TBS kan zo niet langer!

Afgelopen weekend is de 15-jarige Ximena om het leven gebracht en op straat achtergelaten. De verdachte van deze brute moord is een 25-jarige man die zichzelf heeft aangegeven. Dat geeft al aan dat er iets met hem niet helemaal in orde is, mocht je aan het feit dat hij iemand vermoord heeft nog niet genoeg twijfel hebben. Het was niet eens een moord om een reden, alsof dat een dergelijke actie zou verklaren of goedpraten, maar "gewoon" een kwestie van een toevallig persoon op de verkeerde plaats, verkeerde tijd. Zomaar vermoord. Door messteken om het leven gebracht en op straat gedumpt als oud vuil. Zomaar. Zinloos. En helaas, nodeloos.

Nodeloos omdat de verdachte een ex-tbs'er is die tien jaar geleden op 15-jarige leeftijd, dezelfde leeftijd als het dodelijke slachtoffer, iemand heeft neergestoken. Ook zomaar iemand. De dader bleek te worden gepest op school. Hij kon daar niets tegen doen, nam een mes mee en stak zomaar iemand neer. Uit onmacht en omdat er iets in zijn hoofd niet helemaal goed zat. Hij zat daardoor in de jeugdgevangenis, kreeg jeugd-tbs, kreeg therapie, en mocht weer meedoen. Dat deed hij ook, tot hij afgelopen zaterdag mogelijk uit dezelfde onmacht, maar in elk geval omdat zijn hersens niet werken zoals het hoort, hetzelfde deed als tien jaar geleden. Alleen nu met dodelijke afloop.

Het is het zoveelste bewijs dat tbs niet werkt. Het meisje is dood dankzij een falend systeem dat tegen beter weten in hoopt op een perfect maakbare maatschappij, waardoor ze de leugen van de tbs blijft verspreiden. Tot voor kort heb ik en waarschijnlijk velen met mij, altijd gedacht dat het doel van tbs was om de crimineel te "genezen". Om ervoor te zorgen dat hij zijn fouten inziet en een beter mens wordt. Fout! Het doel van tbs is om ervoor te zorgen dat de crimineel, zodra hij weer in de maatschappij terugkeert, geen ernstige, fysieke, onacceptabele bedreiging voor de maatschappij oplevert. Resocialisatie, het terugkeren in de maatschappij, is altijd het doel. Niet het elimineren van het gevaar, maar het beperken ervan.

Deze moordenaar is recidivist; hij is na zijn tbs weer de fout in gegaan. Wij, het gewone volk, denken bij recidivisme aan iemand die na tbs opnieuw met justitie in aanraking komt. Wederom fout! Dat is de tweede leugen van de politici en justitie die het tbs-systeem in stand willen houden. Volgens voornoemde beroepsleugenaars schommelt het aantal recidivisten na tbs rond de twintig procent. Dat betekent dat één op de vijf opnieuw in de fout gaat. Justitie en politici hanteren echter een veel strengere norm bij recidivisme. Volgens hun betekent het iemand die na tbs opnieuw dezelfde misdaad begaat. Met die normering kom je dus op twintig procent. Als je alle ex-tbs'ers die wederom een misdaad begaan meetelt, dan kom je rond de drieënvijftig procent uit. Niet één op vijf, maar meer dan één op twee! Een veel te hoog aantal.

Dat aantal kan zelfs hoger liggen, omdat na een aantal jaar tbs'ers niet meer worden gevolgd. Waarom zou je ook, ze zijn immers weer succesvol in de maatschappij opgenomen. Door de dokters zijn ze genezen verklaard, daar kun je je dus ook weer mooi achter verschuilen, even volgen voor de goede orde en over tot de orde van de dag. Tot de dag komt dat er weer een voormalig tbs'er iemand heeft neergestoken, neergeschoten, verkracht of anderszins het leven onmogelijk heeft gemaakt. Daarom moet tbs zoals het nu is afgeschaft worden, want het werkt niet. Het is een leugen die we niet meer moeten willen geloven. Bij de vele tot mislukken gedoemde projecten van de overheid zijn er altijd wel politici of ambtenaren die tegen beter weten in het welslagen ervan willen bewijzen door de spaarzame succesverhalen te benadrukken. Met tbs gebeurt zelfs dat niet, want er zijn nauwelijks succesverhalen te vinden. In een moeras van teleurstelling biedt zelfs een klein lichtpuntje geen hoop meer.

Niet alleen is het resultaat bedroevend, één op de twee gaat weer in de fout, het hangt ook van het tbs-instituut af wat de resultaten zijn en dat kan nooit de bedoeling zijn. We moeten stoppen met de huidige vorm van tbs. Ten eerste moet dit verplicht worden gesteld door de rechter en mag het natuurlijk nooit zo zijn dat de dader mag kiezen of hij dit wil of niet. Ten tweede mag terugbrengen in de maatschappij met een zo groot mogelijke kans op vermijding van het risico van geweld niet langer het doel zijn. Het doel moet het voorkomen van welke vorm van criminaliteit dan ook zijn. Pas als dat bereikt is, kan er gedacht worden aan terugkeren in de maatschappij. Aangezien dat waarschijnlijk nooit bereikt kan worden, betekent dit effectief levenslange gevangenisstraf met eventueel dwangverpleging. Je kunt zeggen dat dit onmenselijk is, maar misdadigers die tbs opgelegd hebben gekregen, hebben iets gedaan wat in meer of mindere mate onmenselijk is.

We moeten van het idee af dat iedereen maar mee moet kunnen blijven doen in de maatschappij ongeacht wat ze gedaan hebben. We moeten stoppen met het geven van tweede of derde kansen. Dit soort misdadigers heeft blijk gegeven van een anti-sociale hersenkronkel die klaarblijkelijk niet te genezen is. Om de maatschappij te beschermen tegen dit soort beesten moeten zij uit de maatschappij verwijderd worden totdat ze werkelijk ongevaarlijk zijn. Ons strafrecht is gebaseerd op genoegdoening en niet op wraak, maar welke genoegdoening is er als het slachtoffer of de nabestaanden ervan weten dat alles erop gericht is om de dader weer terug in de maatschappij te laten komen en dat er een kans van meer dan één op twee is dat hij weer de fout ingaat. Hoe wrang moet het zijn voor het volgende slachtoffer of de nabestaanden als de misdaad die jou aangedaan is voorkomen had kunnen worden. Nee, voorkomen had moeten worden. Elke openbaar aanklager die nu nog tbs eist, elke rechter die nu nog tbs oplegt, elke dokter die nu nog een tbs'er "genezen" verklaart en elke minister van Veiligheid en Justitie die nu nog niets doet om het huidige systeem te veranderen, zou medeplichtig moeten worden gehouden als die crimineel weer in de fout gaat, omdat inmiddels wel duidelijk is dat de kans veel te groot is dat het misgaat. Met voorbedachten rade noemen ze dat in de rechtspraak.