Wie zaait, zal oogsten

Wij hebben thuis twee honden. De ene heet Struin en de andere ook. Handig, wanneer je er één roept, komen ze allebei. Of allebei niet. Ze doen wer-ke-lijk alles samen. Slaapt de één, dan slaapt ook de ander. Gaat de één rennen of graven, de ander rent en graaft vrolijk mee. Samen uit, samen thuis.

Ik zal je meteen maar uit de droom helpen: wij hebben thuis slechts één hond en ze heet Struin. Reden dat ik zojuist riep dat wij twee honden hebben, is dat Struin volgens mij lijdt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Struin heeft twee gezichten. Nu moet je niet meteen denken aan 'Harry Potter'-achtige toestanden met zo'n driekoppig beest. Zo erg is het nu ook weer niet.

Wanneer ik alleen thuis ben, is Struin een rustige, beschaafde en beetje luie beagle. Ze piept niet, blaft niet, schooit niet, zeurt niet en ze eet niet. Pas als ik iets lekkers door haar brokjes meng, begint ze aan haar ontbijt. Daarna ploft ze weer op de bank totdat ik haar na een aantal uurtjes weer wakker maak voor een wandeling. Soms ligt ze nog zo lekker te slapen dat ik haar zelfs letterlijk van de bank moet sleuren.

Wanneer ook mijn vriendin thuis is, is Struin opeens een heel andere hond. Ze piept, blaft, schooit en zeurt, vooral om eten. Mijn vriendin verwent haar iets te veel. Zeg maar eens nee als twee van die trouwe, zielige ogen je smekend aankijken. "Heb je haar wel brokjes gegeven?", vraagt mijn vriendin mij. Terwijl Struin mij aankijkt met een blik van: "Wee je gebeente als je mij verraadt!", antwoord ik: "Ja hoor, en ze wilde ze niet eens meteen opeten." Zelfs als ze haar brokjes nog maar net op heeft, kan ze - wanneer mijn vriendin thuiskomt - doen alsof ze de hele dag nog niets heeft gehad. Ze tikt dan met haar poot demonstratief tegen de stalen voerbak.

Dat hebben wij haar zo geleerd. Wanneer Struin iets wil, moet ze met haar poot er tegenaan tikken. Een tik tegen de achterdeur is: "Ik wil op het balkon snuffelen." Een tik tegen de voerbak: "Ik heb honger" of - in het geval van Struin - "Ik doe alsof ik de hele dag nog geen brokjes heb gehad." Een tik tegen het gasfornuis: "Er is iets eetbaars naast het fornuis gevallen en ik kan er niet bij." Zo ook tegen de kast: "Er is een brokje onder de kast gerold." Ga het dan maar pakken, want ze houdt niet op totdat ze het eindelijk heeft.

Naast dat met haar poot tikken tegen dingen, kan ze ook heel goed piepen. "Piep" kan van alles betekenen. Soms betekent piep: "help" of "ik wil nog wel een keertje wandelen" of "ik krijg geen aandacht", maar meestal heeft het toch wel iets met eten van doen: "ik wil ook wat."

Struin kiest haar slachtoffers zorgvuldig uit. Ze weet donders goed van wie ze iets kan verwachten wanneer we aan het eten zijn. Van mij krijgt ze niets. Van mijn vriendin mag ze meestal wel een hapje. Ze zit dus bij mijn vriendin. Zodra zij haar bord leeg heeft, draait Struin zich meteen om naar mij, meestal tevergeefs...

Onlangs heeft Struin zich een beetje in de nesten gewerkt. Als een echte vrouw struint (what's in a name?) ze 's nachts de kamer af naar iets eetbaars. Een gevlochten kunststof boodschappentas met alleen maar folders moet er dit keer aan geloven. In het donker kun je echter niet goed zien hoe je zo'n tas het beste kandidaat maakt, wat uiteindelijk resulteert in een 'überzielig' "pieeeep" vanuit de woonkamer. Geen echte paniek, maar wel: "Help?" Wanneer ik beneden ga kijken en het licht aandoe, hangt het hengsel van de tas om de kop van onze dertienjarige viervoeter. Zij kijkt mij vragend aan: "Pieeep..." Ik schiet in de lach en help haar uit de lus.

Ik herken iets van mijzelf in onze hond. Op de middelbare school zat ik in een klas die er bij de ene lerares een potje van kon maken, terwijl dezelfde klas bij een andere leraar netjes en gedisciplineerd zat te werken. Bij de leraar haalde je het niet in je hoofd om kwajongensstreken uit te halen. Bij de lerares was het elke les raak. Dezelfde klas, dezelfde leerlingen. Twee verschillende werelden. Aan wie ligt het dan? Aan de klas? Aan de lera(a)r(es)? Aan de opvoeding?

Ik ben van mening dat het allemaal te maken heeft met hoe we met elkaar omgaan. Wat je zaait, zul je oogsten. Behandel de ander met respect en je zult zien dat hij of zij ook jou met respect zal behandelen. Met Struin hebben we ongetwijfeld steken laten vallen in de opvoeding. Het hoort erbij. Maar ach, het zijn dan ook onze eerste twee honden.