Passionele nachten

Verdomme. Weer de stroom eraf. De laptop was net aangesloten op de lader, omdat de accu het al had begeven. Zo kan ik toch niet werken? Geïrriteerd loop ik naar de receptie van de camping. Daar aangekomen zeggen ze dat het een stroomstoring is, maar ik weet beter. Stiekem regel ik met de beheerders dat mijn laptop bij hen opgeladen kan worden, verder vraag ik of ze een schrijfblok voor me hebben. Dan maar lekker ouderwets met pen en papier mijn stuk schrijven. Ik heb nog wel even tot de deadline, maar in dit geval is het niet zeker hoe het verder zal lopen met betrekking tot de stroomvoorziening.

Gewapend met papier loop ik met iets minder geïrriteerde tred terug naar mijn caravan. Kijkend naar de tegels waar mijn voeten zich plaatsen, voel ik me ineens bekeken. Een bewustwording komt over mij heen, ik heb geen bh aan. Dan richt mijn blik zich op en kijk recht in zijn ogen. Langzaam weerleggen zijn ogen de kijkrichting omhoog, er zit een twinkel in zijn helder blauwe ogen en een arrogant lachje krult om zijn volle lippen. Ik kan hem wel op zijn bek slaan, met ferme slag die glimlach van zijn smoel af.

Al eerder zag ik hem deze ochtend lopen met zijn sleutels en het clipboard. Stoer en breed, met een enorme lading energie om zich heen. Als je hem niet zou kennen, zou het lijken alsof hij in zijn element is. Hij doet me denken aan Bruce Springsteen uit het begin van de jaren tachtig. Een uitstraling waar menig vrouw haar knieen van gaan knikken. Lange benen gehuld in een nauw omsloten jeans, zijn torso wordt aan het zicht onttrokken door een zwart mauwloos strak shirt. Zijn haar zit door de war, alsof hij zo zijn bed is uitgerold na een passionele nacht.

Straks zal hij honderden campinggasten duperen, door de stroom eraf te halen. De gasten zal vertelt worden dat het een stroomstoring is, maar zoals ik al zei; ik weet wel beter. De vastgoedmagnaat en eigenaar van de grond ligt overhoop met de campingboer. Dit resulteerde in eerste instantie in dreigingen van de vastgoedmagnaat, maar nu geen dreigingen meer. Gewoon hup, de stroom eraf. Niemand van de gasten weet wat er gaande is en zijn nergens debet aan, maar zijn nu wel het slachtoffer van een vete tussen hooggeplaatste mannen, met te veel geld en te veel vrije tijd.

De man met de sleutels en het clipboard, ik zie hem de hele dag heftig heen en weer lopen. Hij is maar een uitvoerend opperman en doet wat zijn baas hem opdraagt, maar hij geniet van deze macht, dat heeft hij altijd gedaan. Ik ken hem uit een voorbij verleden, een verleden met passionele nachten, verhitte gesprekken en een pijnlijk abrupt einde. Hoe het einde verliep en de berichten die ik naderhand kreeg, zorgde ervoor dat ik niets meer voelde voor hem of wat ooit was geweest. Althans dat dacht ik. Later heb ik hem nog een aantal keren gezien, waarbij ik kalm en met een klein beetje minachting tegen hem sprak. Hij daarentegen een soort verlegen en zenuwachtig, waarbij hij met een gespeelde zekerheid indruk probeerde te maken. Maar nu lijken de rollen omgedraaid. Hij heeft vat op mij. Mijn buik tintelt en verkrampt als ik hem voorbij zie komen. -Stiekem bedenk ik mij, het kan ook zo zijn dat ik intens moet schijten-

Terwijl ik dit zo schrijf staat hij ineens achter mij! Hij zoekt iemand, ik weet niet waar diegene is... Ergens op de camping moet deze persoon zijn, niet hier. Weet niet waarom ik zo snerend reageer en gemeen naar hem kijk. Hij loopt weg en ik blijf hier achter met weer dat idiote gevoel in mijn buik.

Zal het misschien alleen maar lichamelijke aantrekkingskracht zijn en dan ook nog eens eenrichtingsverkeer? Hemel wat wil ik hem graag zoenen, zijn handen zoals vroeger over mijn lichaam voelen glijden. Mijn gedachten dwalen af naar hoe spannend en leuk het was toen we elkaar jaren geleden her ontmoetten. Toen we elkaar zagen was het net alsof ik door bliksem werd geraakt, het voerde me mee in een rollercoaster van gevoelens en emoties. Totaal off gard liet ik me meeslepen in een affaire wat uiteindelijk doffe ellende bleek te zijn. Hij had moeite met de waarheid, loog alles aan elkaar vast en hield er meerdere vrouwen op na.

Vreemd hoe jaren later die pijnlijke gevoelens zijn verdwenen en ik alleen de goede emoties herinner alsof ze van gisteren zijn. Misschien is dat het ook wel, zijn de goede emoties van gisteren en vandaag en rusten de pijnlijke zaken in een ver verleden.

Nog een paar dagen sta ik hier op de camping, eigenlijk wilde ik een weekje bijboeken. Gewoon omdat het kan, maar nu vraag ik me toch af of ik niet beter weer naar huis kan gaan. Rustig mijn leven oppakken en weg van dat gevaar in de gedaante van Bruce Springsteen. Weg van de emoties, weg van het verlangen. Weg van dat wat ooit is geweest en nooit meer terug mag komen. Want is het niet vaak met reden dat je niet meer bij elkaar bent en is het dus met recht beter, dat je niet herhaalt wat al eerder een mislukte afloop had. Of blijven we hopen op liefde en passionele nachten ongeacht de geschiedenis. Met het idee dat behaalde resultaten uit het verleden geen garanties bieden voor de toekomst.