haar broer aan het helpen in de keuken, ze lachten. Ik twijfelde of ik daar een einde aan zou maken door wat ik aan haar wilde vertellen.
“Ilse! Wil je even naar de huiskamer komen?” Binnen een paar tellen was ze er en ging naast mij zitten, van geen kwaad bewust.
“Je woorden en je houding op de trap zonet voelen niet goed.” 
Ik wilde haar eerste reactie weten en zweeg. Ze keek weg van mij.
“Nah mam, het betekende niets. Je hoeft niet zo dramatisch te doen.”
“Dramatisch? Stel je voor, jij zoent straks met een jongen in de gang en ik zeg wat jij zonet gezegd hebt. Zou je dat leuk vinden? Of misschien wel leerzaam?”
“Ja mam, het floepte er gewoon uit.”
“Dit is ons huis, we hebben allemaal evenveel rechten gelukkig te zijn hier. Ik zal niets doen waar jij of Markus aanstoot aan zouden hoeven nemen. Maar afscheid nemen van een heel goede vriend van mij is geen reden te melden dit in een hotel te doen, of in een bos. Als jij het niet wilt hebben, dan kijk jij maar televisie in het bos. Daar moet je dan ook maar lezen en je huiswerk maken.”
“Jezus mam, what the fuck. Doe niet zo dramatisch!”
“Oké, ga maar naar je kamer. Als je normaal tegen mij kunt doen, dan kom je maar weer naar beneden.” 
Ze stond op en leek geen woord te hebben begrepen.
“Echt niet, ik ga gewoon mijn eieren bakken.” 
Op dat moment kwam Markus de kamer binnen.
“Ga jij het nu net zo verpesten voor ons allemaal als je bij pap en Miranda hebt gedaan?”
“Jezus man, jij ook al. Bak je eieren lekker zelf. Flikker op jullie allemaal!” Ze verdween naar haar kamer. Ilse sloeg de kamerdeur hard dicht, de klap leek dwars door mij heen te gaan.
“Zal ik even met haar praten, mam? Ze is echt een heel erge trut. Ik wil dat we het gewoon leuk hebben mam, hier. Ze deed precies hetzelfde bij pap. Snap trouwens niet waarom ze daar toch het lieverdje was.”
“Laat haar maar, ze komt wel weer tot rede.” 
Maar op dat moment hoorde ik de deuren klappen boven. Gestommel op de trap. De voordeur sloeg met een harde klap dicht. Markus en ik zagen haar weglopen. Iets scheurde er in mij. Dit kon niet waar zijn.
“Loop haar achterna, Markus! Wat doet ze? Ze is te jong!” 
Markus keek mij aan en verdween naar buiten. Ik stond op tegen mijn rollator en zocht de straat af. Ik voelde alleen paniek. Na een kleine tien minuten kwam Markus weer binnen.

“Ze gaat naar Limburg, naar Miranda.”
“Jezus, dat meen je niet! En die zit op haar te wachten?”
“Ik denk het wel. Miranda en Ilse konden het de laatste weken dat ik er was vaak wel vinden met elkaar, mam. Daarvoor absoluut niet. Ze waren het heel vaak met elkaar eens als pap ruzie maakte met Miranda.”
“Ik bel JW. Ik hoop dat hij dit rare plan van haar uit haar hoofd kan praten.” JW zou haar bij het NS-station opwachten. Na een uur kwam hij met een politieauto voorrijden, zonder Ilse. Markus liet hem binnen.

“Ik heb met haar afgesproken dat ze binnen een uur weer thuis is. Ze wilde absoluut niet in een politieauto thuisgebracht worden.”
“Och, ik ben zo verschrikkelijk opgelucht”, zei ik.
“Ze is duidelijk aan het puberen. Ze had helemaal geen geld om naar Limburg te gaan. Ze vroeg het aan mij. Ik heb uiteraard geweigerd. Ik heb het haar geprobeerd uit te leggen, maar ze wil geen uitleg horen. Ze wil bevestiging horen dat alles hier klote is. Dat is het niet, Petra. Dat weten jij en Markus ook wel.” 
Ik keek naar buiten en hoopte dat ze ieder moment binnen zou komen. Maar het uur ging voorbij, JW werd wat zenuwachtiger. Hij belde naar het bureau.
“Ze hebben niets van haar vernomen.”
“Moet ik mij zorgen maken?” 
Ik zag dat JW met moeite professioneel bleef.
“Ik ga haar zoeken”, zei ik. Ik hoorde de voordeur en zag dat Markus weg was. De paniek sloeg toe. Mijn gsm ging: Markus.
“Mam, maak je niet ongerust, ik ga zoeken op de plekken waar ik denk dat ze zou kunnen zijn.”

“Markus, ik wil dat je naar huis komt!” Hij had de verbinding al verbroken.
“Markus is een serieuze jongen, laat hem maar even. Ik vraag de collega’s naar hem uit te kijken, naar beiden trouwens.” 
JW deed alles wat in zijn macht lag alles in goede banen te leiden. Ik voelde een diep respect voor hem. Ik wilde tegen hem aan liggen, zijn hartslag voelen en daarna slapen. Maar in plaats daarvan sloeg mijn hart slagen over, en de overgeslagen hartslag leek ingehaald te worden door de volgende. Een onhoudbare situatie.

Zes uur later. Markus, Ilse en JW waren nog steeds weg. Markus had al een paar keer gebeld en mij laten weten dat hij Ilse nog steeds niet gevonden had. Hij was nu bij een vriend en zou snel weer naar huis komen. Ik voelde mij steeds wanhopiger worden en belde Marion. Marion werkte nog, maar zou er binnen twee uur zijn. Twee heel lange uren. Ik veerde op toen de bel van de voordeur ging. Maar opveren betekende voor mij toch dat het een paar minuten duurde voordat ik bij de voordeur was. We omhelsden elkaar lang. Ik had haar al het een en ander verteld toen ik haar belde.

“Och lieverd.” 
Ik voelde haar warme hand op mijn achterhoofd. Ze drukte mijn hoofd in haar nek. God, wat rook ze heerlijk. Geen parfum, maar gewoon haar lichaam.
“Ik weet het gewoon niet meer, Marion, ik weet het echt niet meer. Niets lijkt in één keer goed te kunnen gaan. Nu had ik ze hier, alle twee. Ik dacht echt dat alles goed zou komen.”
“Ze komt echt wel terug, schat. Ze vinden haar wel, ze is dertien. Waar kan ze naartoe?” De bel ging, eindelijk. Het was Markus niet, die had een sleutel. Het was JW, Marion deed open en zij begroetten elkaar hartelijk.
“En JW?” vroeg ik direct.
“We hebben wel een tip van een verkoopster van NS-kaarten op het station. Iemand die voldeed aan de beschrijving van Ilse had een enkeltje gekocht naar Amsterdam.”
“Amsterdam? Kom we gaan haar zoeken. Mijn collega’s in Amsterdam kijken naar haar uit. Daar als een blinde rondrijden heeft nu geen enkele zin.”
“Maar ik moet iets doen, JW. Anders ontplof ik!”
“Ze loopt niet in zeven sloten tegelijk, Petra”, zei Marion voorzichtig. Ik keek haar fel aan, maar wist op dat moment ook dat ik mijzelf niet moest verliezen. Ik hoorde de voordeur. Markus kwam binnen.
“Ik ben zowat naar al haar vriendinnen toegegaan. Alle die ik ken of waar ze het wel eens over gehad heeft. Een vriend van één van haar vriendinnen had haar op het station gezien en nog hallo gezegd. Ze hadden zelfs nog een paar zinnen gewisseld. Hij zei dat ze heel normaal deed en dat ze ging shoppen in Amsterdam.”

“We kunnen vanavond nog even afwachten.”