Verplicht volwassen

Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je ineens echt serieus moet worden en verplicht wordt streng te zijn? Ik ken het. Ik ben namelijk docent. Ik geef daadwerkelijk les aan eerstejaars studenten die alles behalve geïnteresseerd lijken te zijn. In mijn ogen dan.

Ze voldoen niet aan mijn verwachtingen. In mijn herinnering was ik, in mijn studententijd, altijd met volle interesse aan het luisteren naar wat de docent ons te vertellen had. Ik lette altijd op, maakte aantekeningen en praatte er nooit doorheen. Althans, niet zo hard dat het storend was. Dit verwacht ik ook van mijn studenten. Ik houd graag de herinnering levend dat ik over het algemeen de ‘perfecte' student uithing. Maar natuurlijk was ik in mijn studententijd ook niet altijd zo braaf als ik mij het liefst erinner.

Nu ik aan de andere kant van de lijn sta, besef ik dat. Bij elke uitleg van mij of vraag van mede-student, is er een constant geroezemoes aanwezig. Het valt niet eens geroezemoes te noemen, men praat hardop door elkaar heen en luistert vooral niet.
Waar ik wilde proberen met mijn charmes en inlevingsvermogen de (met name mannelijke) studenten voor me te winnen, lukt dit helaas maar bij ongeveer 10% van de groep. Gelukkig zijn er dus nog in elk geval vier studenten die wel geboeid zijn. Wel worden er veel vragen gesteld. Echter, dit kan ook te maken hebben met het feit dat er niet opgelet wordt met als gevolg dat ik alles twee keer moet uitleggen.

Feit is dat ik nu word gedwongen streng te zijn. Ik heb een hekel aan streng zijn, het komt niet voor in mijn vocabulaire. Studenten -ze zijn hooguit vijf jaar jonger- aanspreken op hun gedrag, omdat ze ofwel niet meedoen met de les, of deze zodanig verstoren dat zelfs ik me er aan ga ergeren. Stem verheffen, namen noemen, het ontbreekt er niet aan. Het ziet er zelfs naar uit dat ik mensen weg ga sturen.

Ik zet door en besluit bij deze dat ik de volgende les noodgedwongen studenten weg moet gaan sturen als ik wil dat ze mij ooit serieus zullen nemen. Ik ga het doen, laten zien dat ik volwassen ben en me stoor aan al die studentenherrie. Want dat doe ik toch? Maar o, wat is het toch lastig om te weten dat je daarmee niet de populariteitsprijs wint. Wat was het leven toch gemakkelijk toen ik nog studeerde...