Hechting

We hebben inmiddels twaalf kleinkinders, allemaal met hun eigen verhaal. Het is eerlijk verdeeld, zes om zes. De oudste wordt in september brugmug. De jongste is bijna vier maanden en zij blijkt CHD te hebben, Congenitale Heupdysplasie. HD kennen we natuurlijk wel, want we hebben honden maar die hebben dat gelukkig niet. Die aandoening gaat meestal voorbij aan teckeltjes. Ons kleinkind heeft bij deze aandoening wel een goed ontwikkelde heupknop, maar het kommetje waarin die knop moet draaien is veel te ondiep. We zijn blij dat men het heeft geconstateerd, maar ze moet nu wel in een spreidbroek. Daarin ligt ze de meeste tijd om te zorgen dat de heupkom zich op de juiste manier gaat vormen. Vandaag werd ze in het broekje gelegd. Het is een buitengewoon zonnig, tevreden kindje, en we hoopten dan ook dat ze dit niet al te negatief zou ervaren, maar dit vindt ze niet fijn. Voor het eerst in haar leventje huilt ze veel. Ik hoop van harte dat ze gauw weer het zonnetje mag worden.

Met Younes is het wat anders. Hij is half Marokkaans. Inmiddels is hij zestien maanden oud. We passen een dagje per week op hem. Die dag is natuurlijk mijn ouwelullendag, want dit feest laat ik me niet ontgaan, en bovendien kan ik hem naar boven brengen voor zijn dut. Wat een jong! Grote donkere ogen, de energie en de pret spat er aan alle kanten uit. Wil alles zelf doen, en als wij het daarmee niet eens zijn zullen we het horen. Tering, wat een vuur! Maar verder is het een voorbeeldig kind, zo wil je er wel meer hebben. Een paar dagen geleden presteerde een vriendin iets onmogelijks – ze maakte een foto van Younes in rust. Hij had de hele middag in een speeltuin rondgedold en was uitgeteld. De foto die ze toen maakte hoort in een galerij. Hij lijkt hier wel drie, gezichtje helemaal in rust, enorme donkere ogen die recht de camera inkijken. Echt zo’n foto die een eigen leven gaat leiden. Hij heeft een zus van ruim vijf jaar oud, maar dat weten jullie al want ik heb al heel wat over haar opgeschept. Modelletje prinses, maar dan van het exotische type. Ook heel fotogeniek, maar zij weet het. Favo kleur natuurlijk roze. Ze is pas eind november jarig maar mag al naar groep 3. Ze is er heel erg aan toe, dus dat is een prima maatregel.

Afgelopen woensdagavond een noodkreet via de telefoon. Ik herkende het nummer, maar kon onze dochter onmogelijk verstaan. Haar twee kinderen waren hartverscheurend aan het huilen. Uiteindelijk begreep ik dat Younes met zijn gezicht tegen de verwarming was gevallen en bloedde als een rund. Zijn zus was met hem aan het spelen geweest en dacht dat zij verantwoordelijk was voor het ongeval. De enige vriendin die mijn dochter in het flatgebouw kende was niet thuis, zij was er al met de hevig bloedende Younes en dochterlief heen gelopen. Haar man zit in Marokko, bij zijn moeder die net weduwe is geworden. Zelf heeft ze geen rijbewijs, al zou ik niet weten hoe je in zo’n geval zou kunnen autorijden. Dus belde ze mij. Ze maakte zich met name zorgen omdat haar zoontje af en toe in slaap leek te vallen, ondanks zijn ongemak, pijn en schrik. Dat zou op een hersenschudding of iets dergelijks kunnen wijzen. Ik graaide de autosleutels van het aanrecht, bedacht op het laatste moment dat ik het autozitje ook moest meenemen en racete naar dochterlief. Moe en kinders ingeladen en naar de huisartsenpost, een paar kilometer verderop. Younes had een hevig bloedende wond tussen zijn rechter oogbol en zijn wenkbrauw.

Algauw kwam de arts ze halen, onze kleindochter bleef bij mij. Ik ging maar even met haar naar buiten om een verstandige, afleidende conversatie tussen een slim vijfjarig kind en een opa op te starten. Kijk opa, dat is een leuke auto. Ja, dat is een Smart, een heel klein autootje. Ja, maar papa moet die toch maar kopen. Goed mop, maar waar zitten jij en Younes dan? O, dat is waar. Dan moet papa toch maar de Panda houden, dan kunnen wij ook mee. Opa, mij been prikt, maar ik zie geen brandnetel waar ik tegenaan gelopen ben. Goed, dan gaan wij die zoeken. Kijk daar, dat kleintje, daar heb je net gelopen, weet je nog wel? Er volgde een heel gesprek over onkruid en het doel ervan. We gingen weer naar binnen en zagen net op tijd dochter en kleinzoon weer uit de behandelkamer komen. Younes bleek een hechting nodig te hebben gehad, wat meteen een dilemma opleverde. Want verdoven vergde twee prikken, hechten ook. Dus hield men Younes in bedwang en de arts zette de hechting zonder verdoving. Pleister er overheen, klaar.

Dochter kreeg de instructie mee om haar zoontje die nacht een aantal keren wakker te maken, om na te gaan of hij geen hersenschudding had opgelopen. En zorg dat hij niet aan die hechting gaat pulken, want dan moet je weer terug. Onze dochter besloot hem maar bij haar in bed te leggen, dan kon ze het best een oogje op haar manneke houden. De volgende morgen zag ik op Whatsapp dat hij aan een dubbele bruine boterham met smeerkaas zat. Onder het eten vertoonde hij zijn welbekende grote grijns. De pleister had hij eraf getrokken, van de hechting blijft hij gelukkig af.

Het gebeurt, wij hebben zo onze ervaringen met onze kinderschare, maar geef mijn portie maar aan Fikkie. Al is het wel lekker om maar vier kilometer te hoeven rijden naar een goed geoutilleeerde huisartsenpost, op het terrein van een ziekenhuis. We kennen iemand die boven het Great Bear Lake in Canada woont, daar is het 400 kilometer vliegen naar het ziekenhuis. Daar zou het litteken van Younes een stuk groter zijn geweest. Maar dat zou hem dan misschien nog meer onweerstaanbaar hebben gemaakt voor de dames.

Een voordeel bij een nadeel, zullen we maar zeggen.