Ik snij me

Deze week ontmoette ik Kelly op het centraal station van Utrecht. Ik had zes jaar niets meer van haar vernomen.

Musicon is een oude school in Den Haag. Al jaren doet die school dienst als oefenruimte voor bands. Er zijn diverse oefenruimtes. Met of zonder backline. Er is beneden ook een bar en een zaaltje met een podium waar de bandjes die er oefenen ook regelmatig optreden. Ik heb er jarenlang met verschillende bands geoefend en opgetreden. Na het oefenen gingen we meestal aan de bar een pilsje drinken. Zo ook een jaar of acht geleden. Ik stond aan de bar te wachten op de jongen die de bar bediende. Naast me zat een meisje met halflang, zwart haar, zwarte mascara bij de ogen, zwarte lippen, zwarte nagels, een lange zwarte jas en hoge, zwarte laarzen. Een gothicmeisje dus. Ik schatte haar niet ouder dan vijftien.
‘Warm hè?’ Ze had in de gaten dat ik haar bekeek. Ik vond het niet warm. Het was ongeveer twintig graden in de bar, schatte ik. Ik had echter geen dikke, lange, zwarte jas aan. Ik gaf haar een bierviltje.
‘Hier, gebruik maar als waaier.’ Je kunt met gothics maar beter niet over hun kleren beginnen. Ze moest lachen. ‘Ik kan ook mijn jas uitdoen natuurlijk.’ Ze had me door. Ik bestelde mijn biertje en we raakten in gesprek. Ze was zangeres in een gothicbandje. Ze zat nog op school, maar de band was alles voor haar. De andere bandleden waren al naar huis, maar zij had geen zin om naar huis te gaan. Thuis was het volgens haar nog veel warmer en dan kon ze toch niet slapen. En als ze niet kon slapen, ging ze niet naar school. Nou ja, ze ging toch al niet veel naar school. Ze vond zichzelf dom en de leraren waren klootzakken. Vooral de gymleraar. Ik luisterde eigenlijk alleen maar. Ik speelde al een paar jaar met zangeresjes van zeventien en achttien in een band, dus ik was al wel een beetje thuis in de wereld van de hedendaagse tienermeisjes, maar zij verbaasde me toch nog en zou me later nog veel meer verbazen.
Kelly heeft tot sluitingstijd met me zitten praten en eigenlijk had ik zelf niet veel gezegd. Ik vond haar verhalen boeiend. Ze was het ene moment stralend blij en het andere moment stonden de tranen in haar ogen. Zo zijn emo’s dus, dacht ik. Maar ik had ongelijk. Zo was Kelly.
Ze woonde samen met haar moeder. Haar vader was weggelopen toen ze klein was. Haar moeder verdiende bijna niets. Ze moesten heel erg zuinig doen met alles. Kelly kon ook niets bijdragen aan de betaling van de oefenruimte. Die werd door de andere, mannelijke leden van de band betaald en in ruil daarvoor mochten ze Kelly af en toe vingeren en trok zij ze af. Maar neuken wilde ze nog niet. Ze wilde niet door hen worden ontmaagd. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zat naast een wildvreemd meisje dat gewoon haar hele hebben en houden zat te vertellen.
Ik kwam er ook achter waarom de gymleraar de grootste klootzak van de school was. Hij wilde dat de meisjes gympakjes aan hadden als ze gingen gymmen. Maar Kelly en haar moeder hadden geen geld voor een gympakje. Dus ging Kelly gewoon niet naar gymnastiek. Dat pikte die leraar dan weer niet en die haalde haar soms van het schoolplein of uit de straat en wilde dat ze dan maar met haar gewone kleren aan meedeed. Het pesten kon dus niet uitblijven op school.

Sinds die avond sprak ik Kelly vaak. Niet alleen in Musicon, maar ook op MSN. Hele avonden zaten we te chatten. Al meteen de eerste week op MSN kwam ze weer met een openbaring.
‘Ik heb me vandaag weer gesneden,’ vertelde ze.
‘Was het erg?’ antwoordde ik. Ik dacht dat ze zich ergens aan had gesneden en was benieuwd naar het resultaat.
‘Niet erger dan anders,’ antwoordde ze. Ik was verbaasd.
‘Hoezo niet erger dan anders? Snij je je dan wel vaker?’
‘Bijna iedere dag. Maar het is niet erg, hoor.’ Er begon iets te dagen. Ik had wel eens wat gelezen over pubers die zichzelf met een mes of iets anders scherps snijden. Maar ik had me er nooit in verdiept.
‘Snij je jezelf dan omdat er iets vervelends is?’
‘Nee, als ik depressief ben en dat is wel vaak.’ Ik had met haar te doen en dus besloot ik haar wat op te vrolijken. Ze had al verteld dat ze graag een piercing wilde en dus begon ik daar over. Dat hielp. Ze vertelde meteen dat ze hem in haar linker wenkbrauw wilde. Nu ik haar na zo korte tijd al vrij goed kende, had ik gedacht dat ze hem ergens anders zou willen, maar daarin had ik me dus vergist. Na het gesprek over de piercing vroeg ze me of ik wat dingen voor haar wilde vertalen en of ik leuke namen voor haar schermnaam kon verzinnen, want ze sprak geen woord buiten de grens. Ik kwam met namen zoals Dark Angel, maar dat was niet depressief genoeg, vond ze. Het werd Miss Suicidal. Ik vond het maar niets, maar zij vond het juist een ‘leuke’ naam. Daar werd zij vrolijker van.
Bijna iedere dag moest ik dingen voor haar vertalen. Ze chatte met mensen van over de hele wereld, maar wel met mensen die alleen Engels spraken gelukkig. Je had toen nog geen Google Vertalen, dus dat deed ik voor haar. Ik speel al vanaf mijn twintigste jaar in allerlei bands en heb veel mensen gekend die aan de rand van de maatschappij leefden en ik ben ook niet preuts, maar van wat ik voor haar soms moest vertalen, kreeg zelfs ik rode oortjes. Ze nam nooit een blad voor de mond, was erg open en eerlijk en had daarbij ook nog een behoorlijke dosis humor, ondanks de depressieve buien. We hadden dan ook behoorlijk veel lol tijdens het chatten.
Die depressieve buien namen trouwens steeds meer af tijdens de jaren dat ik met haar praatte en chatte. En, wat beter was, ze ging zich steeds minder snijden. Ze had inmiddels de school er maar aan gegeven en deed af en toe iets bij Albert Heijn.

Zes jaar geleden werd het contact ineens verbroken. Ze kwam niet meer in Musicon en ook niet meer op MSN. Naar later bleek was ze verhuisd naar het oosten van het land en bovendien was haar pc stuk gegaan. Dat vernam ik van één van de bandleden van haar voormalige band.
En nu zag ik haar dus weer in Utrecht. Mijn mond viel bijna open van verbazing. Ze had kort, donkerblond haar. Was nauwelijks opgemaakt en ze droeg een gewone spijkerbroek. Zwart. Dat dan nog wel. Ze had een gewoon T-shirt aan en gewone roze pumps. Ze herkende me meteen en begon ook direkt met de verontschuldiging dat ze niets meer van zich had laten horen. We gingen natuurlijk even wat drinken. Ze was inmiddels niet alleen geen tiener meer, maar ook geen gothic meer.
‘Nee, ik snij me al lang niet meer. Dat was toen ik nog depressief was. Ik moet je trouwens nog bedanken.’ Ze keek me heel lief aan.
“Hoezo bedanken? We hebben toch heel wat lol gehad?’
‘Ja, maar daardoor ben ik steeds minder depressief geworden en daardoor ben ik me minder gaan snijden. Ik kreeg meer zelfvertrouwen. Dat wist ik toen nog niet, maar nu wel.’
‘Maar Kelly,' zei ik, ‘Er zijn heel veel meisjes die zich tijdens de puberteit snijden. Bij die meisjes gaat het ook vrijwel altijd over. Dat ligt echt niet aan mij.’ Maar Kelly schudde haar hoofd.
‘Nee, dat kwam omdat je me altijd liet lachen en omdat je me respecteerde. Bedankt nog.’ Ze dronk haar glas leeg, gaf me een kus op de mond en verdween richting Jaarbeursplein. Ik moest even glimlachen. Ze was nog niet in alles veranderd. Ik betaalde dus maar de hele rekening en ging richting mijn trein.