The Truman Show

Soms denk ik wel eens dat mijn leven één grote Truman Show is. Aan alle lezers die nu al geen flauw idee hebben waar dit over gaat: ga maar weg, het heeft geen enkel nut om nu verder te lezen. Ga eerst maar eens die goede film bekijken en kom dan terug om dit stuk van begin tot eind te kunnen begrijpen. Ikzelf heb de film al zeker tien keer gezien. De eerste keer begreep ik er echt helemaal niets van, maar na de tweede keer kon ik de conclusie trekken dat ik een schitterende film had gezien. Sterker nog, na de derde, vierde, tiende keer ben ik de Truman Show steeds meer gaan waarderen.

Echter, de film heeft me ook wel aan het denken gezet en dat heb ik de laatste tijd steeds vaker. Langzaamaan denk ik steeds vaker bij mezelf hoe het zou zijn wanneer mijn hele leven één grote scène blijkt te zijn en dat iedereen eigenlijk alles van me weet en kan zien. Wat zou ik dan eigenlijk een raar leven hebben. Of zou het juist positief uitpakken? Als ik dan bedenk hoe vreemd doodnormale dagelijkse dingen zouden zijn, begin ik dat gevoel ook steeds interessanter te vinden. Want, stel je nu toch eens voor…

Zou mijn treinvertraging van gistermiddag opzettelijk zijn geweest? Stonden de acteurs soms nog niet klaar voor de volgende scènes op het station? Wat als mijn wekker afgelopen week niet afging omdat dat in het script stond? Was dat om wat extra spanning bij de kijkers te creëren? “Zou hij nog op tijd wakker worden?” Maakten mijn collega’s vroeger expres domme grammaticale fouten en spellingsfouten, enkel en alleen om mij te prikkelen en op scherp te zetten?

Haalde ik daarom mijn rijbewijs vrij gemakkelijk? Voor de theorie had ik vrijwel niet geleerd en bij het praktijkexamen maakte ik ook wel wat foutjes. Toch haalde ik het in één keer: een rijbewijs en een auto leverden natuurlijk heel wat nieuwe mogelijkheden op qua verhaallijnen. Heb ik daarom regelmatig déjà vu’s, simpelweg omdat ze ook daadwerkelijk eerder zijn gebeurd, want ze zijn tenslotte in scène gezet?

Goed, genoeg vragen voor nu. Volgens mij ontploft mijn hoofd als ik hier nu nog langer over na blijf denken. En dat live op tv!

Als het goed is hebben jullie deze column vanochtend al gezien toen ik deze aan het schrijven was. Dus, kom maar met al die geënsceneerde reacties.