Jaloers op Dion Graus

Eindelijk waren ze daar! Met het vertrek van Wim Kortenoeven en Marcial Hernandez waren er de eerste serieuze haarscheurtjes in de PVV-fractie. Alle tegenstanders knikten bevestigend dat het in een fatsoenlijke democratie toch onmogelijk is om structureel succes te behalen met een strak hiërarchisch geleide partij. Ik betwijfel dat. Volgens mij heeft een substantieel deel van de PVV-kiezers zoveel vertrouwen in de grote leider dat hij tot aan zijn dood verzekerd is van vijftien zetels, mits hij niet onder een hoedje blijkt te spelen met Robert M, of wordt gepakt voor het wegsluizen van geld naar een Islamitisch belastingparadijs. Desalniettemin is dit wel de eerste keer dat we zicht krijgen op wat er binnen de fractie speelt. Hero Brinkman hield zich na zijn vertrek op de vlakte en gaf geen ruimte voor politiek voyeurisme. HP/DeTijd-journaliste Karen Geurtsen ging undercover bij de PVV, maar kwam door haar bescheiden positie als stagiair niet veel meer te weten dan de afwijkende kledingsmaak van Martin Bosma.

Gelukkig was het opgestapte duo bereid om hun verhalen te delen met het NRC Handelsblad, of NSB Handelsblatt zoals de avondkrant door PVV-ideoloog Martin Bosma wordt genoemd. Een PVV’er die een Godwin maakt. Je verzint het niet. Door fanatieke PVV’ers werd het interview beschouwd als verraad. Anderen zagen er aandachtsgeilheid of frustratie in. Zelf bezie ik het interview als een noodkreet om psychische hulp. Want wat hebben die mannen afgezien. In anderhalf jaar PVV zijn ze afgestompt, leeg gezogen en volledig in de war gebracht.

Dat de PVV succesvol is in het nastreven van uniformiteit binnen de fractie blijkt wel uit het interview. Als Hernandez oud-partijgenoten bekritiseert omdat zij hun mening altijd aanpassen aan die van Wilders, valt zijn medemuiter hem bij. “Slagroomruggegraten”, concludeert Kortenoeven op onversneden PVV-toon. Slagroomruggegraten. Alsof Martin Bosma in zijn oor zit te spindokteren. Het meest treurige is nog wel dat de heren onverminderd bleven geloven dat er ruimte was voor discussie en idealisme binnen de PVV. Zij wilden Nederland verbeteren met de expertise die zij op hun vakgebieden hebben, maar het mocht niet baten. Als er dreigde een inhoudelijk discussie plaats te vinden haalde Wilders de ‘Henk en Ingrid’-test van stal. Een lakmoesproef die moet uitwijzen of een voorgedragen oplossing ook op goedkeuring uit de Purmerendse buitenwijken kan rekenen. “Onbemande wapensystemen? Neuh, denk niet dat Henk en Ingrid dat leuk vinden”. Weer een idee gesneuveld.

Maar de allergrootste ontbering is volgens het opgestapte duo toch wel het samenwerken met Dion Graus. Naar eigen zeggen de laatste ridder van Nederland. Voor elke werkdag staat hij in zijn maliënkolder met een plastic speelgoedzwaard voor de spiegel te schreeuwen ‘ik ben de redder van Nederland. Voor volk en vaderland”. Ondertussen kijkt zijn vrouw, gehuld in een vlekkerige roze prinsessenjurk, hem aan met een blik die adoratie verraad. Een blik die Dions zelfvertrouwen tot ongekende hoogte laat stijgen. Dat Hernandez en Kortenoeven met de dorpsgek van Heerlen moesten werken vonden ze al verschrikkelijk, maar dat ze ook nog minutenlang naar zijn onsamenhangende tirades moesten luisteren omdat hij als één van de weinigen wel de ruimte van Wilders krijgt, dat was ondraaglijk. Graus die minutenlang oraties mag houden, terwijl jou als vakspecialist het zwijgen opgelegd wordt. Francis Bacon’s idee van “kennis is macht” is nooit harder uitgelachen. Zoiets sloopt al je waardigheid, ontneemt je zelfvertrouwen. Kortenoeven en Hernandez zijn volledig gedehumaniseerd in de fractie. Jaloers op de spreektijd van Dion Graus, ze hadden beter in een cel zonder verwarming kunnen zitten.