Revolutie! Johan for president!

Jean-Paul (Days-Of-Wild)

Vandaag, woensdag 25 april, is Johan Cruijff vijfenzestig geworden en daar moet aandacht aan besteed worden, maar niet op de manier zoals u denkt. Allerlei programma's op tv, sportbladen, websites en in columns wordt over het leven van Johan verteld en de zaken die hij bereikt heeft. Allemaal terugblikken, allemaal verleden tijd. Maar dat Johan vijfenzestig is geworden, betekent niet dat het tijd is voor pensioen, integendeel zelfs; zijn finest hour moet nog komen. Waarom? Dat zal ik uitleggen.

Zoals bekend mag worden geacht is afgelopen weekend ons kabinet gevallen. Niet omdat er onoverbrugbare meningsverschillen waren. Ook niet omdat de partijen lijnrecht tegenover elkaar stonden. Er was zelfs min of meer een akkoord bereikt. Het kabinet is gevallen omdat de gedoogpartij het akkoord "niet aan zijn achterban kon verkopen". Niet aan zijn achterban kon verkopen is een eufemisme voor: dit gaat me zetels kosten en dat wil ik niet. De vraag is of dat ook werkelijk het geval zou zijn geweest. Natuurlijk, de te nemen maatregelen waren niet dusdanig dat iedereen zou gaan staan te juichen. Maar ze waren wel nodig om het land te helpen de crisis te overwinnen en de ondergang voor te zijn. Als dat gelukt zou zijn, dan had het wel een een stevige basis kunnen zijn voor nog vier jaar gedogen. Maar helaas, de achterban werd als drogreden gebruikt voor gewin op korte termijn.

Als Geert Wilders of welke politicus dan ook zijn eigen achterban wil naaien dan vind ik dat best, zolang ik maar niet tot die achterban behoor. Wie zijn eigen glazen in wil gooien gaat zijn gang maar. Anders wordt het als het hele land daarvan de dupe wordt zoals nu het geval is. Ik leg de schuld van de huidige regeringscrisis niet alleen bij Geert Wilders die het Catshuisoverleg heeft afgebroken en zelfs zijn gedoogsteun heeft ingetrokken, maar voornamelijk bij Mark Rutte en Maxime Verhagen. Beiden lieten een normale regering schieten ten faveure van de gedoogconstructie met de PVV. Rutte omdat hij zijn gedroomde rechtse regering zou krijgen en Verhagen omdat het CDA na een vreselijke verkiezingsnederlaag toch nog in het centrum van de macht kon blijven. Het persoonlijk en partijbelang ging bij hen boven het landsbelang. Dat ze daarbij hun ziel aan de duivel verkochten maakte hen niet uit. Dat ze daarmee speculeerden met de toekomst van het Nederlandse volk maakte hen ook niet uit. Zoals ik in een van de comments bij de nieuwsberichten las: "Neem je het de olifant kwalijk of degene die hem in de porseleinkast heeft gelaten?"

Het in zee gaan met Geert Wilders en de PVV op zich, daar heb ik geen problemen mee. De standpunten van Wilders zijn niet de mijne, maar zo gaat dat in een democratie. Het probleem zat hem in de gedoogconstructie. Wilders is een ongeleid projectiel die je niet kunt controleren. Dat maakt hem bij tijd en wijle bijzonder amusant, het maakt hem ook gevaarlijk, want onbetrouwbaar, zoals nu blijkt. Hij had vanwege de gedoogsteun, die weer een gevolg was van een aantal dissidenten bij het CDA, geen regeringsverantwoordelijkheid. Hij kon doen en laten wat hij wilde. Dat risico hebben Rutte en Verhagen bewust genomen en daarmee zijn ze de hoofdschuldigen van de huidige regeringscrisis. En als het alleen een regeringscrisis zou zijn dan was er nog geen man overboord, maar in deze tijden van economische malaise moet er juist krachtig opgetreden worden en moet er geen partijpolitiek bedreven worden.

Partijpolitiek die ook bedreven wordt door de oppositiepartijen. Er had gekozen moeten worden voor een zakenkabinet dat orde op zaken zou stellen of er had gekozen moeten worden voor snelle verkiezingen waardoor snel de draad weer opgepakt had kunnen worden waar hij door opportunisme is neergegooid. Het zou  geen gek idee zijn. Zo dacht ook een aantal partijen, maar met name de kleintjes waren het hier niet mee eens. Typisch Nederlandse polderpolitiek. Het belang van religieuze splintergroeperingen die nooit meer zetels zullen halen dan ze al jaren hebben en een dissidente PVV'er waarvan het maar de vraag is of hij ooit de kiesdrempel zal halen met zijn nieuw op te richten partij zijn belangrijker dan de economische toekomst van ons land. Daarom zijn de verkiezingen er niet in juni, maar gaan we lekker tot september wachten op verlossing. Vervolgens duurt het nog vele maanden voor het politieke gajes tot overeenstemming is gekomen over een ongetwijfeld aan alle kanten rammelend regeerakkoord. Net zoiets als er iemand een hartaanval krijgt op een congres met cardiologen die vervolgens gaan discussiëren over de beste behandelmethode in plaats van de patiënt te helpen.

Wat heeft Johan Cruijff hier allemaal mee te maken? Johan Cruijff, de onnavolgbare voetballer die wijzend en gebarend de lijnen uitzette in het veld en vele stappen vooruit dacht, waardoor hij bij wijze van spreken al met de volgende wedstrijd bezig was terwijl de huidige nog gespeeld moest worden. Zo iemand hebben we nodig. Iemand met visie die de lijnen uitzet. Iemand die zeker is van zijn zaak, overtuigd van zijn gelijk en die recht op zijn doel afgaat. Cruijff is bij Ajax, eindelijk, naar voren gekomen om de problemen op te lossen. Hij had een duidelijke visie waar het met Ajax naartoe moest. Hij wist ook duidelijk hoe het niet moest, wie er weg moest en wie er moest komen. Vervolgens ging de Raad van Commissarissen dwarsliggen en kwam er weer heibel in de tent. Ook daar duurde het lang voor de leden zich uit mochten spreken.

Het eerste elftal van Ajax trok zich daar weinig van aan en ging winnen. In een tiental wedstrijden werd een schijnbaar hopeloze achterstand omgezet in een vrijwel zeker kampioenschap. Daarom stel ik voor dat wij als volk nu hetzelfde gaan doen als het eerste elftal van Ajax en het heft in handen nemen. Wachten op verkiezingen die godbetert pas in september gehouden worden, daar gaan we niet op wachten. Sterker nog, we gaan er niet alleen niet op wachten, we gaan ervoor zorgen dat er geen verkiezingen meer nodig zijn. Hoe? Revolutie! Wij komen in opstand. Wat in het Midden-Oosten kan, dat kunnen wij ook en beter. Een revolutie zonder bloedvergieten. Occupy 2.0 zo u wilt. Een fluwelen revolutie, net als de fluwelen balbehandeling van Johan. En Johan Cruijff wordt president met onbeperkte macht. Een leider waar iedereen zich achter kan scharen. Iedereen? Ja iedereen! Als een oer-Ajacied als Johan Cruijff bij Feyenoord kan gaan voetballen, ze kampioen maken en vervolgens door de Ajax supporters nog op handen gedragen wordt, dan kan heel Nederland achter hem gaan staan. En mocht het dan alsnog misgaan, dan gaan we tenminste eensgezind naar de klote en niet vanwege het belang van trieste individuen die het aantal zetels in de Tweede Kamer belangrijker vinden dan het land wat ze zouden moeten dienen.