Ik ga scheiden 23

“Ik snap niet waarom u deze vrouw nog verdedigt! Ik heb haar en die Marion in de gaten gehouden.” 
Hij keek eerst mij aan met een woeste blik en toen Marion. Zijn afgang werd nog pijnlijker. 
“Ze is lesbisch geworden! Dat is geen goede omgeving voor mijn kinderen. Ik zal er alles aan doen om ze bij dit lesbische stel weg te houden, ook al kost mij dat mijn leven.”
“Meneer, wilt u onmiddellijk deze kamer en dit kantoor verlaten!” schreeuwde Marleen. 
“Nu voor de tweede keer! U bepaalt hier niets. U doet hier uw zaak, uw ex en uw kinderen alleen heel erge geestelijke schade mee. Nu wegwezen, anders zal ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat u uw kinderen voorlopig niet meer te zien krijgt. Bent u nu helemaal belazerd hier zomaar binnen te komen vallen zonder afspraak! Alleen omdat u vindt dat! Opzouten! Nu! Of ik bel de politie.” 
Hij keek haar woest aan. Ik kende die blik. Hij droop af, iets wat ik nooit voor elkaar had gekregen.
“Wat doet hij hier?” vroeg ik in totale onschuld. Of schuld. Schaamde ik mij voor hem?
“Het maakt niet uit wat hij kwam doen. Ik beloof je dat hij het in ieder geval niet meer zal doen. Ik zal eens met het Openbaar Ministerie en zijn advocaat, Marc Jan, overleggen wat de mogelijkheden zijn voor een verbod om in jouw buurt te komen.”
“Ik heb een verbod in zijn buurt te komen. Inderdaad, en wat nu als hij zijn eigen gebod overtreedt? Kan dat?”
“Het is bizar, ja. Hij vraagt een verbod voor jou aan en overtreedt dat vervolgens zelf. Moeilijk mannetje.”                                 
“Dat is een understatement”, piepte ik voorzichtig. Ik had respect voor Marleens optreden. Ik zou het ook zo willen doen, maar daar heb ik het lef niet voor. Alleen als mijn woede groot is, lijk ik assertief genoeg te kunnen zijn.

“Dit is nog niet gevaarlijk voor jou, dat hij hier zo komt binnenstormen. Het wordt natuurlijk anders wanneer hij dit op de plek doet waar jij nu woont. Maar goed, nu eerst je kinderen. Ik vind het absoluut onzinnig hem nu zo veel aandacht te geven. Op het moment dat jij Petra, de moeder van de kinderen, in het ziekenhuis ligt wordt ervan uitgegaan dat jij, zonder dat je officieel vervanging hebt geregeld, niet voor de kinderen kunt zorgen. Jouw man wist dit. Het was beter geweest dit soort zaken vooraf te regelen.”
“Ik had het geregeld met Marion, mijn beste vriendin en ook degene die mijn zaken waarnam tijdens mijn afwezigheid.”
“Dat was bij de advocaten en de rechter allemaal niet bekend. Nu moeten we gaan regelen dat je een vast en betrouwbaar woonadres hebt. Dat is heel belangrijk wanneer we Markus weer bij jou willen hebben. Ik zal eerst met zijn advocaat praten. Ik wil weten hoe hij erin zit en of hij met je ex kan praten. Want als het zo is dat hij Markus heeft teruggehaald omdat hij echt bezorgd is, wordt het veel lastiger. Wanneer hij het gedaan heeft om jou dwars te zitten, wordt het naar mijn mening makkelijker.”
“Tja, daar zeg je wat. Denk je dat, Marleen?”
“Dat denk jij ook en volgens mij weet jij het ook zeker. Hoe ging hij om met zijn kinderen toen jullie nog bij elkaar waren?”      
“Toen ze jong waren, was hij een geweldige vader. Hoe meer ze gingen puberen, hoe meer moeite hij kreeg met hun gedrag. Ze luisterden niet zondermeer meer naar hem. Die onvoorwaardelijkheid slijt een beetje. Hij had soms harde aanvaringen met zijn kinderen. Ik moest dan als scheidsrechter optreden. Hij, Jan, kon dan zo verschrikkelijk onredelijk zijn naar zijn kinderen.”

“Duidelijk, dit gaan we doen. We gaan kijken of we de minnelijke weg kunnen bewandelen. Op deze manier lokken we hem niet uit. We leggen jouw situatie goed uit bij hem en zijn advocaat. Mocht dit allemaal niet werken, dan gaan we andere stappen nemen. Dan ga ik de jeugdrechter vragen Markus te ondervragen over waar hij wil wonen. Ondertussen moeten we je scheiding ook gaan regelen. Probeer een redelijke verhouding met hem op te bouwen. Het kost je zo veel minder tijd en geld.”
“Over geld gesproken, dat heb ik nog niet echt. Er zit wel overwaarde in ons huis.”
“Ik doe extra dingen voor jou omdat ik persoonlijk in twee van dit soort scheidingen ben beland in mijn leven. Ik heb een zwak voor vrouwen die in zulke lastige scheidingen verzeild raken omdat hun man zo tegenwerkt. En ik heb dat nu ook al een paar keer zelf ervaren. Die man denkt overal mee weg te kunnen komen. Geloof mij, maak je nog even niet druk om de financiën.”
“Dat is best een opluchting, Marleen”, zei ik.
“Wat moeten we doen als hij ooit voor mijn deur staat?” bedacht Marion hardop.
“Wat denk je? Direct de politie bellen. Dan wordt geregistreerd dat hij zijn eigen regels overtreedt. Heel ongebruikelijk, dat kan ik je verzekeren. Maar er wordt een rapport opgemaakt dat tegen hem zal werken wanneer ik het door de rechter bepaalde gebiedsverbod van Petra kan ontkrachten. Maar laten we wel voorzichtig doen. Dit soort mannen gaat tot het uiterste.”
“Ik snap het niet”, ging ik verder. “Hij heeft al weer een nieuwe liefde, waarom concentreert hij zich niet helemaal op die nieuwe liefde? Zijn lieve Miranda.”
“Tja, wie zal zeggen wat hem allemaal beweegt? Dit soort streken van mannen wordt ook door vrouwen uitgehaald. Die zijn vaak valser, waar de man eerder fysiek geweld zal toepassen.”
“Ik dank je in ieder geval hartelijk voor alles wat je tot nu toe voor mij hebt gedaan.” 
We stonden op, ik omhelsde haar. Zij drukte mij stevig tegen zich aan. Het gaf mij een vertrouwd gevoel naar haar toe. Ik wist dat het goed zou komen vanaf dat moment.

“Je hoort snel van mij, Petra. En neem je rust serieus. Denk nu eerst aan jezelf.” 
Haar kamerdeur sloot zacht. Dat zei ze mooi, maar er zat een scheur in mijn hart die alleen gedicht kon worden door mijn kinderen. We stonden buiten. Marion en ik keken een beetje wild om ons heen. Daarna keken wij elkaar aan.
“Het moet niet veel gekker worden, Marion, dat we bang voor deze man aan het worden zijn.”
“Daarom heb ik gevraagd of JW in de buurt was”, zei ze terwijl ze naar mij glimlachte.
“En?” vroeg ik nerveus. Ik had zin om JW weer eens te zien. Terwijl ik het dacht, besefte ik dat ik er niet uit zag. Ik toverde snel een spiegeltje uit mijn tas en fatsoeneerde mijzelf. Maar er was niets te fatsoeneren aan mijn mager en ingevallen gezicht. Marion begreep mij als geen ander. Ze had de lippenstift al gepakt en smeerde behendig mijn lippen in. Ik keek nog eens in het spiegeltje en dankte de persoon die lippenstift had uitgevonden.
Er kwam een politieauto aanrijden. De banden piepten op het wegdek toen de auto ingeparkeerd werd. JW stapte uit. Wat was hij bruin en wat zag hij er goed uit! Er stapte nog iemand uit.
“Jolanda!” riep ik. Ik kon niet naar haar toe rennen, het lopen ging nog steeds moeizaam. JW gaf mij een dikke knuffel. Toen Jolanda.