Beste Anoniem,

                                                                            14 februari 2012,

Beste Anoniem,

Ben je vandaag niet wat vergeten? Niet dat ik er op zat te wachten natuurlijk, maar een kaartje was toch leuk geweest. Of een bloemetje, of een doos chocola..... Ach, never mind. Ik begrijp het ook wel, je hebt het hartstikke druk tegenwoordig. Sinds het digitale tijdperk zijn intrede heeft gedaan, wordt er van alle kanten aan je getrokken. En dan moet je nu eenmaal keuzes maken.

Maar toch, Anoniem, moet me iets van het hart. Ik vind je er de laatste tijd namelijk niet echt leuker op geworden. Integendeel zelfs. Zoals laatst met dat schuurtje van mijn vader. Oké, het was net iets te hoog volgens de wettelijke richtlijnen. Maar niemand had daar toch last van? Het stond nota bene  in een hoek achter hoge struiken. Toch vond jij het nodig er melding van te doen bij de gemeente. Mijn vader is de moeilijkste niet en heeft uiteindelijk zijn hele schuurtje een stukje ingegraven. Daarmee was jouw probleem opgelost.  Ik hield er toch een nare smaak aan over. Tuurlijk Anoniem, het was je goed recht, ‘regels zijn regels’, maar toch…

Je gevoel voor rechtvaardigheid begint obsessieve trekjes te krijgen. Dat baart me zorgen. Ik begrijp de verleiding wel hoor,met al die kliklijnen die inmiddels in het leven zijn geroepen; de in-dit-café-wordt-toch-nog-gerookt-en-geen-Heinekenbier-geschonken-kliklijn, de foutparkeerders-kliklijn, de buren-geven-weer-eens-een-feestje-kliklijn, de te-hoge-schuurtjes-kliklijn, de-overbuurman-werkt-niet-eens-en-rijdt-een-Audi-kliklijn en ga zo maar door. Maar waarom zou je je er zo over opwinden als het jouw probleem niet eens is? Da’s alleen maar slecht voor je hart, joh. En trouwens, je kunt toch ook gewoon even bij je buren langs gaan als je ergens last van hebt? Er gewoon samen over praten, zeg maar. Of ben je bang dat je dan gelijk een klap voor je kanis krijgt?

Tja, wat dat laatste betreft...... dat zou wel eens aan je manier van communiceren kunnen liggen. Je toon. Een tijdje geleden kreeg ik bijvoorbeeld het volgende mailtje van jou: ‘Vuile smerige teringhoer kankerteef’. Je reageerde op een column van mijn hand, waar je het blijkbaar niet mee eens was. Ik was graag de discussie met je aangegaan, maar je liet geen mailadres achter. Vergeten natuurlijk, in alle consternatie. Oké, het kan jouw mening over mij zijn. En ik ben het met je eens hoor, over dat wat je steeds beweert over ‘vrijheid van meningsuiting’. Jij hebt recht op jouw mening en het recht om die te ventileren. Anders krop je alles maar op, en dat is ook weer niet al te best voor je hart. Maar ik had er persoonlijk best een tijdje last van. Vooral ook omdat ie van jou kwam, Anoniem.

Nou ja, Anoniem, zand erover. Laten we gewoon een nieuwe start maken. Wat dacht je van binnenkort samen een cafeetje pakken? Gezellig. Dan kunnen we elkaar eindelijk eens wat beter leren kennen. Face to face, zeg maar. Ik ben nieuwsgierig naar je.

Enneh….volgend jaar toch maar weer eens een kaartje?

Hartelijke groet,

Petra