Zomaar een berichtje in de krant

Zomaar een berichtje in de krant. Afgelopen weekend. Een vader wil zijn kind in de fietsstoel zetten. De fiets valt om. De kleine valt op straat en wordt aangereden door een auto. Het kind overlijdt ter plaatse.

Je leest er zo makkelijk overheen. Als vader leef je wel mee met de ouders. Je voelt het schuldgevoel bij de automobilist. Een enkeling gaat nog lopen zeuren over “onverantwoordelijk gedrag”. Voor de meeste lezers is het slechts één triest berichtje onder de velen.
In dit geval is de vader een oud-collega van mij. Het ritje op de fiets was om een taart voor de tweede verjaardag van de kleine jongen op te halen. In plaats van een verjaardag moest hij de begrafenis van zijn eigen kind regelen.
En dan snijden dit soort berichten ineens dwars door je hart en je ziel.

Hier kun je eindeloos over filosoferen. Sommigen wagen zich zelfs aan een discussie. Over de oneerlijkheid van een dergelijk vreselijk ongeluk. Over een god die al dan niet zou bestaan. Over de onveiligheid op straat en over de snelheid van auto’s in winkelstraten die in dit specifieke geval al dan niet verantwoordelijk zou zijn geweest. Over de manier waarop dit had kunnen worden voorkomen.

Mooie discussies. Alleen heb je daar niets aan als je kind komt te overlijden. Dan is er nog enkel intens verdriet en pijn, waar je enkel nog doorheen moet. Je kunt er ook niet omheen. Het is niet meer te negeren.
Wat wens ik iemand dan toch vooral heel veel fijne familie en vrienden toe. Een warm nest waar ze met hun verdriet naartoe kunnen en dat hen nooit af zal wijzen.

Ik ken de ervaring niet. Ik wil er eigenlijk ook niet aan denken. Is dat je kop in het zand steken?
Nou nee. Ik zou het gewoon niet meer trekken als ik er iedere dag bij stil zou moeten staan. Niemand zou dat aan kunnen. Leven in angst sloopt je al. Leven in angst voor wat er allemaal met je kind kan gebeuren is nog vele malen erger. Het is dus pure zelfbescherming om er niet te vaak aan te denken.

Wanneer moet je er wel bij stil staan? Als het moment daar is. Dat is ruim voldoende op tijd.
Ik heb velen in diepe, inktzwarte ellende gezien. En de meesten komen er toch weer uit. Een mens overleeft vele malen meer ellende dan de ellende die hij vooraf had kunnen bedenken. Zelfs het aller zwartste gat, blijkt later weer vele wijze lessen te bevatten en maakt een mens in wezen mooier, completer en rijker.

Maar opnieuw. Daar hebben deze ouders nu geen boodschap aan. Al dat zweverige geouwehoer biedt geen houvast en geen troost. Middenin deze verschrikking is er nog geen uitzicht op beter en misschien is dat maar goed ook. Niemand is meer in het hier en nu dan iemand die dit intense verdriet door moet maken. En het blijft noodzakelijk om het daadwerkelijk te doorleven.

Het blijven dezelfde vreselijke maar o zo ware clichés. Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Zonder verdriet geen blijdschap. Zonder verlies geen winst. Na regen de zonneschijn. Noem ze allemaal maar op.
De clichés kloppen wel stuk voor stuk. Ze kunnen echter alleen met volle overtuiging en autoriteit worden uitgesproken door mensen die het hebben doorleeft en overleeft. En zelfs uit de mond van die mensen is het nog altijd een schrale en onwerkelijke troost voor de nabestaanden van een onschuldig, overleden kind.

Wat wens je deze ouders nu toe? Voor dit moment is er helaas niets toe te wensen. Een geweldige toekomst, die deze zwarte bladzijde weer een beetje mag verdringen. Dat is nog het mooiste.

He maat. Ik wens je heel veel liefde en heel veel sterkte.

_____________________________________________

Klik hier voor de volledige flyer