Vrouwenvoetbal
Het is over. Een beetje mosterd-na-de-maaltijd analist zag dat natuurlijk al sinds de stroeve pot tegen Zweden aankomen, maar de schapenscheerders van Noord-Ierland gaven onze jongens mooi de gelegenheid ons een flinke lading zand in de ogen te strooien. Zulke kansen laten de spelers van Oranje dan weer niet onbenut, dus dacht ik ook dat we gewoon de beste van Europa waren en eindelijk, na 24 jaar, volledig verdiend, daar ook een beker voor kregen. Zodoende heb ik nu behoorlijk wat uit te leggen aan mensen van twijfelachtig allooi, die ik met geen mogelijkheid de som geld kan terug betalen die ik verwacht had in tienvoud te winnen. Maar ondanks dat ik het komende half jaar ondergedoken doorbreng, is er iets met dit EK dat ik nog veel erger vind. Het theater.
Voetbal is dat ik met mijn vader op de bank zat en mannen aanmoedigde. Mannen die tegen een zwart-witte bal aantrapten, zwarte schoenen droegen en, goed veld of slecht veld, steevast met hun tenue vol modder en gras van het veld stapten. De trainer had een bruine regenjas en mocht gaan en staan waar hij wilde en op persconferenties mochten voetballers zeggen wat ze wilden. Tuurlijk was er toen ook frustratie. Ook toen speelden teams ver onder hun kunnen, hadden we een hekel aan Portugal en verloren we altijd onterecht. Maar bovenal bleef voetbal een echte mannensport.
Roze voetbalschoenen, dames en heren, roze voetbalschoenen! Schuilt daarin dan niet de totale vertrutting van wat ooit de mooiste sport ter wereld was? Rood en blauw, nu, vooruit. Maar roze? Over de grazige weiden van de plaatselijke FC Ostblök galopperen 22 My Little Pony's met zorgvuldig gecoiffeerde manen en ergens tussen hen in een speciaal voor dit toernooi ontworpen synthetische bal, een bijstander in een sport die zo stiekem is verziekt, dat we de schouders ophalen en onszelf met steeds groter wordende moeite voorhouden dat voetbal stoer is.
Hoe stoer voetbal nog is, valt vooral af te leiden aan het aantal doodschoppen dat wordt uitgedeeld tijdens de wedstrijden waarin tegenwoordig nog maar iets van 25 minuten daadwerkelijk wordt gevoetbald; Zie daar, het halve monster Pepe zijgt ter aarde nadat Van Persie in een persoonlijk duel zijn elleboog ongetwijfeld doelbewust op diens neus plaatst. Pepe rolt heen en weer over de grond, zijn gezicht bedekt met zijn handen alsof hij 'Kiekeboe' speelt met het grote publiek dat haarfijn meekijkt via de camera. “Ai, dat is een fikse klap.” hoor ik de commentator zeggen en voor de man op de grond, die ondertussen in slow-motion loopt te stuiptrekken hoop je het beste, maar hij blijft zolang liggen, dat je vermoed dat Robin hem meteen ook maar heeft verlamt.
Maar ziet; de handen gaan voor de ogen vandaan en Pepe staat op. Na deze ongelukkige botsing, waarin een menselijke tank het aflegde tegen de tengere net-alsof-spits van Oranje, verwacht je een bloedneus of lip, blauwe ogen en builen. Door als een wonder is de beste man echter ongedeerd, nog geen schaafwond siert zijn lelijke harses. Gadverdamme, wat knap ik daar op af, zo'n gozer geef je toch nooit een handje na de wedstrijd? Na het laatste fluitsignaal loop je naar zo'n gozer toe en schop je hem recht in z'n kruis, waar zijn ballen horen te zitten. Lekker met de punt van je schoen. Maar dát is dan weer onsportief.
Dat een vierde man een coach naar zijn plaatst wijst, omdat de beste man heel even het witgekalkte lijntje dat om zijn dug-out is getekend overliep, dat is pas onsportief. Was ik een coach geweest, had ik een dergelijk misbaksel al lang en breed tegen de boarding aan gegooid. De hele FIFA mag wat mij betreft opzouten. Iedereen weet dat scheidsrechters eigenlijk voetballer wilden worden, en toen dat niet lukte, maar een fluit ter handen namen. Nu zijn lijnrechters mensen die ook geen scheids mochten worden en dan komt pas dáárna de vierde man. Aan je familie uitleggen dat je parkeerwachter bent is waarschijnlijk nog makkelijker. En wat te denken van de werkverschaffing op de achterlijn? Het FIFA equivalent van een Melkertbaan, meer is het niet.
Het gezeik, het toneel, kappers in de rust, gelakte nagels, alle glitter en glamour, dat hoort toch helemaal niet? Dat kun je met een goed geweten toch niet toejuichen? En dan vragen mensen zich nog af of er homofilie is in de voetballerij. Man, als Portugal en Italië straks tegen elkaar moeten, is het douchen na de wedstrijd niet in twee kleedkamers maar in een darkroom!
Vandaag landt ons Oranje op Schiphol en ik wil ten eerste Van Marwijk op een schavot op de dam, zodat we rotte tomaten naar hem toe kunnen gooien. Onze spelers, want ja, het is ons elftal en onze spelers, mogen op cursus bij de rugbyers in Ierland, Zuid-Afrika of wat dan ook, want die begrijpen het wel; "Rugby is a hooligan's game, played by gentlemen and soccer is a gentleman's game, played by hooligans".