Ik ga scheiden 14

En nu verder.

Ik sliep een gat in de dag totdat Marion mij wekte met een ontbijt op bed.
“Marleen heeft gebeld. Zij heeft voor vanmiddag een afspraak ingepland met de advocaat van Jan op zijn aangeven.”
“O, is dat negatief?”
“Ik vermoed dat het met het telefoontje van gisterenavond te maken heeft. Ik denk dat Jan zijn troef uit gaat spelen. Ik vind dat hij erg veel haast heeft. Maar het is niet ongebruikelijk om zo vroeg mogelijk een bezoekregeling voor de kinderen af te spreken. Een rechter zal het niet leuk vinden wanneer Jan op eigen houtje heeft beslist dat de kinderen niet bij jou mogen komen omdat ik een callgirl ben geweest.”
“Dat is zo, ja. Kun jij mee?”
“Wil je dat?”
“Ik zou niets liever willen, Marion.”
Ik had nog twee uur om mij een beetje toonbaar te maken. Marion wees mij bijna liefdevol overal de weg in haar huis. Het voelde vreemd, maar ook vertrouwd.

Het advocatenkantoor. De advocaat en Jan waren er nog niet. Marion en ik zaten in de kamer van Marleen.
“Petra, het is zaak dat je rustig blijft en dat je de advocaten het woord laat doen. Vaak zit er vaktaal in onze communicatie die jullie, als klanten van mij, verkeerd interpreteren. Ik zal je mijn doel voor vanmiddag even uitleggen. We gaan ervoor dat jij de kinderen zo veel mogelijk kunt zien. Dat er dus een goede en constructieve regeling komt.”
De schrik sloeg een deuk in mijn borst. Ik dacht er nu pas over na dat ik de kinderen nergens anders kon ontvangen dan in het huis van Marion. Ik had er nog met geen woord over gerept bij haar. Ik keek haar geschrokken aan.
“Ik heb je niets gevraagd.”
Ze onderbrak mij en legde haar hand op mijn knie.
“Lieverd, laten we eerst eens kijken wat er allemaal mogelijk is. Er is altijd een mouw aan te passen, echt. Maak je niet druk.”

“Ik stel voor dat we voor iedere week minstens een dag gaan. Ik denk dat we op twee dagen in het weekend eens in de twee weken zullen uitkomen.”
“Ik snap het niet. Meestal geldt dit voor de man die gaat scheiden”, zei ik oprecht geschrokken.
“Sorry dat ik nu een wat harde uitspraak doe. Het zou kunnen wat jij nu zegt en dit is ook bijna altijd zo. Maar jij hebt hem gestoken. Je hebt een gebiedsverbod en er loopt nog een aanklacht tegen je. Naast dit alles heb je dus ook geen eigen woonruimte. Het zal werken worden voor ons Petra, keihard werken. Hij heeft al laten weten een huis en een vrouw te hebben waar hij zo snel mogelijk mee wil trouwen.”
“Hij kent haar net!”
“Hij kent haar al een jaar.”
Het werd koud, koud in mij. Ik trilde over mijn hele lijf en wist niet meer waarom.
“Ik hield niet meer van hem. Maar toen ik nog hoop had, had hij al een ander. Dat is wat mij steekt diep in mijn lijf, Marleen. Voor mij is het echt een raadsel, Marleen. Waar zijn al die aangiften van mij gebleven dat hij mij mishandeld heeft? Waar is het feit gebleven dat hij zo agressief tegen de politie was dat hij een week in de cel heeft gezeten? Nu wordt mij heel zwaar aangerekend dat ik hem gestoken heb. Mijn god! De omgedraaide wereld!”
“En dat moet je dus niet doen, Petra, je zo laten gaan. Je speelt hem en zijn advocaat alleen in de kaart. Niet doen.”
De bel ging. Marleen stond op om de voordeur te openen. Marion greep mijn handen. Ik probeerde uit alle macht mijn tranen binnen te houden. Ik stierf.
“Lieverd, doe het niet. Probeer aan je kinderen te denken, speel het spel mee en slik die nare herinnering weg. Alsjeblieft, doe het.”
“Het is allemaal zo onrechtvaardig, Marion. Zo verschrikkelijk onrechtvaardig. Ik stik bijna. Ik krijg bijna geen lucht meer.”

Jan kwam als eerste binnen. Hij had nieuwe kleren aan. Dat viel mij direct op. Het waren kleren die ik samen met hem nooit gekocht zou hebben. Alsof hij een andere man wilde zijn. Zelfs zijn bewegingen waren anders. Hij leek voor meer stijl te gaan. Maar dat zou een gotspe zijn. Zijn advocaat nam het woord. Een heel gladde man. Ik zou hem niet gekozen hebben. Hij had binnen twee minuten al een paar keer op zijn horloge gekeken.
“Laten we maar direct van wal steken, mevrouw Ditrich.”
Marleen Ditrich, mijn advocaat, kende hem. Ik wist het zeker, zoals ze naar elkaar keken.
“Laten we dat doen, Marc-Jan.”
Ik snapte niets van de vrijheid die ze nam om hem bij zijn voornaam te noemen. Maar ik wilde er niets van laten merken. Ik wilde meespelen. Misschien speelde Marleen ook wel met hem.
“Wij vinden, en dat vindt de rechter eigenlijk ook wel gezien het gebiedsverbod van mevrouw, dat een regelmatige omgang met haar kinderen niet gewenst is voor de kinderen.”
Ik voelde even dat de stuwdam die mijn woede tegenhield open zou barsten.
“Marc-Jan, het feit dat zij een gebiedsverbod heeft, staat helemaal los van een eventueel bezoekrecht van haar kinderen.”
“Dat wijf heeft mij bijna doodgestoken!” schreeuwde Jan plotseling.
“Meneer Vermeer, u heeft haar veel meer aangedaan al de jaren dat u met mevrouw Petra Klaarbeek hebt samengeleefd. En dat kan ik bewijzen. Wilt u ophouden hier een raar spelletje te spelen?”
Marleen provoceerde hem! Mijn hart bloeide op. Marc-Jan legde zijn wijsvinger tegen zijn gesloten mond en keek Jan doordringend aan.

“Bewijzen, Marleen?”
“Heb je je niet voorbereid?” sneerde Marleen. “Ik wel. Ik heb hier stapels aangiftes van mevrouw. Twee weken geleden zat meneer nog een week vast omdat hij zijn vrouw en een politieman in functie aangeraakt en beledigd heeft. Ik wilde eerst voorzichtig beginnen. Nu eis ik dat Petra Klaarbeek haar kinderen ieder weekend krijgt. Van vrijdag 17:00 uur tot zondag 17:00 uur. Mocht je dit bezoekvoorstel afwijzen, Jan Vermeer, dan zal ik Petra Klaarbeek adviseren een totale rechtszaak tegen jou te starten voor de jarenlange mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk. Zoals we nu weten, kende je jouw Miranda al een tijdje. Ik zal haar bijstaan en geloof mij: ik neem mijn werk uiterst serieus.”
Ze keek schuin en minachtend naar Marc-Jan.
“Wat is dit? Jij zei!” zei Jan.
“Jij zei? Je hebt het belangrijkste niet gezegd, Jan Vermeer. Dat blijkt nu wel. Ik zou maar toestemmen voordat je meer gaat verliezen dan je eigenlijk voor ogen had.” zei Marc-Jan geïrriteerd.
“Hoezo? Ik kan haar wel aan.”
Hij keek op een manier naar Marleen die ik zo goed kende. De klappen waren dan altijd onvermijdelijk.