De grote twijfel column

Tim (TheGrandWazoo)

In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Petertjeprik, ArchEnemy en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.

En alweer loopt Limburg voorop in de politieke ontwikkelingen in Nederland. Eerst klapte hier de coalitie met de PVV uit elkaar en thans is de wietpas daar. Ivo Opstelten wil graag deze discriminatiepas ook in Amsterdam invoeren. Zie je het al voor je? Opgefokte toeristen die in jullie pretpark-stad op iedere straathoek Skunk kopen, bespoten met haarlak? Want dat is wat de dealers doen. Ze maken daardoor het spul zwaarder en weten dus weinig voor meer te verkopen. Heel logisch eigenlijk. Wanneer je een zak chips koopt in de winkel dan zit er niet 50% meer in, zoals de verpakking aangeeft, meer de helft meer lucht. Dat is commercie. Je krijgt minder voor je geld. Maar de bevrediging is nodig en het kan ons dan niet zoveel schelen wat de kwaliteit is. De kwaliteit van leven staat sowieso al jaren op een laag pitje. We stoppen alles in onze muilen en kijken niet meer wat het is. We krijgen informatie waarbij het vooral gaat om de snelheid ervan en niet of het accuraat is. De snelle bevrediging staat op de eerste plaats. Dan komt pas de nuance. Als daar al plaats voor is. De PvdA in Venlo waarschuwde voor een tsunami van drugsrunners. Een tsunami! In Maastricht en Venlo is er niet extra veel overlast. De politie controleert nu alleen iets meer, dat is alles. Hoe kan iemand uit de politiek dan een woord als tsunami roepen zonder verantwoording af te hoeven leggen? Grote woorden betekenen niets meer. Laatst las ik dat een politicus de bomaanslag in de Oekraïne 'onacceptabel' vond. Onacceptabel? Dat zeg je wanneer een raadslid in een vergadering even zijn boekje te buiten gaat, maar toch niet bij een bomaanslag? Woorden betekenen niets meer.

Dat geldt ook voor de columns op Fok.nl. Er is weinig plaats meer voor twijfel. En ik twijfel. Al heel mijn leven lang. Aan alles. Ik zou me graag willen verstoppen achter spierballentaal, Driek. Hetgeen waarin jij zo in excelleert. Net als jij zou ik zonder scrupules hele bevolkinsgroepen bij wijze van satire, of vermaak zoals je wilt, over een kam willen scheren. Met slechts één doel; het zoveel mogelijk uitlokken van reacties. Wanneer ik de pagina open waaraan ik al zo lang verbonden ben en ik zie in het columnrijtje 'schop Mohammed het ziekenhuis in' staan, word ik verdrietig. En daarna kwaad. Kwaad dat zo'n titel tegenwoordig de gewoonste zaak van de wereld is. Want het zet aan tot geweld, hoe je het wendt of keert. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar na de dood van Fortuyn zijn we daar volledig in doorgeslagen. Ik ben een groot voorstander om 'de beestjes bij de naam te noemen' en de problemen die er spelen niet te ontwijken en jazeker, daar heeft Paars in gefaald, maar de wijze waarop is volledig abject geworden. Ik laveer al jaren tussen het fatsoen en hetgeen wat op verjaardagen wordt besproken.

We razen aan elkaar voorbij en kwetsen iedere minuut van de dag. En natuurlijk doe ik daar ook aan mee. Maar het besef wordt steeds groter. En ik weet eerlijk niet hoe we sommige problemen moeten aanpakken, Driek. Hoe krijg je het voor elkaar om steeds die overtuiging van je eigen gelijk te hebben? Wat ik wel weet is dat het allemaal veel genuanceerder ligt en dat ik het niet meer over mijn hart kan verkrijgen om een discussie uit te lokken met teksten waar ik zelf een naar gevoel aan overhoud.

Een goede bi-sexuele vriendin van mij zei ooit; ik word niet verliefd op het geslacht maar op de mens. Dat vond ik een bewonderenswaardige uitspraak. Ze maakt geen onderscheid, ze ziet alles en iedereen als één. En natuurlijk zijn we niet allemaal hetzelfde en bestaan er klasseverschillen en heeft geloof, opvoeding en vorming alles te maken met het uiteindelijke verloop van je leven. En toch zou ik graag alles en iedereen als één zien. Daar zit mijn twijfel, Driek. Dat ik dondersgoed weet dat er problemen zijn in bepaalde bevolkingsgroepen maar dat het woord alleen al me weer aan twijfelen brengt. Want wat is nu een bevolkingsgroep als we allemaal hetzelfde bloed hebben?

Het is onpopulair, misschien zelfs zwak voor een columnist omdat hij of zij geacht wordt een stevige stelling neer te pennen, maar ik weet het gewoon even niet. En met die gedachten daal ik weer de heuvelen af op zoek naar een café waar ze zelfgemaakte zondagse soep maken. Godzijdank heb ik geen pasje nodig om mijn gedachten tot rust te brengen.