Een maandje geen reet te doen

Ik heb werkelijk geen flikker te doen. Ik hoef ook echt bijna geen reet uit te voeren. Van 2 tot 16 januari heb ik mijn laatste snipperdagen opgemaakt en vanaf gisteren tot en met 31 januari mag ik twee weken lang van de staatsruif vreten. Daarna weer hard aan de noeste arbeid bij mijn nieuwe werkgever.

Nu valt dat in eerste instantie dus tegen. Niks doen. In heel 2011 heb ik welgeteld zeven volledige dagen verlof gehad, waarvan maximaal drie dagen aaneensluitend. Anders gezegd: “Ik heb me de pestpokken gewerkt!”

De eerste week wist ik met mezelf geen raad.
Mijn lijf was wel erg duidelijk. Als ik even onderuit hing sliep ik. Maar daar was mijn kop het dan weer niet mee eens. Wakker worden betekende meteen op vol tempo een tachtigtal zaken die door mijn hoofd joegen en een vreemde neiging om me schuldig te voelen omdat ik ondanks dat nog even op YouTube ging surfen.

Nog een nadeel van even een maandje zonder werk is voor mij dat ik ook een maandje geen auto heb. Ik moest mezelf dus ineens te voet en op de fiets gaan verplaatsen. En daar was mijn ouwe, luie lijf het dus niet mee eens.
“Dat hadden we niet afgesproken” schreeuwden mijn benen.
Mijn longen: “We zouden alleen nog auto rijden en dan het liefst een automaatje!”
Nu moet ik daar bij vertellen dat ik de auto inleverde op dezelfde dag dat het nogal stormde in Nederland en dezelfde avond zat ik ook op de bewuste fiets. En dat was kut! Drie dagen heb ik amper kunnen lopen!

Maar goed. Inmiddels ben ik dus aardig bedreven geraakt in lamballen. In combinatie met heel af en toe wat lichamelijke inspanning. Opladen voor de volgende stap zeg maar.

Nu zie ik feitelijk ook pas hoeveel tijd dat verrekte werken me normaal eigenlijk kost! Ik haal de deadlines voor mijn columns moeiteloos. Ik kan een stevige impuls geven aan mijn werkzaamheden voor de cliëntenraad waar ik voorzitter van ben. Ik ben druk bezig met de website voor mijn ukulele duo. Ik schrijf weer eigen nummers. En dan heb ik nog steeds tijd over om niets te doen. Ik verveel me zelfs regelmatig!

Dat laatste is trouwens ook even lastig voor de vaste bezoekers van FOK! Die kale Brabo bemoeit zich ook weer overal tegenaan.

Maar dit is ook wel even heel erg goed voor me. Voor wie mij kent is het geen geheim dat ik het eigenlijk heerlijk vind om keihard te werken. En dat het mij dan toch wel lukt om ook tijd voor andere zaken te maken. Toch ervaar ik nu de zegen van het even helemaal niets moeten en niets doen. Voor velen waarschijnlijk een halfjaarlijkse ervaring. Voor mij is dat alweer een paar jaar geleden.

Op de valreep dus toch nog een goed voornemen voor mezelf. Vaker geen reet uitvoeren. Wat vaker geen deadlines hebben. Geen agenda bijhouden. Zien wat de dag brengt. Om elf uur in de ochtend bepalen wat je na de middag gaat doen. Of niet doen.

Overigens wel met in het achterhoofd dat ik er daarna weer lekker tegenaan kan. Luiheid mag nu ook weer geen doel op zich worden.