Interesse in Boer-Zoekt-Vrouw-boeren?

Lieve geïnteresseerden in de Boer-Zoekt-Vrouw-boeren,

U heeft nog twaalf dagen om uw favoriete boer(in) aan te schrijven en mee te dingen naar zijn of haar hart. Maak gebruik van die kans! Schrijf, mail, reageer. Schroom niet, misschien schrijft u wel aan de liefde van uw leven! Echt, doen, maar luistert u nog even naar me voor u in de pen kruipt of, wanneer u op wilt vallen, een koe papier-machét waarop u lieve woordjes kalligrafeert.

Ik kan niet zeggen dat ik een verstokte kijker ben. Ik heb menig aflevering gemist tijdens de voorgaande seizoenen en ik voelde niet de behoefte om ze later op Uitzending Gemist terug te kijken. Desalniettemin zag ik aardig wat afleveringen en dat zal ook dit jaar wel weer gebeuren. Ook deze jaargang gaat weer miljoenen vrouwen aan de buis kluisteren. En mannen, maar die kijken mee met hun vrouw – als ik de gesprekken en excuses aan de koffietafel moet geloven.

Laten we elkaar geen mietje noemen. (Tenzij u schrijft aan boer Willem, dan is het geoorloofd u een mietje te noemen, doch dit terzijde.) Voor mij is Boer Zoekt Vrouw een sociaal geaccepteerde mengeling van ontroering en leedvermaak. Kneusjes kijken. Wel redelijk integer gemaakt, dat wel, waardoor je een beetje van ze gaat houden. Maar het fijne aan het programma is de kneuzigheid van de deelnemers. Prachtig hoe de boeren stotterend op zoek zijn naar iemand die hun wereld een beetje mooier maakt. Boeren die veel te verlegen zijn om hardop te zeggen dat ze op zoek zijn naar een andere kont dan die van hun melkvee om eens een pets op te geven. Boerenzoons en een incidentele -dochter die zich het schompes zweten door die camera met bijbehorende cameraman, geluidsman en de o zo sympathieke Yvon, met haar kneuterigheid en welgemeende interesse in het boerenbedrijf en hun boerenkookkunst. Het is puur genieten wanneer ze wereldvreemd het keukenplafond afspeuren, hopend dat daar ergens het antwoord hangt op Yvons vragen: “Wat is nou eigenlijk liefde? Wat betekent dat voor jou?”

Zondag werden er weer tien boeren voorgesteld. Boerenkinkels die strooiden met wijsheden, verkregen door eenzame uren en ervaringen in het veld of de stal. U heeft het vast en zeker gezien, lieve briefschrijvers. (Het zou, overigens, ronduit krankzinnig zijn, wanneer u schreef zonder het gezien te hebben, maar ook dit terzijde.) Ik moet zeggen dat ik ernstig teleurgesteld was. Wat een vlotte en sympathieke boeren zaten erbij. En wat voelden de boeren televisietechnisch slim geselecteerd. Dat laatste stoorde me misschien het meest. Ik schreef al dat Boer Zoekt Vrouw naar mijn idee een behoorlijk integer gemaakt programma was. Rustig, onschuldig bijna, maar hoe anders was dat bij de boeren van dit jaar. Ineens was er een malle tweeling, een boer met een zielig verhaal over zijn overleden vrouw en de zeer politiek correcte homoboer. Ook storend waren de vlotte boeren, die kinkels met een mening en een babbel, geciviliceerd bijna. En een vijfentwintig jarige niet slecht uitziende boer, die met een klein beetje moeite gewoon iemand in de kroeg kan vinden, zoals, tja, andere mensen. Dat soort gasten moeten niet meedoen aan Boer Zoekt Vrouw. De hoopjes ellende, die moeten we hebben. Dát maakt het programma zo onweerstaanbaar.

Dus, lieve brievenschrijvers, doe het voor mij, doe het voor de vier miljoen kijkers, schrijf alleen aan de kneusjes, de stotteraars, de boeren die giechelen wanneer ze geëmotioneerd raken, niet aan die anderen. Ga met hen eens gewoon een koffie drinken, of duik de kroeg in, maar hou ze buiten het hele datinggebeuren in het programma. Laat ons genieten van boeren die slechts “mwa” zeggen, wanneer een vraag diepzinniger is dan: “Wat eten we vandaag?” Ik wil geen boeren die zonder horten of stoten hun verhaal kunnen en durven doen, ik wil voor de televisie kunnen zitten, trekkend aan mijn haar en roepen: “Zeg dan iets, zeg dan iets!” En dan achterover vallen van het lachen wanneer ze na zeer lang twijfelen, een reactie hebben bedacht: “mwa”.

Met vriendelijke groet,

Kuifkrullen