Rijstwafelcultuur

Zodra de coupédeur van de trein openging, rook ik het. Ik wist eerst niet wat het was. Associaties met babykots, weeïge laatste dagen van bejaarden op hun sterfbed en dingen die over datum zijn, kwamen in mij op. Pas toen ik bij de vierzitter kwam, zag ik de ware oorzaak van de misselijkmakende geur. Een alternatief, flinterdun meisje zat melancholisch naar buiten te kijken, terwijl haar voortanden langzaam knaagden op een stuk stinkend piepschuim. Rijstwafel. 

Ik heb een godsgruwelijke hekel aan rijstwafels. Het is net zoiets als geloof: val een ander er niet ongevraagd mee lastig. De rijstwafel heeft al een nihilistische uitstraling, en dat komt niet alleen omdat het evenveel calorieën bevat als een babyboertje. Meestal zitten er alleen maar spichtige meisjes op te kauwen. En dat doen ze altijd in de trein. Alsof er niet duizenden andere plekken zijn waar ze mij er niet mee lastig kunnen vallen! Als ik ze dood probeer te kijken met mijn blikken, krijg ik vaak zo'n: "Maar ik doe iets goeds en het is helemaal biologisch en dan word ik tenminste niet zo dik als jij"-blik terug.

Waar ik ook een hartsgrondige hekel aan heb, zijn sociale mensen. Vooral de mensen die zichzelf zo sociaal vinden. Ik kan niet, maar dan ook echt NIET, tegen sociale docenten van sociale opleidingen met veel sociale ervaring op het gebied van sociale achtergronden, waarbij ze in het verleden en heden sociaal zijn geweest op allerlei binnen- en buitenlandse sociale postnatale probleemgebieden waarbij de sociale achtergrond van mindersocialen de sociale omgang verminderde in het sociale werkveld. En dán, met een belerend toontje, zélf de ergste egoïstische profiteur zijn, daar word ik agressief van!

Voorbeeldje. Neem eens een gristelijk hogeschooltje dat nog enigszins bekend staat om een schandalig grote hbo-fraude. Tijdens een sociale cursus, gegeven door sociale docenten aan ervaren, en vooruit, omdat ze zo sociaal zijn, ook totaal onervaren cursisten zonder enige belangstelling voor het vakgebied waar de cursus om draaide, werd de groep voorgesteld door de docent die de cursus leidde. Hij noemde iedereen bij naam. Niet zo moeilijk trouwens, want de groep was voor een groot deel bijeengesleept uit vrienden, kennissen, studenten, vage bekenden en andersgerelateerden van de docent, maar vooruit. Net nadat ik mij enigszins gevleid voelde omdat hij ook mijn naam had onthouden, kwam de ontgoocheling. "Goed hè, dat ik al jullie namen zomaar wist te onthouden! Dat is een vaardigheid hoor!" En toen pas drong het tot me door: ik had te maken met een pure egotripper. Het namen onthouden was niet uit interesse, maar om onomwonden naar complimenten te vissen.

En daarmee hield het niet op. Een tweede docente, type geitenwollensokzweefteef, vroeg vervolgens om de persoonlijke motivatie van de cursisten om mee te doen. Sociaal hoor. Vooral heel sociaal om slechts uitvoerig in te gaan op de standaard stokpaardjes van haar sociale leven. Domme Afrikaantjes helpen, moslimbroeders knuffelen, biologische rijstwafels vreten, en ex-kankerpatiënten emotioneel helpen overleven. Maar zodra een cursist enigszins verlegen over haar ultieme droom vertelde, werd dat de grond ingestampt, maar net te subtiel om direct de confrontatie aan te gaan: "Ja, het moet wel je ding zijn. Niet iedereen kan dat, natuurlijk. Als het niet je ding is, kan je ook wat anders doen. Maar als hobby is het leuk, ja. Als hobby. Ja." Dromen kapotmaken. Zolang het maar niet haar eigen droom is. Verlept oud wijf.

Ik kan niet tegen de hypocriete houding van zogenaamd geïnteresseerde mensen. Zo was Mark Rutte gisteren op bezoek bij een sociale werkplaats in Tilburg. Sociaal, dat wil je niet weten! Dat beeld werd nog eens versterkt doordat hij meeging met zijn sociale concullega's Co-knikker Cohen en Rooie Roemer. Het leek wel of hij les heeft gehad van de docenten van mijn cursus: hij ging mensen van de sociale werkplaats uithoren om hun dromen en angsten subtiel de grond in te boren. Maar dat deed hij natuurlijk alleen omdat de camera erbij was, anders was Rutte liever weggejogged om even gezellig te socializen met zijn vrienden van de golfbaan. Er moet toch iemand profiteren van zo'n lekker betaald uitstapje uit het stoffige kantoor, zelfs als het om een uitje naar de sociale werkplaats ging.

Ik houd niet van mensen die onder het mom van ‘sociaal doen' intussen bezig zijn met pure egotripperij. Natuurlijk mag je er zelf wel beter van worden door je in te zetten voor een ander, maar er uitgebreid van profiteren is natuurlijk weer wat anders. Wat dat betreft raken steeds meer mensen, van het alternatieve afvalknaagmeisje uit de trein tot aan premier Rutte, verzand in de rijstwafelcultuur: je eigen stinkende zaakjes uit ‘goedheid' opdringen bij een ander. Dat zou je eens met het geloof moeten proberen!