Een voldaan maar leeg gevoel
De hersens van de mens zijn vreemd. Ze kunnen een positief gevoel in een relatief negatief gevoel omzetten, zonder het positieve gevoel teniet te doen. Dat is vreemd. Ik ken geen ander fenomeen dat dat teweeg kan brengen. De eerste keer dat ik me daar bewust van werd, was in mijn jeugd. Ik luisterde toen heel intensief op de radio naar de Tour de France en zodra de uitzending op tv begon, schakelde ik daar naar over. Drie weken lang was de Tour mijn leven en opeens was het voorbij. De renners waren op de Champs-Élysées gefinisht, de uitzending was afgelopen en ik bleef achter met een leeg gevoel. Een gevoel van alles verlaten te zijn. Een gevoel van in een leegte beland te zijn.
Dit Tour-gevoel kwam vrijwel elk jaar terug in meer of mindere mate. Nu nog kan ik na een heel intensief beleefde Tour de France dit gevoel krijgen. Het vreemde is dat het kijken van de Tour de France een passieve beleving is. Het laatste jaar van de middelbare school heb ik met een klasgenoot een komisch toneelstuk in elkaar gezet. Het was de gewoonte dat aan het eind van het jaar de leraren en leerlingen ieder één toneelstuk maakten. Dat jaar mochten wij. Samen schreven we de tekst en met een flink aantal medeleerlingen zetten we de rest van het stuk in elkaar. We oefenden, stelden de geluidsband samen en bouwden het decor. In de werkplaats van mijn oom maakten we van platen spaanplaat, die we gekregen hadden, lichtbakken die ook voor latere producties nog gebruikt konden worden.
Bij theater De Meervaart mochten we zoeken bij de niet langer gebruikte spullen of er nog iets lag wat we konden gebruiken. We gingen er weg met vele meters zwart-wit gestreept doek dat dienst deed als de zijkanten van het toneel en een zwart doek dat als achterkant diende. Ook vonden we er heel veel triplex letters van twee meter hoog, die ooit gebruikt waren voor het jaarlijkse jazzfestival dat er altijd gehouden werd, die we allemaal naar de school zeulden. Van de letters konden we "OSG Leerlingentoneel" maken en dat spijkerden we tegen de gevel van het gebouw waar de voorstelling plaats zou vinden. Zonder te vragen. OSG was de afkorting van de naam van de school: de Osdorper Scholen Gemeenschap.
Er werden twee voorstellingen gegeven. De dag voor de eerste kwamen we samen om de laatste voorbereidingen te treffen en te repeteren. De middag van de eerste voorstelling deden we de laatste repetities en aten we met elkaar. Na de voorstelling gingen we naar huis. De volgende dag waren we er weer vroeg. Na de voorstelling gingen we met z'n allen wat drinken en aan het eind van de nacht ben ik met degene waar ik het stuk mee geschreven had teruggegaan om op te ruimen. Ik weet nog hoe we bij het opkomen van de zon de letters van de gevel stonden te rukken. Aan het begin van de ochtend herinnerde vrijwel niets meer aan die paar dagen die we daar met z'n allen doorgebracht hadden. Ik kwam twee minuten voordat mijn wekker af zou lopen weer thuis. Ik was vierentwintig uur op en wakkerder dan ooit. Twee succesvolle voorstellingen hadden we gegeven en ik zat met een leeg gevoel. Ik kon dat en de slaap niet vatten. In plaats van blij en opgetogen voelde ik me voornamelijk leeg en verlaten.
Afgelopen week had ik hetzelfde gevoel. Een aantal leraren van de stichting waar de school waar mijn kinderen naartoe gaan toebehoord, hebben besloten om de Alpe d'HuZes te gaan rijden. De Alpe d'HuZes is een jaarlijks terugkerende fietstocht de Alpe d'Huez op om geld in te zamelen voor het KWF. Ter ondersteuning van die actie had een drietal ouders bedacht dat wij als ouders hier ook wat voor konden gaan doen. Er werd een fietsmarthon georganiseerd en het idee was op drie hometrainers de nacht door te fietsen, uiteraard gesponsord voor hetzelfde goede doel. Het was een succes.
Het was een gezellige nacht. Vele ouders die niet wilden of konden fietsen kwamen eten brengen. De hele nacht knalde de muziek uit de speakers en er was een fantastische sfeer. De tijd vloog voorbij. Op die drie hometrainers werd de hele nacht doorgefietst en in eenenvijftig uur werd 1539 kilometer afgelegd en ruim 5600 euro opgehaald. Niet slecht voor een nachtje doorfietsen. De dagen erna heb ik een gevoel van blijdschap en trots over de gezamenlijke geleverde prestatie en tegelijkertijd weer het gevoel van leegte. Het vreemde is dat het lege gevoel overheerst. In plaats van het gevoel iets bereikt te hebben heb ik het gevoel iets verloren te hebben. De hersens zijn vreemd, ik snap er niets van.